EP:11
«អ៎៎ូយ» ភាពចុកឆ្អល់ដែលបានមកធ្វើអោយ ជីមីន ពេបមាត់យំបន្ត
«ចង់រត់ណាស់មែនទេ ចាំដើរធ្វើអោយឯងរត់លេងរួចសូម្បីដើរក៏មិនបានផង» គេទាញអាវខ្លួនឯងបោះចោលគ្មានស្តាយស្រណះ រួចក៏វាឡើងលើពូកដោយកាយវិការដូចបិសាចចូលខ្លួន
«អត់ទេ...ចេញទៅ» ជីមីន រំកិលខ្លួនថយក្រោយ នាយមិនអាចធ្វើអ្វីបានច្រើនព្រោះដៃដែលចងដោយចំណងវាឈឺលើកសឹងតែមិនរួចទៅហើយ
«ប្រសិនបើឯងស្តាប់គបង្គប់យើងអ្វីៗនឹងមិនដូចពេលនេះនោះទេ យើងបានទុកឱកាសអោយឯងហើយតែឯងមិនរក្សាវាអោយល្អ ឯងលែងមិនឱកាសហើយ ចាប់ពីពេលនេះតទៅឯងត្រូវតែជារបស់យើង.....ទោះឯងស្អប់យើងក៏ដោយ
«ខ្ញុំមិនបាន.....» ជីមីន ចង់និយាយថាមិនបានស្អប់គេ ហើយពាក្យថាស្អប់ខ្លួនក៏មិនដែលនិយាយអោយគេលឺដែល មែនគេខុសដែលមិនស្តាប់បង្គប់ គេរត់តែមិនមែនរត់ដោយសារការស្អប់ តែរត់ព្រោះបងស្រី រត់អោយផុតដើម្បីជីវិតពួកគេទាំងពីរប៉ុនណ្ណះ ព្រោះបើនៅជាមួយបុរសកំណាចនេះជីវីតពួកនាក់បងប្អូនគេគឺផុយស្រួយណាស់
«មិនបាច់ដោះសារ....ពាក្យសំដីរបស់ឯងលេងជាអ្វីដែលយើងគួរតែស្តាប់ហើយ» យ៉ុនហ្គី ឡើងមកសង្កត់រាងស្តើងដែលគ្មានផ្លូវអាចរត់ផុតពីបន្ទប់នេះបានឡើង ដរាបណាគេនៅមានដង្ហើម
«លេងទៅ....ចេញពីខ្ញុំទៅ»
«ឯងគឺជាកម្មសិទ្ធរបស់យើងចាប់ពីយប់នេះ» នាយថើបញក់ញីបបូរមាត់ផ្អែមនោះខ្លាំងៗមិនខុសពីនៅលើឡាន គ្មានភាពទន់ភ្លន់គ្មានការថ្នាក់ថ្នមមានតែភាពទំនើងយកតែចិត្តខ្លួនឯង អណ្តាតក្តៅលូនចូលទៅក្រេបយករសជាតិពិសេសពីក្នុងប្រអប់មាត់ផ្អែមមិនចេះជិនណាយបន្ទាប់មកក៏អូសបបូរមាត់មកឈប់ត្រង់កខ្ចីដែលមានស្នាមក្រហមអុជៗជាស្នាមចាស់ដែលគេបានបង្កើតបំរុងនឹងរលុបខ្លះៗហើយ តែក៏ស្រាប់តែស្នាមថ្មីក៏ផុសឡើងជំនួសពេលធ្មេញរបស់គេខាំញេញបឺតជញ្ជក់ត្រង់នោះម្តងហើយម្តងទៀត
«អ្ហឹក.......អឹម....ឈប់ទៅ»
«ឯងគ្មានសិទ្ធជំនាស់» សំលៀកបំពាក់ដែលគេទើបនឹងប្រគល់អោយ ជីមីន ពាក់កាលពីព្រឹកមិញត្រូវដៃគេចាប់ទាញទាល់តែរហែកអស់ កំលាំងនៃសាច់ក្រណាត់ដែលកកិតរាងកាយធ្វើអោយកំលោះតូចផ្សាពេញខ្លួន រាងកាយសស្អាតក៏ត្រូវស្ថតិនៅកណ្តាលវាលគ្មានអ្វីបិទបាំង
