J U N G K O O K
ენი გაფართოებული თვალებით მიყურებდა, ცდილობდა თეჰიონისგან თავი დაეღწია და ფეხზე წამოდგომოდა
-ეს ის არ არის რაც შენ გგონია, მან მაიძულა რომ არ ავმდგარიყავი
რა??
-შენთვის ეს პრობლემაა? - წამოდგა თეჰიონი, ენისაც არ შეეძლო იმის დაჯერება რაც თეჰიონმა გააკეთა, ის თეჰიონისგამ შორს კედელა იყო მიყუდებული
-ჭკუიდან გადახვედი? შენი ეს ქცევები უკვე მაგიჟებს - დავიყვირე ახლა ძალიან მინდოდა თეჰიონის ცემა
-შენც იგივეს აკეთებ ჯონგუკ
-მე ენის არაფერს ვაძალებ, შენ კი... ჯანდაბა მივდივარ... კიდევ ერთხელ თუ შეეხები მას, ყველა თითს სათითაოდ მოგაჭრი
მისი ოთახიდან გამოვედი და ზურგით ოთახის კარს მივეყრდენი, მათი ლაპარაკის ხმა მესმოდა
-რის დამტკიცებას ცდილობ თეჰიონ?
-არაფრის
-მაშინ ასე რატომ იქცევი?
ხანგრძლივი სიჩუმე ჩამოვარდა რაც ძალიან აუტანელი იყო
-ამას ვერ გაიგებ
-კარგია რომ არ მაკოცე, რადგან ჩემს პირველ კოცნას მოიპარავდი
-არასდროს გიკოცნია ვინმესთვის?
-არა, რამე პრობლემაა?
-არა პრობლემა არ მაქვს, უბრალოდ შენნაირი ზრდასრული ქალი...
-შეგიძლია ჩემი ოთახიდან გახვიდე, დრო არ მაქვს სალაპარაკოდ, ჯონგუკს მადლობა უნდა გადავუხადო, მან იძულებული გაგხადა გაჩერებულიყავი
ცოტა ხნის შემდეგ ისევ თქვა
-ნუ მომიახლივდები თეჰიონ
...
მისი ნათქვამი გამიხარდა, იმედი მაქვს თეჰიონი მას აღარ მიუახლოვდება, ვგიჟდები როცა თეჰიონს ენისთან ერატად ვხედავ
სკამზე ვიჯექი და ჩემს წინ გადაშლილ ხედს ვუყურებდი, ჩემი სახლი ტყეშია ჩაფლული მაგრამ ღრმად არა, არ მინდა ვინმემ ეს ადგილი აღმოაჩინოს, მაგრამ ჯისუნგს ამ ადგილიდან გაქცევა შეუძლია
ჯისუნგმა არ იცის ეს როგორი სარისკოა
საათს დავხედე, ჩვენი მისიის დრი თითქმის ახლოვდებოდა
-ჩვენ მივდივართ - სავარძელს კარისკენ ვატრიალებ და ვხედავ თეჰიონს, თვალებში არ მიყურებდა
-რატომ გააკეთე ეს თეჰიონ? - ავდექი სავარძლიდან და დივანზე დადებული ქურთუკი ავიღე
მობეზრებული თვალებით მიყურებს
-შენი საქმე არ არის
-მართალია, იცი? ის შენს გამო პათეტიკური ხდება - ჩავიცინე
თეჰიონმა თვალი თვალში გამიყარა, ჩემი სიტყვებით კმაყოფილი არ იყო, ამ დროის მანძილზე თეჰიონი უფრო ღია ბედნიერი და საყვარელი გახდა რაც ძალიან არ მომწონს
მას აქვს ყველაფერი რაც მე არ მაქვს
-მე არ დავნებდები, ენის ეს ყველაფერი შენს გამო თქვა - მითხრა კბილებში გამოცრით
-მეტი არაფერო გაქვს სათქმელი?
თვალები სიგიჟისგან ჩაწითლებული ჰქონდა, კისერზე ძარღვები ეტყობოდა და მუშტები ჰქონდა შეკრული
-ვერ ხვდევი? ყველაფერი რაც ხდება შენი ბრალია, შენ ეს იცი და ჯობია თავი დამანებო
-თუ ასე გინდა კარგი
-როგორც კუ ამ სისულელეს დავასრულებ ამ ადგიკს დავტოვებ
-რატიმ მიდიხარ? ერთ დღედ ერთად ვართ მეორე დღეს კი ვჩხუბობთ, არ ვიცი ჩემი მეგობარი ხარ თუ მტერი, ბავშვობიდამ ჩემთან ერთად ხარ
-ეს არის მიზეზი რის გამოც მძულხარ!! მე დამოკიდებული ვარ, მჭირდება ფული, სისხლი და საჭმელი, მძულს ჩემი თავი, მძულს ჩემი გარდაცვლილი მშობლები, ყველა მძულს
-წავიდეთ - თემა შევცვალე, თავს უცნაურად ვგრძნობდი, თეჰიობი ისეთი ხდება როგორიც ადრე იყო, მეშინია დეპრესიაში არ ჩავარდეს
მას გვერდი ავუარე და ოთახიდან გავედი, თეჰიონი ჩუმად იყო, გავჩერდი, უკან გავიხედე, რომ მენახა მოდიოდა თუ არა
არ მოდიოდა რაც იმას ნიშნავდა რომ წამოსვლას არ აპირებდა
-ბიჭებო მოდიხართ თუ არა? - იყვირა ნამჯუნმა
-მე მოვდივარ, თეჰიონი თავს კარგად ვერ გრძნობს
