Codename: RED

ANG DULO

Scene: Ospital – gabi

Dinala sa ospital si Pawat, sugatan at halos mawalan na ng malay, ngunit buhay pa rin. Abala ang mga doktor at nars sa pag-aalaga sa kanya habang si Gulf naman ay nakaupo sa labas, nag-aalala at hindi makatulog.

Biglang pumasok si Tay — hindi na nakapula, malamig ang titig, mukha niya ay walang emosyon maliban sa malamig na ngiti.

Tahimik niyang nilingon sina Gulf at ang mga doktor.

Tay (malamig na ngiti):
"Hindi pa tapos ito."

Hindi sumagot si Gulf. Tahimik lang silang nagkatinginan. Maya-maya pa ay umalis si Tay, na parang multo na bumalik sa dilim.

Scene: Puntod ni Anya – gabi

Tahimik na nakatayo si Tay sa tabi ng puntod ng kapatid niya. Hawak niya ang lumang litrato nina Anya, Gulf, at Pawat.

Tahimik ang paligid, ngunit ramdam ang bigat ng emosyon.

Biglang tumawa si Tay — isang tawa na parang nawawala na sa sarili, puno ng sakit at poot.

Tay (habang tumatawa ng malakas):
"Hahahahahahaha! Hindi pa ito tapos! Hindi pa kayo ligtas!"

Pinadikit niya ang litrato sa puntod ni Anya.

Tay (bulong, may galit):
"Kapatid... ipaghihiganti kita. Kahit anong gawin ko, hindi kita bibiguin."

Unti-unting humina ang kanyang tawa habang nililingon ang madilim na kagubatan.

Fade out

Kung gusto mo, pwede pa natin palawakin pa para mas lalong maramdaman ang tensyon o bigyan ng ibang touch. Ready na ba ito?

You said:HABAAN MO AT INTENSEChatGPT said:

Sige, gagawing mas malalim, madamdamin, at mabigat ang eksena para sa huling bahagi ng kwento mo. Heto ang pina-haba at intense na bersyon mula ospital hanggang puntod ni Anya:

Scene: Ospital – gabi

Malabo ang ilaw sa pasilyo ng ospital. Tahimik ang paligid, maliban sa mga mahinang tunog ng makina at mga yabag ng medikal na tauhan.

Naka-wheelchair na si Pawat, hinihimas-himas ng mga doktor ang sugat niya, habang si Gulf ay nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang kamay ng kapatid.

Tumingin si Gulf sa pasilyo nang biglang may isang aninong lumitaw sa dulo — tahimik, hindi nagmamadali.

Lumapit ang aninong iyon, ang kanyang mga hakbang ay parang walang tunog ngunit punong-puno ng malamig na intensyon.

Paglapit niya, malinaw na mukha ni Tay iyon — mukha na hindi nagbago, ngunit ang mga mata ay tila walang buhay, may matang malamig na parang walang awa.

Tahimik na tumayo si Tay sa gilid ng kama nina Gulf at Pawat, at nginitian siya nang may pag-aalipusta, isang ngiti na may halong pagka-mabaw at galit.

Tay (mababa, malalim, at malamig ang boses):
"Hindi pa ito nagtatapos... hindi pa kayo ligtas."

Hindi man siya pinansin ni Gulf, ang malamig na titig ni Tay ay nagpaikot sa utak ng dalawa. Parang isang malamig na hangin na dumaan sa kanilang mga buto.

Lumakad si Tay palabas ng ospital nang parang multo, walang iniwan kundi ang malamig na presensya.

Scene: Puntod ni Anya – gabi

Tahimik at madilim ang paligid, ang hangin ay may dalang lamig na nagiging kasama sa bawat hininga.

Si Tay ay nakatayo sa tabi ng puntod ng kapatid niya, hawak ang lumang litrato nina Anya, Gulf, at Pawat — litratong matagal nang nalimot ngunit may dalang sakit at alaala.

Pinagmamasdan niya ito nang mabagal, bawat segundo ay puno ng bigat ng galit at pighati.

Maya-maya pa ay tinitigan niya ang larawan, napangiti siya — ngunit hindi ang ngiting maligaya, kundi isang ngiting tila nauupos ang kaluluwa.

Biglang sumiklab ang tawa niya — isang tawa na tila nagmula sa kailaliman ng kanyang pagkawasak.

Tay (tumatawa nang malakas, halos mawalan ng kontrol):
"Hahahahahahahahahahahahahahahahaha! Hindi pa ito tapos! Hindi pa kayo ligtas sa akin!"

Napakadilim ng paligid ngunit ang tawa ni Tay ay parang kidlat na sumilaw sa gabi — nakakatakot at nanginginig.

Pinadikit niya ang litrato sa puntod ni Anya, hawak pa rin nang mahigpit, para ang galit at sakit ay maging simbolo ng kanyang sumpa.

Tay (bumulong nang may matinding galit):
"Kapatid... ipaghihiganti kita. Ipaghihiganti kita nang walang humpay hanggang ang dugo ko ay makatiis at ang hustisya ay mabawi sa kanila."

Lumayo si Tay mula sa puntod, tumitig sa madilim na kagubatan, ang kanyang mga mata ay naglalagablab na parang apoy na hindi mawawala.

Muling tumawa siya, ngunit ang tawa ay panibagong sigaw ng poot at pighati.

Unti-unting nawala ang kanyang anyo sa kadiliman, na parang aninong nagbabanta sa mga buhay na nakaligtas.