Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 32

Θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχα την Rose δίπλα μου να καλμάρει αόριστους φόβους μου και να με επαναφέρει εντελώς στην πραγματικότητα. Αλλά ήταν ένα διάδρομο μακριά. Αναρωτιόμουν τι έκανε τώρα. Είχε κι εκείνη εφιάλτες; Ξυπνούσε ευχόμενη να ήμουν δίπλα της; Ή ήταν αρκετά τυχερή ώστε να βρίσκει ύπνο; Δεν υπήρχε τρόπος να το μάθω, οπότε έκανα ότι καλύτερο μπορούσα για να μείνω ξύπνιος.

ROSE'S POV

Η λέξη που συχνά χρησιμοποιούσα για να χαρακτηρίσω την τωρινή κατάσταση εμένα και του Harry ήταν αυτή: ανιδεότητα (a/n: lol δεν μου έρχεται η λέξη τώρα, ελπίζω να καταλάβατε). Μιας και στην ουσία δεν ξέραμε τι μας γινόταν, όχι μόνο σε σχέση με την αγάπη αλλά και με την διαφυγή.

Στα πιο προσωπικά "στρώματα" της πραγματικότητας όπου η παρουσία απαιτούνταν, η αγάπη ήταν αυτό που χρειαζόταν φροντίδα. Ποτέ δεν είχα καθηλωθεί μαγεμένη απ' αυτό το μαγικό ξόρκι και στον Harry είχε συμβεί όλη κι όλη μια φορά. Αλλά αν σκεφτούμε ότι αυτή τη φορά ήταν κάτω από διαφορετικές συνθήκες, είμασταν και οι δύο καινούριοι σε αυτό το συναίσθημα. Και παρά τα όσα λένε όλοι, η αγάπη μέχρι τώρα ήταν πανέμορφα εύκολη.

Η αγάπη θα έπρεπε να με είχε χαλαρώσει, καθώς οι περισσότεροι την αποδεχόταν και τη χρησιμοποιούσαν για να εμπνεύσουν ευτυχία. Αλλά υπήρχε άλλο πέπλο πραγματικότητας.

Και εδώ βρισκόταν η σιγουριά ότι η απόδραση ήταν ζωτική. Έπρεπε να ξεφύγουμε απ' αυτή την κόλαση και έπρεπε να το κάνουμε όσο πιο γρήγορα ήταν δυνατόν. Αλλά όπως και με την αγάπη, δεν είμασταν ακριβώς ειδικοί. Κανείς από εμάς δεν είχε δραπετεύσει από ένα ψυχιατρείο πριν. Και η χαρούμενη αύρα που μας περιτριγύριζε δεν έκανε και πολλά για να αποκρύψει το βάρος από αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Αντιθέτως, το έκανε βαρύτερο. Το μόνο που είχαμε ήταν αόριστες ιδέες, σκέψεις που με το ζόρι ήταν σκέψεις για το πώς θα φύγουμε από 'δω. Πρώτα θα χρειαζόμασταν ένα χάρτη (a/n: σε αυτό θα σας βοηθήσει η Dora η εξερευνήτρια! By the way, ποτέ δεν το συμπάθησα αυτό το μαλακισμένο), ή ίσως μια απλή ζωγραφιά του Wickendale για να βρούμε μια πιθανή έξοδο.

Αλλά αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ για αρχή. Αυτό και το να μιλήσουμε με άλλους ασθενείς για να μας βοηθήσουν. Μπορούσαν να μας παρέχουν ιδέες, να μας καλύψουν, να μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε οτιδήποτε μπορεί να χρειαστούμε. Δεν ήμουν κυνική όπως ο Harry σε αυτό το θέμα οπότε εγώ κάνω την περισσότερη κουβέντα. Επιπλέον, ήδη ήξερα τους περισσότερους εδώ. Φαινόταν να με συμπαθούν, οπότε ας ελπίσουμε ότι δεν θα ήταν δύσκολο.