Cashier Life

Solo

"Izah remind ko lang ha one week lang ang training dito, may alam kaba sa pag cashier?? Usually yung ibang trainee dito pag kaya na mag solo hindi kona pinapaabot pero since first time mo isasagad kona hanggang one week and training para makabisado mo maigi. Ilang araw kana bang nagta train? "

"ahh 6 days napo"

"Oh see, bukas mag start kana. Dapat makinig ka maigi kay ate joy mo okay? Sige na"

Umaga palang kinausap na ako ni ma'am. She told me that I will be going solo tomorrow means I'm accountable for my actions and I suddenly feel nervous and excited at the same time. Nervous because I'm afraid to make errors and excited because ate joy wouldn't provoke me anymore.

I also feel underrated because I envy the other employee who are fast learner than me, like what my manager mention me earlier this morning.

Sinalubong ako ni ate joy na naka cross arm sa tabi ng counter, saying that she's already waiting for me and I'm wasting my time. She looked bad mood, not that she's always annoyed with me. She was pretty querulousperson.

Mabilis ko namang inayos ang computer ko at mga bills. I smiled at her when I'm done, in able to get attach with her but I think she's not friendly at all.

Lumapit ang unang customer ko at tinanggap ko naman ito. I skillfully counter their items and exchange the bills. Nagpatuloy lang ako sa pag taktak ng mga items, kagabi nag review taga ako ng notes na binigay ni ate joy sakin. Gumawa din ako ng notes tungkol sa mga advice at sinasabi ni ma'am tuwing nagkaka error ako para hindi ko makalimutan. I wrote them all, gusto kopa sanang mag research para madagdagan ito ngunit naalala kong wala pala akong internet kaya limitado lang ang nalalaman ko

"Oppss!!! Sandali! Anong quantity 12? Eleven lang yung piraso ng sunsilk shunga!" nagulat ako sa sinabi ni ate joy

I was preparing the plastic bag to pack the item because I don't have a bagger that time. There's a time talaga na walang bagger so I need to be flexible but I'm also exhausted. Hindi ko namalayan na sobra ang pagkabilang ko sa sunsilk.

"I'm sorry, akala ko one dozen yung item kase naka promo" I was slightly panicked

Ayoko ng mangyari ulit na mapahiya sa maraming tao. Valid na rason ba ang pagod sa pagkakamali? Even though it's intended or not, still an error. Right?

"Marunong ka bang mag bilang ha??!" she yell at me so the people are all eyes on me

I want to run...

I want to shout at her back

I want to hurt her

But I just feel statue.... While I'm crying inside

Imagine, being praised by your schoolmates, having a good grades and graduating abm stand. Now asking if she know how to count!

"Sorry pa talaga. I'll void nalang po, pasensya na" I bow to my customer luckyly she's not that annoyed, I can see is the sympathy of her eyes

Napapansin ko din talaga na kakaunti ang pila sakin, suguro ay dahil trainee palang ang at ayaw nilang magka error ako sa grocery nila. Natatakot na mashort

Mas pinag igihan ko naman ang trabaho ko yun nga lang hindi ko talaga ma perfect! Minsan ay nagkaka error padin ako. Hindi naman na ako sinisigawan ni ate joy, siguro ay nagsawa nadin sakin. Agad ko namang nareresolba ang mga errors pero mabagal padin.

Nakakapagod ang araw na ito. Talagang Doble ang sakit ng likod at kamay ko dahil wala akong bagger! Nakakapag pabagal talaga kapag wala kang bagger, halos hindi umusad ang counter ko kanina. Minsan ay lumilipat na ang iba sa counter na mabilis

"Ano Izah kaya mo paba? Kaya mo na bang mag solo bukas??" palubog na ang habang kinakausap ako ni ma'am sa office niya

Kaming dalawa lang ang narito. Dapat ganitong oras ay uuwi na ako dahil trainee pa naman ako pero kung regular na ay umaabot ng 7pm

"Opo Ma'am kakayanin kopo. Medyo mabagal ko akong matuto pero kaya po" para sa pangarap, kakayanin

Ngayon paba ako susuko kung aalis na si ate joy sa tabi ko at mag so solo na'ko?

My manager smiled at me for second "But I heard lagi ka daw pinapagalitan ni ate joy mo. Lagi kadaw nagkaka error, paulit ulit nalang daw" her voice was so gentle that makes me cry.

Pakiramdam ko ay maiiyak na ako sa harap ng manager ko. I want to complain how wickedness my trainer is. Like how disrespectful to her co employees. My eyes began to water but I'm trying not to cry, napansin niya naman iyon.

"Syempre kahit sino Izah ma I-stress kung paulit ulit nalang pagsabihan, pagdadaanan mo din 'yan in the future."

"okay po ma'am..." I accepted my she said

Iintindihin ko nalang siguro total magsosolo naman na ako bukas. Kahit gusto kong idefense ang sarili ko, pinili ko nalang tanggapin ang lahat.

Pagkauwi ko sa bahay ay hindi pa ako nakapag palit ng uniform ay agad kong ibinagsak ang katawan ko sa kama, kasabay ng luha na umaagos sa aking mukha. Sobrang pagod ng katawan at ng dibdib ko. It's like a double kill to me, my body was weak and my heart was full of disappointment yet my life still goes on

I'm going solo