កំហិត​ស្នេហ៍ចៅហ្វាយចិត្តព្រាន

ភាគទី៤៨

“គិតច្បាស់ហើយដែរមករកយើង?” ហ្វ្រេង ងាកទៅសួរអ្នកខ្លុះចំៗ តែចម្លើយដែលទេទួលបានមកវិញគឺជាការជេរស្ដីពោរពេញដោយកំហឹងនឹងភាពស្អប់ខ្ពើម។
“ហ៊ឹក អាមនុស្សអាក្រក់! មនុស្សថោកទាប! មនុស្សព្រៃផ្សៃ! លោកឯងអាក្រក់ណាស់!! ម៉េចក៏ធ្វើបែបនេះ... ម៉េចក៏ធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំ? ហ៊ឹកៗ..” គ្រីយ៉ា ទាំងស្រែកជេរទាំងយំនៅមានទះតប់ផែនទ្រូងមាំខ្លាំងៗគ្មានសំចៃដៃ។
ដឹប ដឹប!
“យើងធ្វើបែបណា?” គេមិនត្រឹមមិនញញើតនឹងកំហឹងរបស់នាង ផ្ទុយមកវិញនៅថែមសួរបញ្ឆេះកំហឹងនាងទៀត។
“មនុស្សអាក្រក់ខ្ញុំស្អប់លោកឯង! ខ្ញុំស្អប់ឯងណាស់!!...” គ្រីយ៉ា ស្រែកជេរគេមិនឈប់ស្របពេលខួរក្បាលក៏នឹកដល់ពាក្យគំរាមគំហែងរបស់គេមុននេះមិនបាត់ដូចគ្នា។
(បើនាងមិនខ្លាចវីដេអូរបស់ពួកយើងបែកធ្លាយទេ នាងក៏លាឈប់ទៅ គ្រីយ៉ា...) មួយប្រយោគនេះហើយដែលធ្វើឱ្យនាងភ័យស្លន់ស្លោធ្វើអ្វីមិនត្រូវ ត្រូវប្រញាប់រត់មកតាមគេដូចឆ្កែបែបនេះ។
“ក៏ស្អប់ទៅ គ្រីយ៉ា! ព្រោះទោះជានាងស្អប់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា ក៏នាងគ្មានឪកាសបានហោះចេញពីទ្រុងរបស់យើងដូចគ្នា ហើយនាងនៅប្រហើនចង់ចាកចេញ យើងនេះហើយជាអ្នកកាច់បំបាក់ស្លាបនាងដោយផ្ទាល់ដៃ!” ហ្វ្រេង ចាប់កន្រា្តក់រាងតូចឱ្យចូលមករកខ្លួន ខណៈដែលអ្នកខ្លះក៏ប្រឹងទះតប់រុញច្រានមិនឱ្យគេប៉ះពាល់ខ្លួនប្រាណរបស់ខ្លួនបន្តទៀត។
“ចេញទៅ! ហ៊ឹក! លោកឯងនៅត្រូវការអីទៀត!!.. គ្រប់យ៉ាងនៅមិនទាន់ស្កប់ស្កល់ចិត្តលោកឯងទៀតហ្អេស!! ហ៊ឹកៗ...”
“មែន! គ្រប់យ៉ាងវាមិនទាន់ស្កប់ស្កល់ចិត្តយើងនោះទេ!!” ហ្វ្រេង ស្រែកគំហមខ្លាំងៗដាក់នាងវិញ សំណាងហើយដែលនៅទីនេះមានតែគេនឹងនាងបើនាងអ្នកផ្សេងច្បាស់ជាផ្អើលឆោឡោមិនខាន។
“ចេញទៅ!! ហ៊ឹក! ខ្ញុំស្អប់លោកឯងណាស់...” គ្រីយ៉ា ប្រឹងរុញច្រានអ្នកខ្លះចេញឆ្ងាយពីខ្លួន តែដូចដឹងអ៊ីចឹងកម្លាំងនាងម៉េចនឹងអាចយកឈ្នះកម្លាំងគេបានទៅ។
“ស្អប់ក៏ស្អប់ទៅយើងមិនខ្វល់ស្រាប់ហើយ... ម៉ោនេះ!!” រឹងក្បាលបែបនេះទាល់តែបង្គ្រាបឱ្យរាងចាលខ្លះហើយទើបបាន។
ហ្វ្រេង បើកទ្វារឡានផ្នែកខាងក្រោយមុននឹងចាប់រុញនាងឱ្យចូលទៅទាំងគំហុក។
ព្រុស!
រាងកាយតូចដួលទៅលើពូកឡានមិនបានប៉ុន្មានផង អ្នកខ្លះក៏ហក់មកសង្គ្រប់ពីលើនាងជាប់ នៅថែមទៀតលូកដៃចុចចាក់សោរពេលនាងប្រុងរត់ចុះទៅតាមទ្វារម្ខាងទៀត។
“ហ៊ឹក! ចេញទៅ... លោកចង់ធ្វើស្អី?”
“ស្ថានភាពបែបនេះចាំបាច់ឱ្យយើងនិយាយដែរហ្អេស” ហ្វ្រេង ញោចញញឹមចុងមាត់នឹងឫកពាភ័យខ្លាចរបស់នាង កាន់តែប៉ះបានភាពញ័រតិចៗពីរាងកាយតូចគេក៏កាន់តែពេញចិត្តលើសដើម។
“អត់ទេ! ចេញ... អ្ហឹម...” សំឡេងទាំងប៉ុន្មានត្រូវបានអ្នកខ្លះលេបត្របាក់ចូលទៅក្នុងពោះខ្ទេចគ្មានសល់។
ជុប! ជុប!
