Eclipse Series #1: Primo Avriel De Luna

Chapter 9

Chapter 9 Who is she?

                                      Venice POV
                            ✩° ˚ ⋆｡˚₊✧♡₊˚・₊✧

How I wish he's here, may ibibigay pa naman sana ako sa kanya. I enjoy reminiscing my childhood memories, my solace and youth. Ang lakas ng hangin tila ba may nagbabadyang parating na ulan, wala pa naman a'kong dalang payong rito.

Tinangay ng malakas na hangin ang dala dala kong basket na may lamang mga bulaklak, pinitas ko ang mga ito kanina sa garden.

Dinala ako nito sa isang masukal na lugar, maraming puno ang nakapalibot at hindi kona natatanaw ang kalsada mula rito. Nilibot ko ang aking paningin upang hanapin ang basket at isang babaeng nakasuot ng black dress ang may hawak nito.

I gasp and walk towards her.

She's pretty but mysterious, she looks expensive and rich. Ang mga alahas na suot niya ay kumikinang na parang gem stones.

“I think this basket is yours?” she said, ang kanyang boses ay parang anghel ang ganda pakinggan.

Kinuha ko ito mula sa kanya sabay ngiti. She looks talkative the way she talk to me, a quiet expensive.

“Akala ko may kumuha ng iba, salamat ha!” wika ko.

“Oh! I don't steal someone's properties, just like you did. You stole my eclipse, poor little thief!” ang kanyang boses ay parang may halong galit na hindi ko maipaliwanag. Ang kanyang mata ay biglang nagpalit ng kulay mula sa light blue bigla na'lang naging kulay abo na may kaunting pula.

Pinagsasabi niya? Anong kinuha ko, anong Eclipse ang kinuha ko?

I gasp and sighed.

“Hindi kita maintindihan, anong ibig mong sabihin?” dagdag ko.

She rolled her eyes before giving me a death glare.

“Nothing, just forget about it. Kalimutan mong nagkita tayo, anyway, I think your boyfriend is here!”

Lumingon ako sa aking likoran at natanaw ko mula sa malayo si Primo, nakasuot ito ng mahabang itim na damit hanggang tuhod. He's looking at me seriously.

Paglingon ko sa harap ay wala na ang babaeng kausap ko. Nawala ito na parang bula, ang bilis naman niyang umalis.

Napasinghap ako at hinayaan na'lang iyo'n. Siguro ay nababaliw lang ang babaeng yon, so weird.

“Venice, are you okay? Sinaktan ka'ba niya? May ginawa ba siya sa'yo? Tell me,” sunod sunod niyang tanong sa akin.

Anong nangyayare? Ang weird naman nito.

“Huh? Wala, bakit kilala mo yung babaeng ’yon?” i suddenly said while looking at him.

“No! Hindi ko siya kilala, pero simula ngayon h'wag ka munang makipagusap sa ibang tao na hindi mo naman kilala,” hinawakan n'ya ako sa magkabilang balikat.

Tumango tango lang ako bilang pagtugon sa kaniyang sinabi, naglakad na kami pabalik. Habang naglalakad kami muli kong nakita ang babaeng kausap ko kanina lang, i feel something weird.

She gave me a death glare. Who is she? Anong kailangan n'ya?

“Are you okay? Are you tired?” biglaang sambit ni Primo.

I look at him, “Yes, I'm okay,” i answered.

I was standing in the dark, I was scared and cold. Then, i felt something on my shoulder, and it was a sharp knife. I saw her, holding a sword filled with blood. She towered me and staring directly into my eyes before giving me a death glare. I was trying to get away but I failed, I screamed as loud as i  could but no one heard me.