You are my life

Το γράμμα

Λια pov :

Νταϊάνα - Εγω θα παω σπίτι

Εγω - Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνη σου

Νταϊάνα - Δεν πειράζει θα ήθελα να κάτσω και λίγο μόνη . Τα λέμε ...

Εγω - Καλά , αλλα οταν φτασεις παρε με .

Νταϊάνα - Ναι εντάξει ...

Βλέπω την Νταϊάνα να φεύγει απο δίπλα μου και μόλις εξαφανίζεται , πιάνω το αυτί του Θανάση και το τραβάω

Θανάσης - ΑΑΑ! ΑΟΟΟΥΥΥΥ!!! ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ ! ΠΟΝΑΩ !

Λια - Πόσο βλακας μπορείς να είσαι !? Οχι πες μου !!

Θανάσης - Γιατί τι είπα ? Και ασε το αυτί μου !!!

Λια - Μα τι πας και λες ! Είναι δυνατόν  να λες να πάμε στο στέκι μας !? Οταν ξέρεις πως πρώτα ηταν το στέκι τους !?

Θανάσης - Ουπς ...

Λια - Άντε να δούμε τωρα πως θα την  κάνουμε να ξεχαστεί . Κάτι πρέπει να κάνουμε ...

Νίκος - Ναι αλλα τι ?

Λια - Κατσε ντε να σκεφτώ ... Α!

Θανάσης - Τι σε χτυπήσα ? !

Λια - Οχι βρε μπουμπουνα ! Θα χορέψουμε ...

Εεε!?? ( ειπαν και τα 3 αγόρια μαζι )

Λια - Τι ? Αφού ξέρετε πως ο χορός είναι το αγαπημένο πραγμα της Νταϊάνας . Μετά φυσικά από τον Αντώνη .

Νικος - Ναι αλλα εμείς δεν ξέρουμε να χορέουμε

Λια - Για αυτο και θα το κάνουμε . Γιατί θα είναι αστειο !

Δημητρης - Κάτι δεν μου αρέσει σε ολο αυτο ή μόνο εγω το νιώθω ?

Θανάσης ,Νίκος - Οχι ...

Λια - Άντε πάμε ...

Νταϊάνα pov :

Δεν θελω να πάω σπίτι , δεν εχω καμια όρεξη να με αρχίζουν στις ερωτήσεις τα παιδιά  . Έκατσα λοιπον σε ένα παγκάκι , όπου βρίσκεται μεσα σε ενα παρκάκι λιγο πιο κάτω απο το σπίτι μου . Ήθελα να παρω λιγο αερα , να μείνω λιγο μόνη μου . Καποια στιγμή θυμήθηκα το γράμμα του Αντώνη . Έπρεπε κάποτε να το διαβάσω . Έπρεπε να πάρω κάποιες εξηγήσεις .

Το έβγαλα απο την τσέπη μου και άρχισε να το διαβάζω
Το γράμμα :
" Μικρή μου , αγάπη μου τι κάνεις ? Μάλλον δεν θα είσαι και τόσο καλά . Δυστυχώς δεν θα είμαι εκεί για να σε βοηθήσω και αυτό με στεναχωρεί ακόμα περισσότερο . Αν διαβάζεις αυτό το γράμμα , σημαίνει πως εγώ έχω φύγει . " Είχα αρχίσει ήδη να βουρκωνω . Δεν μου άρεσει όλο αυτό ...

" Ξέρω θα αναρωτιέσαι γιατί δεν στο είπα . Γιατί δεν θα ήθελα να σε δω να κλαις , δεν θα το άντεχα . Θα μου το έκανες ακόμα πιο δύσκολο και ξέρεις ότι δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις . Επίσης δεν θελω να κατηγορήσεις τον εαυτό σου για τίποτα , κορίτσι μου . Σε έχω συγχωρήσει εδώ και μήνες . Δεν έφυγα επειδή μαλωσαμε αλλα επειδή έπρεπε . Αυτό να το έχεις βαθια μεσα στο μυαλουδακι σου . Εντάξει μικρη μου ? Ωραία , τώρα σου υπόσχομαι πως μόλις τελειώσουν τα σχολεία θα ξαναγύρισω για να σε δω . Εντάξει ? Να περνάς καλά , κορίτσι μου , να προσέχεις και προσοχή στα μαθήματα και στις απουσίες σου . Με αγάπη , ο Αντώνης σου "

Με το που το διάβασα , άρχισα να κλαίω απο χαρα . Τότε ήρθαν τα παιδιά και η αλήθεια είναι πως τρόμαξαν που με ειδαν έτσι .

Λια - Νταϊάνα ! Τι έπαθες ? Γιατί κλαις ?!

Νταϊάνα - Θα ξαναέρθει ! Ο Αντώνης θα ξαναέρθει το καλοκαίρι ! 

Λια -Και για αυτο κλαις ? Αντί να χαίρεσαι ? Άντε ελα ...

Νταϊάνα - Που να πάμε ?

Λια - Να χορέψουμε ...

Νταϊάνα - Τι να κάνουμε ?!

Λια - Να χορέψουμε . Άντε τι κάθεσαι ? Ελα ...