បបូរមាត់ក្រាស់បឺតជញ្ជក់ក្រេបយកភាពផ្អែមល្ហែមចេញពីបបូរមាត់ក្រពុំប្រឡាំផ្កាឈូក ដៃជំនាញទាំងសងខាងលូកស្ទាបច្របាច់សព្វសាច់តាមរាងកាយតូចយ៉ាងពេញសិទ្ធិជាម្ចាស់... មែន! គឺមានតែគេម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចធ្វើជាម្ចាស់លើរាងកាយមួយនេះ អ្នកនាក៏គ្មានសិទ្ធិប៉ពាល់បានដែរ។
ហ្វឹប!
ហ្វ្រេង ចាប់សើយជាយរ៉ូបរបស់នាងឡើងផុតមកដល់ក្បាលពោះ បន្សល់ទុកត្រឹមខោក្នុងតូចស្អាតទាក់ភ្នែករាជសីហ៍។
ផឹស!
ខោក្នុងចុងក្រោយក៏ត្រូវគេទាញផ្ដាច់ចេញសាងឱ្យស្បែកសខ្ចីប្រែជាក្រហមព្រោះកម្លាំងកកិត។
“អ្ហឹស!” គ្រីយ៉ា ថ្ងូរនៅដើមកពេលស្រទាប់ផ្កាត្រូវបានឈ្លានពានដោយម្រាមដៃព្រានកំណាច។
គ្រីយ៉ា លូកទៅចាប់ដៃមាំហាមឃាត់មិនឱ្យគេបានឈ្លានពានត្រង់កន្លែងនោះ តែបែរជាត្រូវអ្នកខ្លះប្រើដៃម្ខាងចាប់ដៃទាំងពីររបស់នាងបោះផុតទៅលើក្បាល។
“កុំគិតចង់ប្រឆាំងនឹងយើងឱ្យសោះ គ្រីយ៉ា ព្រោះនាងគ្មានថ្ងៃអាចឈ្នះយើងបានទេ...” មាត់និយាយគំរាមនាងដៃម្ខាងដែលទំនេរក៏កំពុងចាប់ទាញយករបស់អ្វីដែលកំពុងលាក់ខ្លួនចេញមកខាងក្រៅ។
“ហ៊ឹក! អ្ហឹស...” កែវភ្នែកដក់ដោយតំណក់ទឹកភ្នែកប្រែជាបើកធំៗ ពេលរបស់ទាំងក្ដៅទាំងរឹងសម្រុកចូលមកយ៉ាងទាន់ហន់។
“អ្ហាស អ្ហឹស...” គ្រីយ៉ា ខាំមាត់ប្រឹងទព់មិនឱ្យរបូតសំឡេងក្ដីសុខខ្លាំងជាងនេះ ខណៈដែលរាងទាំងមូលកំពុងតែញ័ររញ្ជួយទៅតាមកម្លាំងបំបោលរបស់អ្នកខ្លះ ពីដំបូងៗនាងក៏ប្រឹងប្រឆាំងបដិសេធ តែមិនប៉ុន្មានក្រោមការពង្វក់របស់គេ នាងក៏ត្រូវទោរទន់ទៅតាមកម្លាំងតណ្ហាដែលគេផ្ដល់ឱ្យដោយខានមិនបាន។
បន្ទាប់ពីត្រូវមនុស្សកំណាចបង្គ្រាបអស់ជាង២ម៉ោង ពេលនេះរាងតូចក៏ត្រូវអ្នកខ្លះអូសមកសំងំនៅផ្ទះរបស់គេ នាងមិនដែលដឹងសោះថាគេក៏មានផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួនដែរ ថែមទាំងធំស្កឹមស្កៃទៀតផង នឹកស្មានថាគេនៅតែជាមួយតែឳពុកម្ដាយតើ តែត្រូវហើយគេអ្នកមានយ៉ាងនេះមានផ្ទះច្រើនកន្លែងគឺជារឿងធម្មតាស្រាប់ហើយ។
គ្រីយ៉ា អង្គុយនៅលើសាឡុងក្នុងបន្ទប់គេងរបស់អ្នកខ្លះ ដៃទាំងគូស្រាក់ចូលគ្នាដាក់នៅភ្លៅ ព្រមទាំងច្របាច់តិចៗបន្លប់អាការៈភ័យខ្លាចថ្នាក់ហូរញើសតាមបាតដៃទៅហើយ នាងមិនដឹងយ៉ាងម៉េចក្នុងខ្លួនទេ ថ្ងៃនេះបែរជាមានអារម្មណ៍ខ្លាចគេយ៉ាងចម្លែក ក៏ព្រោះតែថ្ងៃនេះគេអាក្រក់ខុសពីរាល់ដងហ្នឹងអី?
ព្រុស!
សំណុំឯកសាត្រូវទម្លាក់ពីមុខស្រីស្រស់ គ្រីយ៉ា មើលរបស់ចំពោះមុខឆ្លាស់គ្នានឹងអ្នកខ្លះដែលចូលមកអង្គូយទល់មុខខ្លួន។
“ស៊ីញ៉េទៅ!” ហ្វ្រេង បញ្ជាសំឡេងកាចនៅមានសំឡេងមុខនាងក្នុងន័យដាក់សម្ពាធថែមទៀត។