Dred

5

Buzzz buzzz Lena strekt haar armen uit, en rekt zich lekker uit. Ze draait zich om naar haar moeder. Die nog lekker ligt te slapen. Ze stapt uit bed, en gaat lekker douchen. Ondertussen zal mijn mam ook wel wakker zijn. Een glimlach verschijnt er op mijn gezicht. En Lena maar denken dat ik nog slaap. Niet dus. Dan kan ik mooi aankleden. Ze weet dat Dred in de buurt is. Ook al laat het zich niet zien. Op dat moment voelt ze een hand op haar schouder. Ze kijkt achterom maar ziet niemand staan. Zachtjes fluistert ze bedankt. Dat je me de moed heb gegeven. Om mijzelf weer terug te laten vinden. Achter haar gaat de deur van de badkamer open. En daar stond Lena met een handdoek om haar hoofd gewikkeld. Die meteen een rood hoofd kreeg. Snel maakt ze zich klaar om te gaan ontbijten. Oh Lena! We direct door voor de eerste bezichtigingen. Is helemaal goed. "Hoeveel huizen gaan we vandaag bekijken?" vraagt Lena aan haar moeder. Marley schiet in de lach. Nog altijd even nieuwsgierig? En gaf een knipoog aan haar lieve dochter. Lena zei verder niks meer. We pakken alles wat we nodig hebben. En gaan naar beneden. Snel ontbijten en ze gaan onderweg. Het is iets meer dan een uurtje rijden. Het eerste huis is in Farchant zelf vlakbij de natuur. We gaan het wel zien. Van alle huizen heeft dit huis wel mijn voorkeur. Vanwege de locatie de ligging vlakbij de bossen. We nemen een kleine pauze als op dar moment de makelaar belt. Om te vragen of de bezichtiging konden verplaatsen. Wat voor ons geen probleem is. Dus rijden we rustig verder naar het tweede huis. We kwamen veel te vroeg aan. Zo kunnen we mooi nog wat rondkijken. Maar wat ik er van zie. Word ik er niet koud of warm van. Wil het l wel een eerlijke kans geven. Net voordat we willen uitstappen, pakt Lena mijn arm. "Wat doen we hier eigenlijk?" kijk ik mijn moeder aan. Pff wat een opluchting! Dan zeggen we deze afspraak af. Dan doen we alleen de huizen in Farchant. Daar waren we al snel over eens. Op naar het volgende huis. De makelaar staat ons al op te wachten. Ze opent de deur voor ons. Ze verteld veel over de woning. Het huis is enorm, zeker met genoeg kamers. Ook de lichtval is gewoon perfect. De omgeving was ook niks mis mee. Het huis was echt in perfecte staat. Voor ons was het te modern, en totaal geen geschiedenis. Zoals wij dat netjes zeggen het heeft geen ziel. Omdat we daar direct eerlijk in zijn geweest. Waardeerde ze dat wel, hoewel ze nog even probeerde. Had ze al snel door, dat het niet voor ons was. Over een halfuurtje hebben we nog een bezichtiging. Die we eigenlijk eerder deze ochtend zouden hebben. We komen aan rijden en ons hart maakt nu al een sprongetje. Wat we nu kunnen zien is het perfect voor ons. We weten dat er nog het een ander aangedaan moet worden. Dat is eigenlijk wat we zoeken. Zodat onze zielen verbonden worden met e;laar. Twee artistiek mensen, die precies weten wat ze willen. Voor nu moesten we ons enthousiasme bedwingen. Iedereen weer dat ze daar graag op inspelen. Zeker omdat prijskaartje nog wat op te schroeven. Voor wat er nog aan moest gebeuren. Denken wij eerder aan het prijskaartje omlaag te schroeven. Ook voor ons was het niet de eerste keer een huis kopen. Maar dat hoeft de makelaar niet te weten. Ondertussen lopen we rustig verder door het huis. Maken wat notities, en zo te zien is dat niet overdreven. We weten dat er een hoop aan gedaan moet worden. Eigenlijk hebben we dat ook het liefst. Zo kunnen we ook onze eigen stempel erop plakken. Ons idee is het meer te gaan restaureren. Omdat we juist van deze stijl houden. Ik moet wel zeggen de makelaar was erg