AZUL

6.BÖLÜM

"Bir dakika." Dedi doktor bey, elindeki kalemi masanın üzerine koyarak. "Bana yaptığınız görevleri böylece anlatman uygun mu?"

"Bilmem." Dedim ve omuzlarımı umurumda değilmiş gibi hareket ettirdim. Bacağımın üstüne attığım diğer bacağımı hareket ettirerek yavaşça gülümsedim. "Bana her şeyi anlat diyen sizdiniz."

"Öyle tabi." Dedi ve başını salladı yavaşça. Sonrasında aklına bir şey gelmiş olacak ki, bakışlarını masanın üzerinden çekti ve bana odakladı.

"Bana Yalçın'dan bahseder misin biraz."

"Neden?" dedim direk.

Doktor bey, kaşlarını çattı. "Mavi..."

"Nur." Dedim sertçe lafını keserek. "Lütfen, Nur."

"Peki, Nur... sana sorduğum soruları lütfen nazikçe cevaplamaya çalışırsan sevinirim. Beni sorgulamana gerek yok. Ben kötü birisi değilim." Dedi çattığı kaşlarını salarken. Yüzüme beni anladığını belli eden bir ifadeyle baktığında, bakışlarımı ondan kaçırdım.

Kimsenin beni anlamasını istemiyordum. Ben, kendi duvarlarımın arkasında mutluydum. Neden bunu anlamak istemiyorlardı? Neden beni böyle kabul etmiyorlardı? Neden beni değiştirmeye çalışıyorlardı ki asıl değiştiren onlarken?

"Yalçın, eskiden ilişkim olduğu bir çocuktu. Lisede aynı sınıftaydık ve birbirimizden hoşlanmıştık ama beni kuzenimle aldattı."

"Pek umursuyormuş gibi durmuyorsun. Onlara kızgın değil misin?"

"Hayır." dedim camdan dışarısını izlemeye devam ederken, yağmur şiddetini arttırmıştı ve pencereye vurarak gökyüzünden aşağıya iniyordu.

"Ben onları affettim. İkisiyle de aram iyi." Dedim sadece.

Camdan dışarısını izlerken Yalçın'la geçirdiğimiz günleri düşündüm. Onunla bir daha yan yana gelmemizin imkânı yoktu ama ben... öyle bir zor durumda kalmıştım ki, ona sarılarak ağlamıştım.

Hayatta ne olacağını bilemiyorduk işte. Sizi aldatarak ayıp yapan bir adam sonrasında sizin en yakınınız haline gelebiliyordu.

Gülümsedim.

Gülümsememin altında yatan anlamı, karşımda oturan Doktora anlatsam ilk söyleyeceği ne olurdu?

Bana her şeyi anlat diyorlardı eskiden susmamı isteyenler, benden konuşmamı bekliyorlardı eskiden dinlemeyenler, benden gelmemi bekliyorlardı... eskiden beni bırakıp gidenler.

"Ben daha büyümemiş, hayatın zorluklarını tatmayan, yemek bile yapamayan birisiydim." Dedim gözlerimin dolmasını engelleyemeden. Sahi ya, en son ne zaman ağlamıştım?

Aklıma gelen görüntülerle dişlerimi sıktığımda gözlerimden bir damla yaş aktı.

"İlk bedenimi kestiler, Doktor." Dedim acımasızca söyleyerek ve bakışlarımı pencereden doktorun gözlerine çevirdim. "Sonra da ruhumu parçaladılar."

Psikoloğum gözlerini bile kırpmadan bana bakarken, sertçe yutkundu.

"Bedenimin çektiği acı, ruhumun acısının yanında hiçbir şeydi. Ruhum o kadar çok acıdı ki..." iç çekerek gözlerimi kapattım. "O kadar çok canım yandı ki, meğerse ben hiç büyümemişim onu anladım. Ben hep 5 yaşındaki o Mavi olarak kalmışım."