The Last Slytherin

1. Magic.

'Dit is de derde keer deze maand.' De schooldirecteur priemde zijn strenge ogen in mijn gezicht. Zijn neus rimpelde, zijn mondhoeken trokken zich naar beneden en er ontstond een diepe frons in zijn voorhoofd. Hij keek alsof er een afschuwelijke geur in zijn kantoor hing - dat was een blik die ik al veel te vaak gezien had. Het deerde me echter niet. Iedereen keek zo naar mij, ik kon gewoon niet meer anders dan zwijgend toekijken hoe mensen van mij walgden. 'Eerst breek je het halve scheikunde lokaal af, dan steek je het bureau van een leraar in brand en nu heb je een leerling het ziekenhuis ingeholpen.'

'Ik heb die dingen niet gedaan, alles gebeurde vanzelf.' Beweerde ik kalm. Het was zinloos, het was hopeloos, het was doelloos, maar toch bleef ik elke keer weer proberen - dit was misschien al wel de honderdste keer dat ik iemand er van wilde overtuigen dat ik de dader van deze gruwelijke daden niet was. Geen van die honderd keren had iemand mij geloofd, en deze keer zou dat ook zeker geen verschil maken.

'Ja.' Zei hij vlak, zonder enige overtuiging. 'Ik weet niet hoe je het allemaal doet, maar het loopt uit de hand.' Hij zuchtte, perste zijn platte handen tegen elkaar en tikte met zijn vingers tegen zijn lippen aan. 'Nablijven en strafwerk hebben geen effect op je, dus dit vraagt om zwaardere maatregelen.'

'Maar meneer! Dat is niet eerlijk! Ik zeg toch dat ik al die dingen niet gedaan heb!' Riep ik vlug, in de laatste hoop om mijn onschuld te bewijzen.

'Wie dan wel?' Vroeg hij geprikkeld.

Ik opende mijn mond, realiseerde me dat ik geen antwoord kon geven op zijn vraag en klemde mijn kaken zo abrupt weer op elkaar dat ik nog net niet op mijn tong beet.

'Dacht ik al.' Er speelde een kleine zelfvoldane grijns om zijn lippen. 'Je bent geschorst, Mia Parker.'

'Maar-'

'Geen ge-maar. Je kunt gaan - ik bel je ouders vanavond.' Onderbrak hij mij fel - haast alsof hij hoopte dat ik het daarbij zou laten.

Dat had hij mis.

Ik balde mijn vuisten zo krampachtig dat ik mijn vingers kon voelen tintelen. Ik wilde mijn onschuld wanhopig graag bewijzen, maar net zo als al die andere keren - stond ik machteloos tegenover een persoon dat mij niet begreep. Het maakte me kwaad. Een withete woede rees in mijn hart naar boven zoals gal dat deed in mijn keel, en voordat ik het wist liet ik mezelf in die oneindige duisternis vol razernij vallen.

'Tot ziens, meneer.' Zei ik, zo ijzig kalm dat mijn stem niet mijn stem leek te zijn - het klonk ver weg, ergens tussen het harde ruizen van mijn bloed en de vreemde druk die opeens op mijn vingers leek te liggen.

Een seconde lang had hij dat zelfvoldane lachje nog op zijn gezicht - maar toen, alsof iemand hem recht in zijn gezicht sloeg, schoot de paniek naar zijn ogen, daar waar het begon. De aderen op zijn gelige oogwit zwollen op, liepen als kleine rode kanaaltjes naar zijn irissen, en zorgden er voor dat zijn ogen nog meer uitpuilden dan ze al hadden gedaan. Zijn huid kleurde even rood als zijn ogen, en toen er een soort verstikte kreet uit zijn keel oprees, begon dat meer naar paars te neigen dan rood. Hij probeerde te hoesten, te ademen, hij snakte als een vis op het droge naar lucht, maar de opgezwollen aderen op zijn voorhoofd verrieden dat zijn hersenen in zuurstof nood kwamen.

De druk in mijn vingers minderde, mijn woede zakte als de temperatuur van heet water dat middenin de vriezer werd gezet, en mijn ogen zaten als vast gelijmd in mijn kassen toe te kijken hoe mijn schooldirecteur zich los probeerde te worstelen uit de onzichtbare kracht die hem probeerde te verstikken.

Mijn lichaam had mij al eerder in beweging gebracht dan mijn geweten had gedaan, want ik schrok pas echt op uit mijn starende schoktoestand toen mijn rug tegen het harde hout van de deur botste.

Een moment lang, ongeveer evenveel seconden als een regendruppel er over doet om de aarde te bereiken, kon ik weer helder nadenken. De tijd kon mijn twijfels dan ook niet langer uitrekken - mijn hoofd schreeuwde dat ik moest vluchten. Dus dat deed ik.

[A/N]
Bedankt voor het lezen van dit boek! Ik weet dat de eerste paar hoofdstukken niet zo perfect geschreven zijn, maar het is een hele tijd geleden dat ik met dit boek ben gestart. Ik ben nog steeds bezig om die hoofdstukken te verbeteren, dus ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen. Veel lees plezier!♡