positief over het huis. We waren aan het einde van de tour. Kijkt ze ons aan met een vragende blik. Zo hoopgevend. We wilden de makelaar ook niet langer in spanning houden. Lens knikt naar mij, omdat we hadden afgesproken dat ik de onderhandelingen zou doen, "We willen een bod doen?" Ik druk het papiertje in haar handen. Waar het bedrag op staat, en waarom. Mijn vader heeft mij dat zo geleerd, hij was zelf ook makelaar. Ze was erg verbaasd maar vind het blijkblaar zelf ook fijn werken. Ze bekijkt het briefje en ze loopt weg. Wij lopen naar de tuin, zodat ze rustig kon overleggen. Het duurde ook niet lang voordat ze weer naar ons toe komt. Met een glimlach rond haar mond. Of dat positief is dat weet je nooit. Ook die ervaring hebben we dat ze graag spelletjes spelen. En ze hield haar duim omhoog. Er viel blok van ons af. Nu was de vraag hoe nu verder. Voordat ik me vragen over kon stellen. Was de makelaar me net een slag voor. "Als u tijd zouden het verder kunnen afhandelen. Als het u schikt?" vraagt de makelaar aan ons. "Laten we dan ook geen tijd verspillen!" Niemand zei verder nog iets. We lopen naar onze auto terug. En we rijden achter de makelaar aan, naar het kantoor. Tijdens het rijden heeft ze het druk met bellen. Het kantoor zit München. Eenmaal op het kantoor aangekomen gaat alles in een stroomversnelling gegaan. En stonden we ook zo weer buiten. Met de sleutels in onze handen. Ze stonden wel vreemd te kijken dat Lena ook moest tekenen. Voor ons heel normaal. We hebben dit samen gekocht, als moeder en dochter. Op totale gelijkheid. We verlaten het kantoor en lopen naar de auto. Ze kijkt haar moeder aan met van die pretogen. Marley wist allang dat ze iets wil. "Zeg het nou maar..." "Laten we vanavond naar een club gaan?" Haar moeder nam net een slok water, die er net zo hard weer uitkwam. Jij wilt met mij naar een club? Met je moeder, dat is dan voor de eerste keer. Als je dat graag wil, Dan gaan we dat doen. Op naar het hotel, en dan ons omkleden. Ze moest even terug denken aan haar tienerjaren. Dat ze uitging met vrienden die veel ouder waren dan zijzelf. En naar uitgaansgelegenheden ging waar ze veel te jong voor was. Wat het is weet ze niet. Maar ze er in eens heel veel zin in. Na een uur waren de dames klaar voor vertrek. Om het nachtleven onveilig te gaan maken. Wanneer Lena haar moeder aan ziet komen. Valt haar mond open van verbazing. Zo heeft ze haar moeder nog nooit gezien. De laatste jaren droeg haar moeder alleen maar slonzige kleding. "Mam! Je bent om door een ringetje te halen." complimenteerde Lena haar moeder. Haar moeder lachte en wees naar de spiegel. Maar Lena begreep niet wat haar moeder nu bedoelde. Marley trok haar dochter mee naar de spiegel. En houd haar er recht voor, en nog ziet ze het niet. "Lena, kijk naar je haar? Het staat alle kanten op. Of is dat de nieuwste trend?" zegt ze lachend naar dochter. En schoot in de lach. Nu ziet ze pas wat haar moeder bedoeld. Typische actie voor Lena. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel, en ziet dat er een verandering is. Ze kijkt beter de kleur is donkerder met met een rode lok. Het is nu identiek als mijn moeder. Nadat ze der haar heeft gestyled, loop ze naar haar moeder toe. Ze kijken elkaar aan, en ze beginnen ze te lachen. Omdat ze zien dat het haar hetzelfde zit. Zelfs hen rode lok hebben ze los hangen. Voor de dames kon de pret niet meer stuk. Ze pakken hen jassen en lopen naar het uitgaansgebied in. Eerst gaan ze naar een cafeetje om wat te gaan drinken. Het is ook voor het eerst samen uitgaan. Vind het wel bijzonder dat mijn dochter met haar moeder op