Emerald

Κεφάλαιο 21. Game

"Τι θέλετε πάλι; Μια μέρα χωρίς να με ενοχλήσετε δεν μπορείτε έτσι;" τους ρώτησα αγανακτισμένη. Ο Ντέιβιντ γέλασε και ο Ντάνιελ στριφογύρισε τα μάτια του.

Ενοχλητικά παιδιά!

"Άλλοι θα παρακαλούσαν να κάτσουμε μαζί τους, εσύ γιατί βγήκες έτσι;" με ρώτησε ο Άντριαν.

"Τότε γιατί δεν πάτε στους άλλους;"

"Γιατί εσύ είσαι αστεία." απάντησε ο Ντάνιελ.

Μάλιστα...

Σηκώθηκα από το τραπέζι και πήγα προς την ουρά του φαγητού.

"Ε Άρια!" άκουσα τον αδερφό μου. Γύρισα και τον κοίταξα.

"Πάρε μου και σε εμένα κάτι να φάω." κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και συνέχισα να περπατάω. Όταν επιτέλους πήρα το φαγητό μας, πήγα προς το τραπέζι και είδα πως είχαν έρθει και η Σαμ με τον Εντ και συζητούσαν με τους άλλους.

"Χέι." τους χαιρέτησα και έπειτα έφαγα μια μπουκιά από το σάντουιτς μου. Σήμερα, παραδόξως ήταν μιά μέρα χωρίς δράματα. Η μέρα μέχρι στιγμής κυλούσε όμορφα και ήρεμα.

"Ένα δύο, ένα δύο.." ακούστηκε η βαριά φωνή του διευθυντή από τα μεγάφωνα.

"Γκχ..Αγαπητά μου παιδιά, ήθελα να σας ανακοινώσω ότι από αύριο αρχίζει το μαθητικό πρωτάθλημα στο λακρός, το ποδόσφαιρο και τη κολύμβηση. Σήμερα δεν θα κάνετε άλλα μαθήματα καθώς θα ανεβάσουμε το ηθικό στους αθλητές μας, φτιάχνοντας πανό. Αυτά."

Στην τραπεζαρία έγινε χαμός. Άλλοι ούρλιαζαν χαρούμενοι, άλλοι μετακινούταν από τραπέζι σε τραπέζι και άλλοι άρχιζαν από τώρα τη δουλειά δημιουργόντας συνθήματα. Στο τραπέζι μου η Σαμ και ο Έντουαρντ συζητούσαν χαρούμενοι για το επικείμενο γεγονός, ενώ ο Άντριαν και ο αδερφός του είχαν την πιο αλαζονική έκφραση που έχω δει στη ζωή μου. Καλά ο αδερφός μου σε άλλο επίπεδο, έτρωγε ατάραχος το μεσημεριανό του.

"Γιατί είστε έτσι;" ρώτησα τα δύο αδέρφια. Περίμενα μία αλαζονική και τελείως εκνευριστηκή απάντηση.

"Είμαι αρχηγός στην ποδοσφαιρική ομάδα και ο Ντάνιελ ο καλύτερος τερματοφύλακας που έχει δει ποτέ το σχολείο μας. Πως θες να είμαστε;" απάντησε ο Άντριαν με το υπέροχα γοητευτικό χαμόγελό του να κοσμεί το πρόσωπό του. Ο Ντάνιελ γέλασε.