Unlikely Mistake ✔

Mistake.39 - Renzo

Red is one of the reason kung bakit dumadami ang damit ko sa closet. Because every time na magsho-shopping yun laging meron para sa akin! Nung una ay inaayawan ko ang mga binibigay nya but she's too persuasive and she's leaving me no choice kaya nasanay na ako.

I looked for that dress, agad ko naman itong nakita at yun na nga ang isinuot ko. Saktong sakto lang ang hapit nito sa katawan ko. As soon as I'm out of the closet, agad kong nakita ko ang mag-ama ko. Nakatayo si Enzo habang karga-karga si Renzo. Kunwari'y hinahagis nya ito sa ere na sya namang ikinatutuwa ng anak ko.

I suddenly remember something that day I gave birth to Renzo. How I couldn't forget that image of Lorenzo that day.

"Treize Renzo Levesque."

"You named him after me?" Parang hindi makapaniwalang tanong nya. I didn't know that just by naming our son after him ay may mas isasaya pa sya. To the point that I can almost see his tears ready to rolled down of his cheeks.

"I did, because you were his Dad and you deserved it. Gusto ko  talaga syang isunod sa pangalan mo. Dahil simula palang pinatunayan mo sa aking kung gaano sya kahalaga para sayo. At dahil Isa ka sa dahilan kung bakit nandito sya ngayon sa tabi ko. Kung bakit sobra sobra ang sayang nararamdaman  ko ngayon." Naluluhang sabi ko sa kanya.

"Thank you baby. Thank you for having him. I love you. I love you both... so much." He said before kissing my lips.

I can't forget the image of Lorenzo sa tuwing pinagmamasdan nya ang anak namin. His eyes were filled with love and affection for our son. How visible his happiness right at that moment. Seeing him like that makes me love him even more. And I even cry because of so much happiness.

I know for myself that something like that happened. And that he always remind me that he love me - us. Pero hanggang ngayon pakiramdam ko pa rin nananaginip lang ako, ang sarap kasi sa pakiramdam sa tuwing naiisip ko na mag-ama ko sila.

Tumigil si Enzo sa ginagawa nya ng makita ako. He's actually looking at me with serious face. Binalewala ko lang yun at naglakad palapit sa vanity table para makapag make-up ng konti.

Pero nagulat ako ng bigla akong hapitin ni Enzo sa bewang ng madaan ako sa harap nila. He then gave me a kiss. Not just an ordinary kiss but a deep one, a long and hard passionate kiss... which leave me breathless for a second. After breaking the kiss, I look at him catching my breath and confused, kung bakit nya kailangang gawin yun. As if answering my unspoken question he said.

"I can't help it you look hot." He said it, like he really mean it. Kaya naman nanlaki ang mata ko at agad na umiwas ng tingin sa kanya. Alam ko kasing nag-blush ako dahil dun at like always bumilis na naman ng sobra ang pagtibok ng puso ko.

Mabilis akong naglakad palapit sa vanity table at nag-apply ng konti kulay sa mukha. Binilisan ko na ang kilos ko ng makaalis na kami. Baka kasi nandun na sa simbahan lahat ng imbitado ngayong araw.

Honestly speaking, Lorenzo has been doing nothing but showy of his love and affection for me and our son ever since we got home from the hospital. He takes care of us na para bang kami lang ng anak namin ang mahalaga sa kanya.

On the contrary, I can say that I'm still the same as before. He always leave me speechless sa mga bagay na ginagawa nya para sa akin. That is why hanggang ngayon ay hindi ko pa rin mapaniwalan na minamahal ako ng isang tulad nya. Na nagsasama kaming dalawa sa iisang bahay. Na nasa tabi ko lang sya palagi.

Days and months passed in a blur. Mahigit apat na buwan na nang maisilang ko ang anak namin at magising si Lorenzo mula sa pagka-coma nya.  Three days after I gave birth the doctor... I mean Tita Mari allowed me to go home, normal naman kasi ang lahat sa amin ng anak ko. But since Enzo have to stay for at least a week, dahil may mga test pang kailangan gawin sa kanya at para maobserbahan pa ang kalagayan nya. Hindi muna kami umuwi ng anak ko. Sa halip ay nagsama sama kaming pamilya sa isang kwarto. They got us the biggest private room in that hospital, at doon kami nanatili ng isang linggo! Para kaming naka-check in lang sa hotel!