stap wil gaan. Ik heb geen idee waar we naar toe gaan. Dat laat ik aan mijn dochter over. Ze heeft iets leuks gevonden wat ik zeker zal waarderen. Dat neem ik dan maar aan. Dus ik begin wel nieuwsgierig te worden. Maar zal zeker niet verder vragen, zoals beloofd. Nadat we ons drankje op hadden zijn we weer verder gegaan. Het is een straat lopen. Gelukkig was het niet al te ver, heb nu niet bepaald mijn wandelschoenen aan. De sfeer zit er zo goed in. Al snel konden we naar binnen. We lopen verder naar binnen maar wat een ruimte. Er er waren verschillende ruimtes, die elk zijn eigen muziek draait. Voor ieder wat wils, ook voor ons. Wij houden van de jaren tachtig en negentig. Het duurde ook niet lang voordat we op de dansvloer staan. En waar we letterlijk de hele avond niet meer vanaf zijn geweest. Tot in de late uurtjes zijn we doorgegaan. Precies om vijf uur stapten verlieten we de club. Vermoeid lopen we rustig terug naar het hotel terug. We moesten nog wel onze sleutel ophalen van de kamer. Net dat we weg willen lopen. Riep de receptioniste ons terug. Dit is voor u hier gebracht voor u. Het zijn twee bossen donker rode rozen, met twee enveloppen. We kijken elkaar aan. Verbijsterd lopen we naar boven. Omdat we geen flauw idee hebben, van wie ze kunnen zijn. Zodra we binnen zijn gooien we onze schoenen uit. En laten we ons zo op bed vallen. "Ik denk dat ik weer van wie ze zijn." zegt Marley tegen Lena. Die haar moeder vol verwarring aankijkt. "Dat kan niemand anders zijn dan Dred." Dat weet ik zeker zei Marley stellig. Dat lijkt mij sterk, hoe wil hij dat doen. Lena trok een bedenkelijk gezicht. Omdat ze het zich haast niet kon voorstellen. "Als Dred de controle van een persoon kan overnemen. Ik denk niet dat wij ons kunnen voorstellen, waar hij nog meer in staat is. Lena! Denk terug aan de trein gisteren, je heb het zelf met eigen ogen gezien. Neem aan dat ik daar geen extra uitleg over hoeft te geven. En weet dat het absurd klinkt. Maar ik verzin het niet. Ik weet het ook allemaal, maar het blijft allemaal zo onwerkelijk allemaal. Niemand die bekend is met het Dred fenomeen. Marley maakt haar envelop open om te zien wie de afzender is. Ze laat het zien aan haar dochter. "Vraag jij je niet af. Waarom wij en wat hij wil van ons?" ik vraag het me echt af. Daarover zijn meer vragen dan antwoorden. Maar de ervaring leert mij ook andere dingen. Dat je niet te veel moet vragen. Het brengt zijn humeur niet ten goede. Wat zich direct uit op mij. Op welke wijze dan ook. Die ervaring heeft Lena al gehad. Ook Lena heeft haar envelop geopend om te kijken wie haar afzender is. Diep in haar hart wist ze het al wel. Ze haalt het briefje uit de envelop, en ziet wie de afzender is. Laat me raden, kijkt ze vragend haar dochter aan. Ik denk Dred! Voor nu laten we het rusten, en laten we gaan slapen. We kunnen maar paar uurtjes slapen. Ik heb nog een kleine verrassing. Iets wat je heel graag wilt doen, en wat je heel goed doet. "Gaan we nou in raadsels praten?" haar moeder schud haar hoofd, maar zei verder niks. Ze maken zich klaar om naar bed te gaan. Net dat Lena begon te doezelen. Gaat Marley rechtop zitten in bed. "Lena! We gaan naar wellness centrum. Ik heb het meest uitgebreide pakket voor ons besteld." En Marley gaat liggen en draait zich om. Wachtend op haar reactie. Het duurde even voor ze door heeft, wat haar moeder net zei. Het volgende moment springt bij haar moeder op bed. Ze stond op bed te springen als een kleinkind. Ik denk dat iemand hier heel erg blij is. Voor nu gaan we slapen. Anders slapen we morgen bij elke behandeling. En dat zou jammer zijn.

