ME AND THE BOY NEXT DOOR

BROKEN PROMISE

BRYAN'S POV

About an hour passed after our "small" argument and i haven't see any signs of Marco, nor Joey.

"Marco. will come. to help me! so shut it!"

"Haaay! you know Joey, if he's going to help you, he should have been here already! I bet.. he forgot that he'll help you today.."

"Marco is never like that!"

"oh really?!"

"Really!"

Kitang-kita ko ang pangingilid ng luha sa kanyang mata habang nagtatalo kami. Alam kong pinipigilan lamang nya ang kanyang pag-iyak. I knew her.. she doesn't want me to see her crying.

I suddenly felt guilty.

Should I say sorry or not?

I dont know what happened, but the next thing I knew was that found myself infront of Joey's door. Makailang beses kong pinigilan ang sarili ko kumatok. For the first time in history, ngayon lang ata ako hihingi ng sorry sa kanya...

"Joey!"

No answer.

Damn! Bahagya kong inihilamos ang aking kamay sa aking mukha dahil sa ginagawa ko..

"Joey!"

Still no answer. I tried to open the door, but its locked. Panic now starts to build up inside my mind, but i have to stay calm, baka mamaya nag oover react lang ako. I tried knocking again, but I still get no response from her.

"What are you up to now? are you checking if Marco came to help me?" bahagya akong nagulat at natigilan dahil biglang nagsalita si Joey mula sa aking likuran. Dahan-dahan akong tumalikod para makita sya, and there she was standing infront of me wearing a frustrated face. Halata din sa kanyang mga mata na umiyak sya.

"Tama ka. Hindi sya dumating. Panalo ka na." she said weakly, I wanted to say sorry to her for what I've said, I know I have hurt her feelings, pero di ko iyon masabi... bigla na lang syang nagdire-diretcho papasok ng kanyang bahay, dahilan para magkabunguan ang aming mga balikat. Napansin kong gegewang gewang sya sa paglalakad habang papasok sya ng kanilang bahay.Saglit na napatigil sya sa may pintuan at humarap sa akin.

"JOEY!!!"

>>>>>>> JOEY'S POV<<<<<<<<<

"You're all the same...-- gusto nyo ko saktan lahat!" yan sana ang gusto ko sabihin sa kanya, pero di ko na nagawa dahil bigla na lang dumilim ang paligid ko... narinig ko na lang may sumigaw ng pangalan ko...pero di ko makita kung sino yon..

Isang liwanag ang bumulag sa aking pag gising...

"Atchi!! Ano okay ka na ba?"

"F- Francine?! Anyare?!"

Nagpalingon-lingon ako, until I convinced myself na andito lang ako sa kwarto ko.. what happened? Umaga na? ano ba nangyare? Then the pain hit me. Sobrang sakit ng ulo ko. Napahawak ako sa aking noo sa sobrang sakit nito..

"hindi ata ako makakapasok mamaya!"

"mabuti pa nga.. what were you thinking atchi? Bakit ka nagpakalasing? Alam mong bawal ka sa alak! Buti na lang andun si Bryan nung nawalan ka ng malay...nakakahiya sa tao, sinukahan mo pa.."

Ako nawalan ng malay? Ah. Yeah. I remember... nawalan nga pala ako ng malay sa sobrang kalasingan. "Teka.. bakit nakakahiya kay Bryan kung nasukahan ko sya? He deserves it!"

Napa-iling na lang si Francine sa sinabi ko.. "haay nako 'chi, too much pride will kill you! Aba, e buti nga nandun sya nung nawalan ka ng malay, baka nabagok na yung ulo mo kung di ka nya nasalo.. saka FYI lang, sya nagbuhat sayo dito nung nawalan ka ngmalay, sya tumawag sakin at sinabi ang nangyari sayo. Di nga sya umalis hanggat wala ako.. "

I was startled.

Simply because hindi ako makapaniwala sa mga sinabi ni Francine. I knew that Bryan despises me way back grade school, kaya naman napa nga-nga na lamang ako sa mga narinig ko.. he never left me...?

"..kaya buti na lang anjan si Bryan.." pagpapatuloy ni Francine. "look 'Cine, he is just guilty as a criminal kaya nya ginawa yun.." I cut her out. Maka-ilang Segundo din napatigil si Francine.. "bakit ang hard mo sa kanya? Ang bait-bait ng tao eh..and sa nalaman ko, hindi ka sinipot ni Marco? Tama ba?.. bakit daw? Did you talk him na ba? Haaay. Kung alam ko lang na iindianin ka ni Marco, nag absent muna ako sa practice namin."

"L-let's just not talk about it 'cine..."