My Mysterious Neighbor [COMPLETED]

CHAPTER 18

CHAPTER 18

Pagkatapos ng salo-salong naganap sa mundo ng mga bampira nagpasya na kaming umuwi sa mundo ng mga tao,sa mundo namin.

Nakatulog si Rheim sa lap ko siguro dahil sa pagod,si Rhei naman nag dadrive.

"Honey pwede na ba akung matulog sa tabi mo?"tanong ko,sinamaan nanaman nya ako ng tingin sa salamin na nasa loob ng kotse."Bawal ba?"

Hindi sya sumagot sa tanong ko.Napapakamot nalang ako sa ulo ko,takte akala ko makaka score na ako hahaha.

"May problema ba?"tanong ko ulit ng mapansing balisa sya at yung paa nya busy kakaapak ng hindi ko alam.

"Damn,may nagtanggal ng preno ng kotse."natatarantang sabi ni Rhei,apak sya ng apak sa preno.

Nataranta narin ako ng pababa ang daan at may bangin sa gilid.

"Tanggalin mo yang seatbelt mo,gisingin mo si Rheim"sinunod ko naman ang sinabi nya.

"Why mommy?"papungas pungas na tanong ng anak.

"Nothing baby."pilit na ngiti ko sa kanya.

"SHIT!GET OUT NOW!"malakas na sigaw ni Rhei kaya lalo akung nataranta.

"Pero paano ka?"umiiyak na tanong ko.

"TALON!"

Tatalon na sana kami kaso nahulo na ang kotse at gumulong gulong.

Hindi ko na alam ang nangyari,ang huling natandaan ko yakap yakap ko ang anak ko at yakap kami ni Rhei.

-*-

Nagising ako ng puno ng dugo ang buo kung katawan,hinanap ko agad ang mag ama ko pero hindi ko sila makita.

Hindi ko alam kung paano makaalis dahil nasa loob pa ako ng kotse at hindi ko maigalaw ang kaliwang paa ko.

"Rhei? Rheim anak?"umiiyak na tawag ko sa kanila pero wala man lang sumagot sakin.

Lalo akong napaiyak ng makita ko ang anak ko na nasa driver seat kasama si Rhei,yakap yakap sya ni Rhei at maraming basag na salamin ang nakatarak sa katawan ni Rhei.

Puno din ng dugo si Rhei,galing siguro iyon kay Rheim at nasa loob kaming tatlo ng sasakyan.

"Rhei Rhei, Rheim anak"tawag ko ulit sa kanila.

Kahit sobrang sakit ng paa ko pinilit kung gumapang papunta sa kanila.

Napahawak ako sa bibig ko ng makitang may nakatarak din na salamin sa katawan ng anak ko.

"Ohmyghad Rheim"bigkas ko sa pangalan ng anak ko.

Lumapit pa ako sa kanila at pinagtatanggal ang nakabaong salamin sa katawan ng anak ko.Nagpapasalamat ako dahil hindi malalim ang pagkatarak,ang pinag aalala ko ay si Rhei dahil madami talaga ang sa kanya.

Gumapang ako papunta sa pintuan ng kotse tyaka ito sinubukang buksan at nagpapasalamat ako dahil nabuksan iyon.

Kinuha ko ang anak ko sa pagkakayakap ni Rhei at pagapang na lumabas habang yakap ng isang kamay ko ang anak ko.

Parang mamatay na ako sa sobrang sakit ng naramdaman ko dahil yung isang paa ko ay mahirap galawin.

Nang makalabas ako ng tuluyan sa sasakyan nilapag ko si Rheim sa lupa tyaka pagapang ulit na bumalik ng kotse para mailabas si Rhei.

Luha at dugo ang bawat pumapatak sa mukha ko dahil naghalohalo na ito,Iyak ako ng iyak pabalik ng kotse.

"Rhei Rhei,wake up please,kelangan natin makalabas ng kotse dahil sasabog na to,gumising kanaman oh.huhuhu"pero hindi parin sya gumagalaw"Rhei naman eh kakaayos lang natin eh,please wake up.huhuhu"but still no responce.

Lumapit pa ako sa kanila at pinagtatanggal ang nakabaong salamin sa katawan ng anak ko.Nagpapasalamat ako dahil hindi malalim ang pagkatarak,ang pinag aalala ko ay si Rhei dahil madami talaga ang sa kanya.

Gumapang ako papunta sa pintuan ng kotse tyaka ito sinubukang buksan at nagpapasalamat ako dahil nabuksan iyon.

Kinuha ko ang anak ko sa pagkakayakap ni Rhei at pagapang na lumabas habang yakap ng isang kamay ko ang anak ko.

Parang mamatay na ako sa sobrang sakit ng naramdaman ko dahil yung isang paa ko ay mahirap galawin.

Nang makalabas ako ng tuluyan sa sasakyan nilapag ko si Rheim sa lupa tyaka pagapang ulit na bumalik ng kotse para mailabas si Rhei.

Luha at dugo ang bawat pumapatak sa mukha ko dahil naghalohalo na ito,Iyak ako ng iyak pabalik ng kotse.

"Rhei Rhei,wake up please,kelangan natin makalabas ng kotse dahil sasabog na to,gumising kanaman oh.huhuhu"pero hindi parin sya gumagalaw"Rhei naman eh kakaayos lang natin eh,please wake up.huhuhu"but still no responce.

 May dumating din na rescue team,pero huli na kung kelan sumabog na ang kotse.

Kinuha nila ang anak ko at dinala sa loob ng ambulansya,inakay din nila ako papasok.

Daig ko pa ang tinanggalan ng kaluluwa,patuloy parin ang pag agos ng luha sa pesngi ko at wala akong balak na punasana yun.

Bago maisara ang likod ng ambulansya nakita ko pa kung paano nila isinakay sa isang ambulansya ang sunog na tao.

"Ahuhuhu bakit?bakit ganun?kung kelan ok na kami saka pa nagkaganito"nanginginig ang boses at katawan ko sa subrang sakit.

"Mrs. please calm down."pagpapatahan sakin ng nurse pero mas lalo akung umiyak.

"Sana ako nalang,pwede namang ako nalang ang nasa sitwasyon nya."tyaka ako nagpadyak padyak na parang bata sa loob ng ambulansya.

Natigil ako sa pag padyak ng makitang nag straight line ang machine na nakadikit sa anak ko.Biglang nataranta ang mga nurse sa loob at parang mawawalan narin ako ng kaluluwa.

"Ahhhh hindi pwede,wag mong iwan si mommy anak,hindi ko kaya,ahuhuhuhu"

 Pump lang sila ng pump sa dibdib ng anak ko,yung isang nurse tumawag na sa hospital.

Hindi ko na alam kung paano papakalmahin ang sarili ko sa ganitong sitwasyon.

Nilagyan ako nila ng parang oxygen dahil nanikip ang dibdib sa mga nangyayari.

Pagkarating ng hospital madami agad nakaabang na nurses at doctors.Una akong bumaba pagkatapos si Rheim.Magkaiba kami ng streatcher,itinakbo agad nila papasok sa emergency room si Rheim,ilang minuto lang din dumaan sa harap ko ang isang streatcher na may nakatakip na puting tela.

'Hindi yan si Rhei,buhay si Rhei.'sabi ko sa isip ko.

"Kasama nyo sya diba?"tumango ako sa tanong ng doctor."I'm so sorry Mrs. but your husband is dead on arrival."

Doon ng bumagsak ang mundo ko sa narinig ko,

Bigla nalang nandilim ang paligid ko tyaka ako nawalan ng malay.