"Birthday ng ate nya." Chino supplied.
"I'll try---" Nathan
Napalingon kami lahat nung tumayo si Pibi.
"Guys, punta nga pala akong faculty. Pinapatawag kase ako ni Sir A." Pibi said in a nervous tone
"Uhm. Bakit?" I shot her a quizzical look
"Physics stuff." Bigla na lang syang naglakad papalayo.
And we were left there stunned, manhid na lang ang di makakaramdam na may mali sa kanila.
----
xxxx
(PIBI)
Sabihin nyo nang bitter ako, pero hindi ako MASOKISTA. Gusto kong ng umiwas kay Nathan, kase parang hina-harikari yung loob ko everytime na nakikita ko sya. Yung parang may physical pain rin akong nararamdaman pag nandyan sya. Sa classroom okay lang eh lalo pag may klase at least pwede akong magpretend na hindi sya nag-eexist. Pero sa labas ng room? Yung tipong tambay lang at kami kami lang ang magkakasama at malaki ang chance na magpansinan kami?
FVCK NO. Ulitin ko hindi ako tanga.
Kaya nung lumapit si Nathan kanina samin, nagkunwari na lang ako na pinapatawag ni Sir kahit hindi naman talaga. And I ended up sulking here on the stairs beside the locker area. Kung makikita nyo ako baka madiri kayo sa itsura ko, head lowered + face covered with bangs, I'm the ultimate emo here! GROSS. Ganito pala ang nagagawa ng friendzoned, natatransform ka kahit sa pinakaayaw mo.
Then i heard a ball bouncing from a distance, medyo malayo naman dito ang gym kaya medyo nagtaka ako. Tsaka alam ko uwian na... Di kaya? Okay block those creepy thoughts Pibi.
Buti na lang a figure came into sight. Tiningnan ko lang to make sure na estudyante, baka mamaya mumu. Member pala ng futsal team. Hindi ko mamukaan kase medyo malayo sya sakin. Back to emo position na ulit ako.
I'm planning to stay here hanggang 5:30 pm just to make sure na nakauwi na si Nathan baka mamaya makasabay ko pa sa tricycle yon, maiyak pa ko sa harap nya.
The sounds coming from a distance halted, napatunghay ako and I was aghast to see that I'm not alone anymore. Nakatayo sa harap ko ang isang lalaki na may hawak na soccer ball. And he looks damn familiar.
"Hi. Anung ginagawa mo dito?" he asked in a jolly tone.
I tried to recall his face but no good, may sabit talaga ang memory ko when it comes to remembering names and faces.
"Ah.. nothing. Just sitting." Ako
"Ah... masarap tumambay sa hagdanan? Mag-isa?" I couldn't determine his tone. Nang-aasar ba o ano?
"Actually, I'm planning to stay here alone but since my plan isn't working so well, I think I might go home instead." sabi ko naman with a bit sarcasm and I walked out of the scene.
But he is just so persistent, he followed me outside.
"Hey sorry kung medyo na-offend ka! Don't you remember me?" sinabayan nya pa ako sa paglalakad.
"Uhm. No. Do I have to?" I'm getting more bitch each passing time.
Medyo napatungo naman sya, napahiya yata. At nakonsensya naman ako, normally hindi naman ako suplada at maarte, he just caught me in a foul mood.
"Sorry. Medyo bad day lang." Ako. I looked at him this time.
"It's fine! Sorry rin kung makulit ako..." he beamed at me and his face lighten up.
"So, sino ka nga ulit? Pasensya na I really have a poor memory." I said an apologetic tone.
Is it just me or talaga namumula sya?
Sunset na naman... at nasa oval na kami, mahangin pa. So bakit kelangan mamula?
YOU ARE READING
SNIPPET OF A FAIRYTALE
Teen FictionThis story is basically about how Highschool is full of fun and painful memories. PURE TEENAGE HORMONES A TRUE STORY OF FRIENDSHIP, RELATIONSHIPS(SHITS) AND STUDIES.
Invisible.
Start from the beginning
