Etrafa göz gezdirip yatağa döndüm. Gözlerimin içine bakıyordu.
Yatakta duran el yavaşça yüzüme doğru geldi ve bakışlarımızı birleştirdi.
"Teşekkür ederim."
Zorlukla konuşuyordu. Hemen oksijen maskesini tekrar yerleştirdim.
"Zorlama kendini sevgilim. Sakin ol ve nefes al. Tanrım! Sen gerçekten uyandın değil mi? Uyandın?"
Sessizce başını sallayıp gülümsedi.
Ne hissettiğimi bile bilmiyordum.
Ben gerçekten..
Onu kurtarmış mıydım?
"Sen şimdi insansın değil mi? Yani gerçeksin. Tamam o da gerçekti ama.. Yani sen şuan yaşıyorsun değil mi?"
Kendimi kaybetmiş bir şekilde cümleleri sıralarken içeri bir kadın ve bir adam girdi. Aniden ikisine koşup gözlerimden akan yaşlar ve paniğim eşliğinde sorularımı sıralamaya başladım.
"Onu nerede buldunuz? Ne zamandır böyle? Onu tanıyor musunuz? Ona bir şey yapmadınız değil mi? Sadece iyileştirmeye mi çalışıyordunuz? Neden burada tutuyorsunuz? Hastaneye götürdünüz mü?"
"Lütfen sakin olur musunuz? Onu tanıyor musunuz? Burayı nasıl buldunuz?"
"Önce sorularıma cevap verin!"
Ben kadına bağırınca adam kolumdan tutup beni yavaşça oturttu.
"Lütfen sakin olun. Ona zarar vermedik. Aksine iyileşmesi için aylardır bakıyoruz."
"Lütfen bana her şeyi baştan anlatın. Lütfen.."
"Bakın biz onu bulduğumuzda ölü gibiydi. Hastaneye götürecek kadar vaktimiz yoktu. Biz eski doktorlarız. Daha önce pek çok ülkede çalıştık. Bizden şüphelenmenize gerek yok. Bizim daha önce bir sağlık merkezimiz vardı ve yakınımızdaki bir hastane yüzünden kapatıldı. Uzun bir süredir çalışmıyorduk. Anlayacağın tüm bu cihazları kullanmayı biliyoruz. Eşim ilaç geliştirme uzmanıdır. Ben de pek çok tedavinin buluşunda katkısı olmuş bir doktorum. İlk bulduğumuzda zor da olsa bir iki kelime konuşmuştu. Ailesi ve evi olmadığını bildiğimiz için sokağa atmak istemedik. Şimdi siz nereden tanıdığınızı söyler misiniz?"
"Bunu size anlatacağım ama.."
"Ama?"
"Bu biraz tuhaf bir durum. Ben onunla intihar ettiği köprüde tanıştım ve.."
Biraz nefes alıp Jong Dae'ye baktım. Verilen ilaçların etkisiyle tekrar uykuya dalmıştı bile.
Onlara her şeyi anlattığımda bana şok olmuş bir ifadeyle bakıyorlardı. Hamilelik durumunun farklı bir rahatsızlık olduğunu ve hamilelikle aynı belirtileri göstermiş olabileceğini düşünmüşler ama araştırmaya devam ediyorlarmış. Onlara bunu anlattığımda tekrar kontrol ettiler. Jong Dae gerçekten hamileymiş..
Her ne kadar olanlara şaşırsak da hepimiz için önemli olan tek bir şey vardı: Jong Dae'yi sağlığına kavuşturmak.
O günden sonra uzun bir süre o evde yaşadım. Aileme her şeyi detaylarıyla anlattım. Başta dalga geçtiğimi sandılar ama gözyaşlarım annemi çoktan inandırmıştı.
"Onu iyileştir ve buraya getir oğlum. Artık burada bir ailesi var." dediğinde anneme sevgi dolu bir sarılma verdim.
Bir insanın nasıl bu kadar büyük bir kalbi olabilir ki?
Çocukları olmadığımız halde yıllardır bize gerçek anne sevgisiyle bakan kadın şimdi de dışarıdan bulduğum herhangi birini oğlu yapmak istiyordu.
