EJDERHA KRALA TUTSAK

bölüm 25

Yarınki sınavlara girecek olan okuyucularım için bu bölümü motive amaçlı yazdım 🥰

Katil, katil olmak, sevdiğin birinin katili olmak, hayatında tek ailen olan birinin katili olmak, kendi babanın katili olmak, Elena gördüğü görüntüyle donmuştu, hiç bir şey hissetmiyor, sadece babasının cansız bedenini izlemişti, çıplak ve çamur içinde kalmış bedeniyle yorgun ve korkar adımlarla babasına adımladı, dudaklarından zor zor

"Ba ba baba"

Çamur ayaklarından kayıp gidiyordu sanki, etrafı bomboştu, sadece o ve babasının cansız bedeni vardı sanki, yere çömeldi babasını çaresizce baştan aşağı süzdü dudakları hafifçe aralamış gözleri buğulu şekildeydi, dokunmuyordu, dokunmaya çalışıyor ama dokunamıyordu

"Ba ba ba baba"

"Ha hayır ha hayır"

Çamurlu Elleriyle babasının yüzüne dokundu , o sırada agra , Ares ve lorin elenaya doğru yaklaşıyordu, agranın yüzünde hiç bir duygu simgesi yokken lorin üzgündü, ancak Ares elenanın bu halini görünce ailesini öldürdüğü an gelmişti aklına,zarok

"İyimisin"

Ares
"İyiyim

Zarok
"Artık onunla aynı acıyı paylaşıyorsun"

Ares üzgünce başını eğmisti, Elena babasına sarılıp bağırarak acısını haykırıyordu

"Hayır hayır, baba , babaaaaaa nolur kalk hayır be ben yaptım be ben babamı öldürdüm, hayır "

Arese dönüp ağlayarak

"Ares,.... Ares nolur babamı kurtar nolur"

Ares ve zarok elenayı böyle gördükleri için kahromuşlardı, sevdiği kadının canının yanmasıyla onlarında canı yanıyordu, Elena ilk defa arese ismiyle hitap etmişti, ve ondan yardım istediği gibi

Lorin hızla elenanın yanına gelip yere çömeldi, elenaya bakıp başını tutup göğsüne yasladı

"Kendinde değildin, sakın böyle düşünme"

Elena ise lorinin göğsünde babasına bakıp ağlıyordu, canı ilk defa böyle çok yanıyordu, ailesi olan tek ve son kişiyi kaybetmişti, kendi elleriyle hemde, şu an hiç iyi değildi belkide hiç iyi olmicaktı,

🐉

Zaman çok çabuk geçiyordu, Elena harap bir haldeydi, yemek yemiyor kimseyle konuşmuyordu, sanki ruhsuzdu, lorin , Anna ve rose ne kadar konuşmaya çalışsada Elena oralı bile olmuyordu, şimdi ise bir bankta oturmuş karla kaplı olan bu manzaraya bakıyordu, soğuktu artık hava kış gelmişti bile, Elena üstüne örtülen bataniyeyle bakıştı, ardından kimin örtüğüne baktı, bu aresti, bir haftadır ikisi hiç karşılaşmamış konuşmamıştı, Elena bakışlarını alıp geri manzarayı izlemeye koyuldu, Ares heybetli bedeniyle elenanın yanındaki bankın boş kısmına oturdu, ikisi yan yanayken Elena minik görünüyordu Aresin yanında, ikiside sessizdi, Ares

"İyimisin prenses"

Elena durgunca
"Bilmiyorum"

Ares
"Seni anlıyorum"

Elena
"Hayır beni anlamıyorsun"

Ares içten bir şekilde acıyla gülümsedi
"Yanılıyorsun"

Demesiyle Elena arese döndü,anlamaz gözlerle bakıştılar, Ares

"Lanetlendiğimiz gece kendimizde değildik, Halkım birbirini öldürürken ben "

Durdu, ve yutkundu acı içinde, zor ve ağırdı onun için gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı, tekrar açtığında elenanın mükemmel kehribar gözleriyle karşılaştı, acı içinde yutkunup başını yere eğdi ve devam etti