maffioso's

{6}

Ben zat tegenover me op het bed. Ik at mijn eten. Lasagne. Mijn familie maakte het beter, maar wij hadden ook een eeuwenoud familierecept. Hij keek me aan. 'Dus Maddy, hoe oud ben je?'

'Zestien.'

Hij knikte. 'Ik ook.'

'Ga je nu opeens aardig tegen me doen' vroeg ik geërgerd.

 Daar kon ik niet tegen. Mensen die aardig tegen je gaan doen omdat ze iets van je willen. Hij had net gedreigd mij iets aan te doen als ik niet luisterde.

'Ja' zei hij. 'Als je hier een tijdje blijft dan wil ik je leren kennen.'

'Succes' zei ik terwijl ik me weer op mijn eten richtte.

Hij grinnikte en at verder. Toen ik het op had stond ik op en ging op de rugleuning van de bank zitten. 'Je kan weer gaan hoor' zei ik uitdagend.

Hij stond op en liep op me af. Ik bleef zitten waar ik zat. Hij bleef recht voor me staan. Hij leunde met zijn armen op de rugleuning. Hij was groter dan mij en was dus nog dichter bij mijn gezicht. Hij fronste.

Ik grijnsde. 'Had je verwacht dat ik bang voor je zou zijn. Dacht het niet.'

Ik zette mijn vinger op zijn voorhoofd en duwde hem een stukje achteruit. Hij deed een stap naar achter en bleef verbaasd staan. 'Waarom ben je niet bang?'

'Ik ben niet zoals alle meisjes zijn. Weet je wat ik het leukste spelletje vind op de kermis... schieten. En ik win van mijn vader. En, na mij, is hij de beste van de familie.'

De jongen grinnikte. 'Dus je bent niet bang. Dat vind ik wel leuk.' 

Hij ging op het bed zitten.

'Waarom geef je niet gewoon op' vroeg ik geërgerd.

'Omdat ik je wel leuk vind.'

Er liep een rilling over mijn rug. Ik fronste. 'Wat bedoel je daarmee?'

'Dat je heel mooi bent en dat ik nog nooit een meisje heb ontmoet wat niet bang voor me is. Dat mag ik wel. Als meisjes bang zijn stribbelen ze niet tegen. Dan doen ze gewoon wat je zegt. Maar jij...' Hij grinnikte. 'Jij zal er alles aan doen om je te verweren.'

Ik knikte. 'Klopt, maar nu ben ik toch wel nieuwsgierig.  Jij hebt al eerder een meisje gehad? Verkering of zo?'

Hij grinnikte. 'Geen verkering, wel een meisje. Ze was hier een tijdje en mijn vader vond het een goed idee dat ik wat dingen leerde.'

Grose. Deze jongen had een hele zieke gedachten gang. Daar wilde ik dus het liefste niets van meemaken. Hij stond op. 'Ik ga toetje halen. Tot zo, bellezza.' 

Hij nam de borden mee en verdween. Jammer genoeg deed hij de deur dicht en op slot. Ik had gehoopt dat hij dat misschien zou vergeten. Even later kwam hij terug met twee borden. Het waren diepe borden. Er lag ijs in. Hij gaf me een bord. Daarna ging hij naast me zitten. Ik at het ijs op. Het was best lekker, maar ons ijs is natuurlijk veel lekkerder. Nadat ik het op had, pakte hij het bord en zette het op zijn bord. Die twee zette hij weer op het nachtkastje. Daarna ging hij weer voor me staan. 'Ik blijf de rest van de avond hier.'

'Dan wordt dit een lange avond' mompelde ik.

Hij grinnikte, pakte me beet en trok me van de rugleuning af. Ik zat nu normaal op de bank. Hij ging op zijn hurken voor me zitten. Ik leunde achterover en sloeg mijn armen over mekaar. 'Wat wil je?'

'Zoals ik zei jou wat beter leren kennen' zei hij met lichte fonkeling in zijn ogen. 'Misschien niet alleen jou, maar ook jouw lichaam.'

Ik trok één wenkbrauw op. 'In je dromen. Wacht nee, droom er maar niet over.'

Hij grinnikte. 'Dat bepaal ik niet.'

Ik zuchtte. 'Jaja. Weet ik.'

'Mis je je familie al?'

Ik snoof. 'Natuurlijk mis ik mijn familie. Wat is dat voor een vraag?'

'Je bent wel heel close met je familie, hé?'

Ik knikte. 'La famiglia è il vostro tutto.' 'Zegt mijn nonna altijd.'

Hij knikte. 'Je nonna leeft nog?'

Ik knikte. 'Sì.'

'Hoe groot is je familie?'

'Vier neefjes, vijf nichtjes. Vier ooms en vier tantes. En één oma. En dan heb je natuurlijk mijn vader nog.'

Hij knikte. 'En je moeder?'

Ik keek hem kwaad aan. 'Die is dood door deze bende!'

Hij fronste. 'Daar hadden ze vast een reden voor.'

'Die hadden ze niet! Door jullie heb ik mijn moeder moeten missen!'

Er kwam een brok in mijn keel. Ik had niet gehuild sinds de dood van mijn moeder. Ik trok mijn knieën op en staarde naar mijn schoot. Hij ging naast me zitten. Ik sprong op en ging op het bed zitten. 'Blijf uit mijn buurt' zei ik kwaad.

'Ik wist het niet' zei hij kalm.

Ik keek hem met vuurspuwende ogen aan. 'Dat geloof ik niet!'

De deur ging open en de baas kwam binnen. Hij keek van mij naar zijn zoon. 'Juist. Wat is er hier aan de hand?'

'Niets' zei ik.

Hij knikte bedachtzaam. En richtte zich toen op zijn zoon. 'Ga je mee?'

Benigno stond op en liep weg. De baas sloot de deur, deed hem op slot en ze liepen weg. Ik viel op het bed neer en huilde. Wat moest ik doen? La mia famiglia was niet in de buurt om me te beschermen. Ik miste ze. Heel erg. Ik moest hier weg en snel. Benigno was echt zo'n jongen die niet opgeeft. Nooit!