(35)
မနက်တိုင်း ပုံမှန်ထနေကျအချိန် ကို တယောငယ် တစ်ယောက် အကျင့်ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်၊
တိတ်ဆိတ်လွန်းလို့ အိမ်ရှေ့တွေထွက်ကြည့်တော့...
ဗုဒ္ဓေါ ! ဟိုနှစ်ယောက် အစအန ပင်ရှာမတွေ့ ၊ အိပ်ရာ ခြင်ထောင်ခင်း တွေလဲ အကုန် သိမ်းထားပြီးသား။
ဘယ်များသွားနေပါလိမ့်ဟု တယောငယ် နားမလည်စွာ ရေရွတ်ရင်း ကျောင်းစာသင်ဖို့ ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ရသည်။
သူမ အိမ်တံခါးပိတ်သည့် အချိန်ထိ အရိပ်ယောင်တောင် မမြင်ရ တဲ့အတွက် ဘေးပတ်၀န်းကျင်ကိုလဲ လိုက်လံကြည့်မိပြန်သည်။
" ဘယ်တွေများ လျှောက်သွားနေပါလိမ့်..." တီးတိုးရေရွတ်ရင်း ကျောင်းဆီထွက်လာတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်မှာလဲ လိုက်ရှာနေမိသေးသည်။
ကျောင်းဆီ ရောက်ခါနီး မှာတော့ ဘယ်လိုမှ ရှာ မတွေ့တဲ့ အဆုံး စိတ်ပူမှုနှင့် စိတ်တိုမှုတို့ ထွက်ပေါ်လာပြီ။
" မပြောမဆိုနဲ့ ဘယ်တွေလျှောက်သွားနေတာ လဲမသိဘူး၊ ငါ့ကိုနည်းနည်းပါးပါး ပြောသွားရင် ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ ၊ အလေးထားတယ်ဆိုတာ အပြောသက်သက် အာလိုက်ချောင်နေတဲ့ ယွန်းထက်မေ။"
ပွစိပွစိ ပြောရင် ကျောင်းရှိရာဆီ ရောက်လာတော့
" ဟင် ၊ ဘာတွေလဲ။"
တူတွေလွှတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ရွာသား ၄၊၅ယောက်ကို ကြည့်ရင်း တယောငယ် မျက်မှောင် ကြုပ်မိသည်။
" ဟာ ဆရာမလေး လာပြီ။"
ရွာသားတစ်ယောက်အသံကြားတော့မှ
ထက်နဲ့ ဟန်လေးက ရောက်လာကာ
" ရောက်လာပြီလားမမ။"
"မပြောမဆိုနဲ့ ဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ။"
" မဟုတ်ပါဘူး မမရယ် ၊ ထက် စာသင်ခုံတွေအသစ်ပြန်လုပ်ပေးချင်လို့ပါ ၊ မမကိုနှိုးရင် အိပ်ရေး ပျက်မှာစိုးလို့ ဟန်လေးနဲ့ ၂ယောက်ထဲ တိတ်တိတ်လေး ထွက်လာခဲ့တာ။"
သူမကို မပြောလို့ စိတ်တိုနေတဲ့တယောငယ် ရဲ့ မျက်စောင်းက ထက်ဆီ ကျလာပြန်သည်။
YOU ARE READING
တောရိုင်းပန်းတို့မညိုးစေချင်။
Actionဝေးကွာရခြင်း... ထိုဝေးကွာရခြင်းကို ချစ်ရတဲ့သူကဘဲ ရွေးချယ်ခဲ့တဲ့ နောက်ပြန်မလှည့်ခြင်းတွေ... ဖခင်ဖြစ်သူ ရဲ့ရည်မှန်းချက်နဲ့ တောရိုင်းပန်းတွေကို မညိုးစေချင်ခဲ့တဲ့ တယောငယ်ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န်မလေး... ဘယ်လောက် ဘဲ ဝေးမဲ့လမ်းတွေလာပါစေ ချစ်ရသူအတွက်ဆို ပင်လယ်ကိုလည်း...
