ချန်မထားရက်ပါလေ(ဘာသာပြန်)

Chapter 4

Unicode

ငါ့ကောကနာရီဝက်အတွင်းပဲ ကျောင်းကိုဒုန်းဆိုင်းပြီးရောက်လာခဲ့တယ်။ ရုံးခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သူက ချက်ချင်းပဲငါ့ကို သူ့လက်မောင်းနားထိရောက်အောင်ဆွဲပြီးမေးလာတယ်။

"ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ချိန်းတွေ့တာလား? မင်းတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သဘောကျတာလား? မင်းဆရာရဲ့ သဘောထားကရောဘယ်လိုလဲ?"

ငါသူ့ကိုရှင်းပြလိုက်တယ်: ငါ့ဖင်ကြီးကို ချိန်းတွေ့ပါလား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သဘောကျဖို့နေနေသာသာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်သေချာတောင်မသိနေကြတာကို။ ကျောင်းက စည်းကမ်းတကျ အရေးယူစေချင်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆင်ခြင် သုံးသပ်စာရေးခိုင်းခဲ့တယ်။

သူကဇိမ်ခံအမှတ်တံဆိပ်ဝတ်စုံနဲ့ သပ်ရပ်နေတာအခုမှသူမီတင်ပြီးသွားပုံရတယ်။ငါသူ့ကိုသေချာကြည့်လိုက်တယ်သူ့မျက်နှာက ဖြူဖျော့နေပြီး နဖူးမှာလည်းချွေးတွေထွက်နေသေးတယ်။ တခါတရံ သူ့ဝမ်းဗိုက်ပေါ်ကိုလက်တစ်ဖက်တင်ထားတတ်ပြီးတော့ငါ့ရဲ့အတန်းပိုင်နဲ့ငါ့ရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ မိန်းကလေးရဲ့ မိဘတွေကို အေးအေးဆေးဆေး ဆက်ဆံတယ်။

သူ ဒီလောက် ဒေါသထွက်ဖို့ အကြောင်းပြချက် မရှိဘူးဟုတ်တယ်မလား?အဲ့ဒါကို ဒေါသထွက်ပြီးသူ့လက်တွေတောင် တုန်နေခဲ့တယ်။

စည်းကမ်းကို ဂရုမစိုက်ဘဲ စည်းကမ်းမလိုက်နာရင် ကျောင်းထုတ်ခံရမယ်လို့ငါ့ရဲ့အတန်းပိုင်ကပြောလာတယ်။သူကပြုံးပြပြီး ဆရာကိုနောက်ထပ်မဖြစ် စေရပါဘူးဆိုပြီးအာမခံနေတဲ့ ငါ့ကောရဲ့ ပါးစပ်ကို ငါစိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ငါ့ရဲ့ဒစ်ကို သူ့ပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းပြီးစကားပြောလို့မရအောင်လုပ်ပစ်ချင်နေတယ်။

တစ်ချို့လူတွေက စိတ်လှုပ်ရှားစရာ တစ်ခုခုလုပ်ပြီး ရင်နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်က အမှတ်ရနေတတ်ကြတယ်။ သီလရှိသူအနေနဲ့တည်ရှိဖို့ငါ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က အဲ့ဒီစားပွဲထိုးလေးရဲ့ဖင်ကို သတိမရခင်အထိနှစ်
ရက်သာကြာခဲ့တယ်။ သူ့ကို ရှီးချန်လို့ခေါ်ပြီး သူ့အပေါက်က တကယ့်ကို နူးညံ့တယ်။ငါသူ့ကိုလိုးချင်နေတုန်းပဲ ဒီတစ်ခါတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေ တခြားလူတွေကို သူဘယ်လောက် တက်ကြွနေလဲဆိုတာကိုမြင်စေချင်တယ်။