Villanueva Series #2: Love's Fatal Twist

CHAPTER 39

He stood up and offered me his hand to help me up. He walked me over to the door and we began walking out of the mansion

Nang makarating kami ay ang pinag ta-taka ko ay nasa bahay ampunan kami.

"Bakit sa bahay ampunan?" Hindi kaya, andito yung anak ko.

"That's the place where I got the best lead, they were the ones who gave me the most information about our child" He said as we stopped in front of the orphanage.

Pumasok ako at sinalubong kami nang iba't ibang mga bata, may mga caregiver, may mga madre din.

Inikot ko ang paningin ko, sinalubong naman kami nang isang madre na sa tingin ko ay nangangalaga dito.

"Magandang hapon po sister." Bati ni Caleb

"Magandang hapon po" Bati ko naman, ngumiti ito saamin.

"Hali kayo, maupo" Inanyayahan kami nito na umupo, umupo ako sa gilid kung saan may mahabang upuang kahoy.

"Prosecutor. Villanueva?" Saad nito, "Ah, alam ko na ang sadya ninyo"

"Gusto ko po malaman ang lahat, kung puwede po"

"Oo naman, hija."

"Mag a-apat na taon na noong pumunta si Vivianne dito sa bahay ampunan, dito tumira si Vivianne matagal na noong siya ay sanggol pa, iniwan siya nang magulang niya sa bahay ampunan, kaya malapit ako sa batang iyon"

"Pero sister, wala pong nababanggit si mommy na.."

"Gusto niya nang kalimutan na tumira siya dito sa bahay ampunan, nang mag ka edad siya ay lumayas siya dito, napag-alaman ko rin na ni-rapé nang iyong ama si Vivianne"

"Po?" Nadudurog na ata ang damdamin ko sa natuklasan ko

"Tuma-tangis ang iyong ina nang sinasabi niya sakin ang lahat."

Alam ko walang rason para mag sinungaling ang isang madre, dapat ko na paniwalaan ang bawa't salita niya.

"Ngunit isang araw ay bigla nalang nilisan nang iyong ina ang bahay ampunan na ito, sumama na siya sa nang rape sa kaniya"

"Bunga po ako nang pag-kakamali?" Namamaos na boses na tugon ko

"Hija, hindi ka bunga nang pag-kakamali, ikaw ang magandang biyaya sa kaniya, sa iyong ina" Mahinhin na pinisil ni Sister ang aking palad.

Tinignan ko si Caleb, nararamdaman ko ang awa sa kaniyang mga mata.

"Kung ganon po, anong nangyari sa anak ko?" Mahina ngunit madiin na sambit ko

"Ilang beses kong pinigilan si Vivianne sa gagawin niya, ngunit hindi nakikinig ang iyong ina, ang tanging pumapasok sa isip niya kapag tina-tanong ko siya, ang sinasambit niya lamang ay huwag kang magaya sa kaniya na madumi"

"Bumalik siya sa Pilipinas galing siya noon sa France at doon ka nanganak, nang makauwi siya ay iniwan ang sanggol saakin."

"Andito po ba siya?" Yumuko si Sister at pilit na umiiwas sa tingin ko.

"Wala, may naka-kuha na sa kaniya, may nakakuha nang pamilya sa kaniya"

"Po? pero hindi, ako 'yung nanay non, Caleb" Mangiyak-ngiyak na saad ko

"Shh.."

"Saan po ba namin makikita 'yung anak namin"

"I-bibigay ko sa inyo ang address, ngunit kailangan ko muna maka-usap ang pamilya, hindi maari na biglain at baka magulat ang bata"

"Gusto ko malaman ang tungkol sa anak ko" Saad ko muli, tila nag mamakaawa ka'y Sister

"Mabait na bata, batang babae. Syrielle ang pinangalan sa kaniya nang orphanage, hindi siya mahilig makipag salamuha sa ibang tao, lagi siyang nasa silid niya. At laging malungkot"

"Ngunit noong may umampon na sa kaniya, sobrang naging masayahin nang batang iyon"

A wave of relief suddenly washed over me as I heard that our child was now in a loving family, but there was still a gnawing worry in the back of my mind.

"But is she okay" I asked, my voice sounding more tentative now since I wasn't sure if our child would be okay with her new parents.

"Yes, she is. She's being treated well and she's happy, Hija" Sister replied, her tone filling me with hope "She's a sweet child with lots of love for her new family"

Hindi ko mapigilan ngunit umiyak, I just tried to keep my face hidden as I kept crying, I didn't know what else to do in this situation. I'm just so happy that our child finally has the life that she deserves, but I'm also sad that we're both here crying and that we lost all those years that we could have spent with her. It was just such a complicated feeling.

"Tahan na" He said as he wrapped his arms around me and held me close. I just let myself be comforted by him

"Paano niya tayo matatanggap, hindi ko alam kung mapapatawad niya pa ako, Caleb"

"Alright, let's find out," He said softly, "We can't spend the rest of our lives wondering about how our daughter will feel or think. We don't actually know her feelings, the only way to find out is to actually meet her. If she is angry at us, then that's fine, we deserve it. But if she is willing to give us another chance, then we need to take it and prove to her that we can be good parents." Saad niya nang malumanay.