Living a Lie

Chapter 2

Ishan

May pasok na bukas, at heto ako ngayon, nakahiga, iniisip nanaman ang nangyari nung araw na pumunta kami sa bar ni Wynn. especially, yung nangyari na napagkamalan akong bastos.

After that encounter, I never saw that woman again. It's a good thing because I wouldn't know how to face her if I ever ran into her again that night. I've never felt such embarrassment before, hindi ko alam kung dahil ba sa intimidating niyang aura or dahil napagkamalan akong bastos. Whatever the reason is, I don't want to remember it again. I just wish that our paths will never cross again.

Saktong pagkababa ko no'n galing sa rest room, nakita ko si Wynn na nakatungo na sa counter kaya dali-dali ko siyang kinuha at nagpasalamat sa bartender. Buti na lamang ay hindi niya ako pinahirapan at hindi siya naglumikot dahil kung oo, iiwanan ko talaga siya sa labas ng condo niya. Inuna ko siyang inuwi bago nag-commute para kunin yung motor ko sa Sullivan.

Nagpagulong-gulong ako sa higaan hanggang mapagod ako. I sighed, I don't know why I felt so heavy and why I was so affected by how that woman looked at me.

Kailangan ko ng matulog. I need to get some sleep dahil maaga pa ang pasok bukas at first day pa 'yon. I should stop thinking about her, we probably won't see each other again.

That's the only thing I'm thinking about as I fall asleep.

☆

The next morning, I woke up feeling a mix of relief and anticipation. As I got ready for school, I tried my best na tanggalin sa isip ko yung encounter nangyari sa amin nung babae na 'yon. I reminded myself that it was just a fleeting moment and that I shouldn't dwell on it any longer.

Sobrang init ngayon kaya I decided na mag suot na lang ng white tee at blue jeans. Fresh lang ang atake, ayokong maging amoy anghit ng hindi pa nakakarating sa school.

Pagkababa ko hindi ko na naabutan si mama, for sure nasa shop na yon. Tanging ang kapatid ko na lamang na nakain sa mesa at tingin ko ay papasok na rin dahil sa suot niyang uniform. Nasabi ko ba na may kapatid ako? we'll I guess not. Her name is Gillian Giovanni, my younger sister. She's 16 years old and grade 10 student. While I inherited features kay papa, she takes after kay mama.

"Hi Ate! Goodmorning!" Masiglang bati niya.

"Good morning, Gini. Ano niluto ni mama?" Sabay kuha ko ng plato at sabay sandok ng kanin.

"Wala, Ate Shan." I raised an eyebrow at her.

"Anong wala? E ano 'yang kinakain mo? hangin?"

"I mean, wala na, Ate. Naubos ko na kasi. Pero adobo siya, masarap. Kinain na lang kita hehe." Naisip ko tuloy na ipakain pati yung kutsara sa kanya.

"Maaga pa para mang-inis, Gini. Wala pa akong kain baka makurot kita." Pananakot ko sa kanya.

"Ah! noted, Ate. Dapat sa gabi lang mang-inis." Nag-act pa siya na nagsusulat sa kamay niya and for me tinignan ko lang siya ng masama.

"Joke lang, Ate. Ayan oh, nasa kaldero andami pa niyan, kahit sa'yo na lahat 'yan or diyan ka na lang mismo sa kaldero kumain, Ate." What if tuluyan ko na siyang kurutin.

Hindi ko na siya pinansin pa at kumuha na lang ng ulam. Pagkakuha ko ng ulam, umupo na ako at kumain. Hindi pa ako nakakasubo, nagsalita nanaman 'tong bubwit na 'to.

'"Ate, sabay ako sa'yo ah. Ayokong mag-commute baka malate ako e." Sabay ngiti.

"May school service ka naman ah? bakit hindi ka ron sumabay?" Sabay subo ko ng kanin na may ulam, yum sarap.