Die nacht hebben we denk ik maar drie uurtjes geslapen. Wat niet echt veel was. We gaan het zeker wel redden. We staan wel eens voor hetere vuren. Deze dag is voor ons. Straks wordt het druk genoeg voor ons. Alles eerst afhandelen in Leer. Direct daarna gaan we over in een keer. Tijdens de verbouwing wonen we al in het andere huis. Alleen al vanwege de afstand, maar ook financieel verstandiger. Zelf hebben wij er geen problemen mee. De negativiteit liegen er niet om. Lens heeft haar tweelingzus verteld, maar die verklaarde ons voor gek. Ik merk aan Lena dat het haar diep heeft gekwetst. De in München gaat veel te snel voorbij. Na het ontbijt gaan we op huis. Om alles in te gaan inpakken. De papieren tekenen, en dan de sleutels overdragen aan de nieuwe eigenaars. We zijn nu uitgechecked, en lopen op ons gemak naar het station. Het is een mooi zonnige dag. Iedereen is vrolijk. De mensen onder elkaar kunnen ook weer wat meer van elkaar hebben. Overal hoor je de vogels fluiten. Lena? En ze kijkt haar moeder aan. "Als de verbouwing klaar is. Wat zou je ervan vinden als we twee honden nemen?" Een antwoord was niet nodig. Haar gezicht spreekt al boekdelen. Haar ogen straalden helemaal. Weet al heel lang dat ze dat graag wilt. Voorheen was er geen tijd voor een hond. Een hond heeft zijn aandacht en verzorging nodig. In die tijd konden we dat niet bieden. Dan ben ik zo, dan beginnen we er ook niet aan. Pas als we helemaal klaar zijn gaan kijken voor een puppy. De afgelopen drie weken hebben we er alles aan om alles af te handelen. Zodat we ons op de toekomst kunnen richten. Ons laatste ochtend is aangebroken. We zetten de laatste kleine spullen, we sluiten voor de laatste de deur achter ons dicht. En we rijden weg. Met weemoed kijk ik nog een keer om. Een paar tranen rollen over mijn wangen. Lena zou het eerste stuk rijden. Doordat we samen rijden kunnen we aan een stuk doorrijden zonder overnachtingen. Gisteravond hebben we ons digitaal al ingeschreven op ons nieuwe adres in Farchant. En dat voelde zo goed. Ook Lena had het er moeilijk mee. Voor ons is het goed zo, om samen een frisse start te maken. Samen hebben een gezamenlijke playlist gemaakt voor in de auto. Qua muziek verschillen we niet veel. Ik probeer nu maar wat te slapen, voordat we wisselen. Op de achtergrond hoor ik Lena lekker mee zingen. En viel al gauw in slaap. Halverwege de autorit zijn we gewisseld. Zodat Lena ook wat kon uitrusten. Ik ben het laatste in een keer doorgereden. We parkeren de auto op de aangewezen plek, en stappen uit. Zo te merken heeft dochterlief nog geen zin om wakker te worden. Kon haar roepen wat ik wil, maar ze bleef gewoon doorslapen. Laat haar maar slapen, dan open ik vast de deur. En ga ik de auto vast uitladen. Halverwege hoor ik een slaperige stem op de achtergrond. Met de vraag of we er al zijn. Dat is een typische Lena vraag. En grinnik in mezelf. ¨Je zou me kunnen helpen met uitladen?" vraag ik aan Lena. Zodat alles in het huis wordt gezet. "Mam? Als jij het stroom erop wil zetten. Dan kunnen we wat noodlampen aanzetten." roept Lena naar haar moeder. En weg was haar moeder. Op naar de stopperenkast. Gelukkig weet ze nog waar die zit van de rondleiding. Het duurde ook niet lang voor ze eerste lampen aan kon doen. Kom laten we eerst wat boodschappen doen. Want we hebben niks meer in huis. Samen stappen ze in de auto op weg naar de supermarkt. Achteraf hebben we net zo goed kunnen lopen. Dat kan, maar dan moet je niet zoveel boodschappen nodig hebben. De volgende keer dan. Nadat ze hebben gegeten ruimt ze alles op, en doet de afwas. Lena opent de openslaande deuren, en loopt de tuin in. Marley loopt naar haar dochter toe. En genieten ze samen van het uitzicht. Moet zeggen het buitenleven is heerlijk. Maar het maakt je ook ongelofelijk moei en slaperig. Koffie kijkt ze vragend naar haar dochter. En knikt alleen maar. Nadat ik koffie heb gezet loop ik met de twee mokken naar de tuin. Onder het genot van de geluiden om ons heen. Dronken we onze koffie op. Lena staat op pakt de twee mokken. En zegt. Ik ga slapen. En ze trekt zich terug. Voordat ik nog wat kon zeggen, was ze al weg. Marley bleef nog een tijdje zitten. Ze staart voor zich, en laat alle gedachtes los. Ze kijkt al uit naar morgen. Om inkopen te gaan doen voor het huis. En ze dommelt in slaap.