Życie stało się lepsze dzięki tobie

Powrót Wari

(Matheo)

To już trzeci dzień odkąd mam obraz od pani Rozalii. Jutro wracają rodzice Adiena i Wari.

Patrzę na książkę leżącą przede mną. Łzy spływają mi po policzkach, bo choć skończyłem ją czytać kilka minut wcześniej to nie mogę się dalej uspokoić.

Siedzę tak jeszcze przez chwilę i słyszę jak ktoś wchodzi do pokoju. Nie podnoszę głowy znad książki, bo i tak wiem kto przyszedł.

Adien przytula mnie od tyłu.

-Co tam czytasz?

-Książkę "Outsiderzy".

Chłopak mnie puszcza, staje koło mnie i odwraca moją twarz w jego stronę.

-Dlaczego płaczesz? - słyszę w jego głosie troskę.

Zmienił się od naszego pierwszego spotkania. Więcej do mnie mówi, częściej się uśmiecha i często mnie przytula.

-A po prostu było smutne zakończenie - uśmiecham się i wycieram łzy.

-Napewno? - słyszę w jego głosie troskę.

-Napewno - przyciągam jego twarz do swojej i lekko go całuję.

Po chwili patrzymy sobie w oczy. Uśmiecham się i on też to robi.

-Idziemy na dół? Zaraz przyjadą - mówię wstając.

Adien nic nie mówi, tylko łapie mnie za dłoń i splata swoje palce z moimi. Przez trochę dziwię, ale nic nie mówię po prostu idę.

Idziemy do przed pokoju i kilka minut później wchodzą rodzice chłopaka i moja mała siostrzyczka.

Adien wciąż trzyma moją dłoń, więc ja też decyduję, że nie puszczę jego dłoni. Najpierw przez drzwi wchodzi Wari i biegnie do mnie. Przytulam ją jedną ręką. Po chwili wchodzą pan Szymon i pani Kasia. Uśmiechają się do nas, a matka chłopaka na widok naszych złączonych dłoni wydaje z siebie taki jakby mysi pisk.

-Wiedziałam, że będziecie razem! - po chwili krzyczy.

Patrzę trochę zdezorientowany na Adiena i widzę, że on się uśmiecha.

Jakąś godzinę już rozmawiamy przy kuchennym stole, jedząc obiad. Rodzice chłopaka i Wari opowiadają jak im minął wyjazd. Nie zbyt uważne słucham, bo trochę się zamyśliłem.

-I jak ci minął ten czas Matheo? - z moich rozmyślań wyrywa mnie głos pani K.

-Fajnie było - patrzę na nią i się uśmiecham.

-Były jakieś ostre noce? - pyta się Kasia, na co robię się cały czerwony.

-Mamo! - krzyczy Adien.

-Tylko żartowałam - śmieje się matka Adiena i widzę, że jego ojciec uśmiecha się pod nosem.

Uspokajam się i czuję jak policzki przestają mnie piec, czyli nie powinienem już wyglądać jak pomidor.

-Matheo chodźmy do mojego pokoju - mówi chłopak i łapie mnie za dłoń.

Wstajemy i idziemy, trzymając się za ręce do jego pokoju. Gdy wchodzimy, zamyka za nami drzwi na klucz.

-Ja z nimi czasem nie mogę - mówi siadając na łóżku.

-Yhm - siadam koło niego, tak że nasze nogi się stykają.

Patrzę na swoje nogi. Nie rozumiem jak on może narzekać na swoich rodziców. Ja chciałbym takich mieć.