ბოლო წუთს მართლა ძალიან დამეტყო აღელვება! და თან ისეთი აღელვებული ვიყავი! მინდოდა აქაურობას გავცილებოდი! გულმაც სწრაფად დაიწყო ფეთქვა! ეს რის გამო?! რომ ვნერვიულობ?! თუ რომ არ მინდა მასთან შეხვედრა?! თუ...თუ...
აააა! ისევ ის გრძნობა რომელიც დიდი ხნის უკან დავმარხე! დიახ არ მოგემათ! მე ადრე ჯეონის მიმართ რაღაც გრძნობა გამაჩდნა! სულ ცოტა სულ სულ ცოტა!(🤏) და ეს ამის გამოა?! ნუთუ ვერ დავივიწყე ის და მისი ბრძანებლური ტონი! მისი ცინიზმი! მისი მესაკუთრეობა! ეჭვიანობა! და მისი საშინელი ხასიათი?! აშკარა რომ ის დღემდე ჩემს გონებაში ცხოვრობს! და მე მისთვის ამის ნება არ მიმიცია! არც ის მიმიცია რომ ასე მომექცეს და ამაფორიაქოს! ამის ნება მე არ მიმიცია!...
⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛
(ჩართეთ მუსიკა)
ჯეონი მიაბიჯებს ბნელ კორიდორში, მის სახეზე ნათლად ამოიკითხება ბრაზი! რომელსაც ის ვერ აკონტროლებს! მიაბიჯებს და მისის ნაბიჯების ხმა მთელს კორიდორში ექოსავით ისმის! ყველა ხვდება რომ აქ კარგი არაფერი დატრიალდება! მისი სახიდან გამომდინარე ყველას სხეული შიშმა მოიცვა! რომელსაც არ მალავდნენ! ასეთი ჯანგუკი არავის არ ენახა! არადროს!
მის თეთრ პერანგზე სისხლის ლაქები ეცხო! და ეს აღნიშნავდა იმას რომ მან ახლახანს კაცი მოკლა და თან ძალიან სასტიკად! მაგრამ მაინც გაბრაზებული იყო!
-აღარ მივდივართ ამერიკაში!_ თქვა გაბრაზებულმა და ყველას საშიში მზერა ტყორცნა!
-რატომ?_ იკითხა გაბედულმა იუნგიმ და ჯეონს პირდაპირ თვალებში მიაშტერდა.
-ასეა საჭირო!_ დაიყვირა, იქვე მყოფმა ხალხმა კი ერთხმად დაიკივლეს.
-მაგრამ ისინი გველოდებიან!_ თქვა ხმის კანკალით ჯიმინმა! მასაც არ ენახა ასეთი ჯეონი!.
-სულ ფეხებზე მკიდია!_ დაიღრიალა და დატოვა ოთახი.
-რა ჭირს?!_ როგორც კი ოთახი დატოვა ჯეონმა ეგრევე ეს კითხვა დაუსვა ჯიმინმა იუნგის.
CITEȘTI
მახინჯი სიყვარული...♡
Fanfictionუბრალოდ, ეს ფიკი არის განსხვავებული, აქ არამარტო ისტორია არამედ აქ ვისაუბრებთ ზოგადად რეალობაზე, იმედია წაიკითხავთ❤ დიდი სიყვარულით ავტორ❤⭐ი
