İyi okumalar.
💫
2 yıl sonra.
İstanbul~
"Ömer oğlum kalk artık geç oldu. Ömer." Diye bağıran annemle gözlerimi yavaşça açtım.
Kollarımı iki yana açıp esnedim bir elimle ağzımı kapatırken ayağa kalktım. Gözlerimi odada gezdirdim.
Her gün gözlerimi evimde, odamda, yatağımda açmak bana huzur veriyordu.
iki yıl geçmişti o günün ardından. Onu o gün orada bırakıp gitmiştim. Kendi hayatıma dönmüştüm. Yeniden.
Yeni bir hayat.
Yeni bir başlangıç.
Yeniden nefes almak.
Pişman mıydım?
Asla yine olsa yine yapardım. Belki yaptığım onun yaptıklarının yanında çok büyük kakıyordu çünkü onu en acı yerden vurmuştum ama yapmaktan başka çarem yoktu.
İki yıl geçmesine rağmen onun o gün ki bağırış ve yalvarışlarını unutamıyordum.
Başımı yastığa her koyduğumda gözlerimin önüne o görüntüler geliyordu.
Ne hissedeceğimi bilmiyordum tek bildiğim bir şey vardı asla ama asla pişman değildim.
2 yıl önce ~ plan gerçekleşmeden bir gün önce.
"Ne demek baranı öldürmeyeceğiz." Dedi miran. Yüz hatları gerilmişti.
"Duydun." Dedim gözlerinin içine bakarak. "Öldürmeyeceğiz çünkü acı çektireceğiz."
"Ne demek istediğini anlamıyorum Ömer biz böyle anlaşmadık seni kurtarıcağım karşılığında o ölecek." Dedi bastırarak.
"ölmeyecek çünkü yaşarken öldürücem onu." Dedim hiç düşünmeden. "Nefes alırken acı çekecek.
"Planın ne senin." Dedi miran kaşlarını çatarak.
"Baranın kardeşi." Dedim duraksadım kendimi çok aciz hissediyordum. "Bilal." Dediğimde miranın yüz ifadesi an be an değişti.
"Kendini yakmayacaksın herhalde." Dediğinde kaşlarım havalandı. O bunu nerden biliyordu.
"Sen bunu nerden biliyorsun." Dediğimde bakışlarını kaçırdı.
"Boşver." Dedi tekrar yüzüme bakarak. "Planın ne."
"Bilalin yakıldığı eve götüreceğim baranı o eve girip ateşe vereceğim ben içindeyken ama." Dediğimde bana dikkatle bakıyordu. "Ama." Dedi
"Ama ben ölmeyeceğim baran beni öldü sanacak." Dediğimde arkasına yaslandı.
"Baran bunu kaldıramaz." Dedi ondan beklemediğim bir ses tonuyla. "Bayıldım." Dedi yüzünde ki piç gülümsemesiyle.
Şimdi ki zaman.
mutfağa girdiğimde gözlerimi kapatarak derin bir nefes aldım.
Ocağın başında duran annemi gördüğümde ona doğru adımladım.
"Annem döktürmüşsün yine." Dedim arkadan sarılarak. Gülümsedi.
"Oyy oğluşum sen seviyorsun diye sevdiğin yemeklerden yaptım." Dedi elini yanağıma koyup okşayarak.
"Hiç kıskanmıyorum." Arkamda duyduğum sesle annemden ayrılıp kapıda duran babama baktım. Dudaklarım kıvrıldı.
"Kıskanmalısın babacım." Dedim göz kırparak. Yanıma gelip saçlarımı karıştırıp sarıldı karşılık verdim.
