Chapter 10 -100 years

30 0 0
                                    

Chapter 10

I woke up when the sunlight streamed in, casting a warm and beautiful glow across my room. With a heavy sigh, I walk towards the window and I suddenly open it. As the sun dipped below the horizon, the memories of my past keep reminding me of the love and lost I had experience before.

“Gising kana pala, I thought you're still sleeping,” nakangiting sambit ni Primo.

Tumalikod ako sabay punas ng aking muka dahil kakagising kolang, hindi pa ako naka pag hilamos at may mga muta pa ako sa aking dalawang mga mata.

He walks towards me. “Can we go out?” he murmured.

I looked up at  him and said, “Uh... s-sure! Maliligo na muna ako at magbibihis,” The smile from his eyes spread through his lips.

Pagkatapos kong magbihis ay bumaba na agad ako. Dinatnan ko si Primo naka upo sa sofa habang umiinom ng kape. He was wearing a tuxedo with a bow tie.

Handsome.

“Lalabas tayo para ipagpatuloy yung picnic, hindi sa bar. Change your clothes, ang ikli baka bastusin kapa ng mga kalalakihan ’dun!” he raised a brow.

Pagak a'kong natawa. “Eh? Baka nga ikaw pa yung mambabasto—” he cut me off.

“Damn, just obey what I said earlier! Change your clothes now or else...” his angular jaw tightened while looking at me. “Or else, I will be the one who take your shirts off and change it! You choose.”

Agad a'kong kumaripas ng takbo pabalik sa aking kwarto. Nakakahiya naman kung gagawin niya yon, pero kung mag vo-volunteer siya why not ay syempre joki!

Sorry naman.

“Nangdito na tayo,”

The beautiful view and splendid greenery scenery made me feel that I'm in the middle of a paradise. Where I feel I'm free, the calming chirping of the birds, nature— my own art of peace and calmness.

I feel how the breeze dances in rhythm, and the sound of birds singing with a beautiful melody.

There's nothing quite like watching the view of clouds and the blue skies while  lying down on a soft grass.

“The view is so magical, it's so beautiful!” i yelled and smile.

He smiled while staring at me. “Yeah, just like the lady standing in my front, right now,” iniwasan niya agad ako ng tingin. “A cute and sweet little creature, wherever I go. You bring me home.” he whispered.

Ngayon lang ulit ako nakapag picnic sa buong buhay ko, ang last picnic ko ay kasama ko si mama at papa. Kay sarap balikan yung nakaraan kaso wala naman a'kong kapangyarihan upang gawin ’yon.

Yung tipong gusto mong balikan yung nakaraan pero wala ka namang dahilan dahil nga huli na ang lahat. Kahit bumalik ako kung huli na talaga wala a'kong magagawa dahil yon ang naka tadhana.

Siguro kung hindi ko niyaya sina mama at papa noon na mag outing, hindi sana nangyare ’yon. E’di sana kasama kopa sila hanggang ngayon. Sinisi ko ang aking sarili sa kanilang pagkamatay, iyak lang ng iyak ang ginawa ko ni hindi ko manlang magawang tingnan o lapitan ang kabaong nilang dalawa.

Umupo ako sa ilalim nitong puno at nag muni muni. Kasabay nito ang biglang paglakas ng hangin, parang may bagyong paparating. Parang may snow dahil sa malakas na hangin, para tuloy a'kong tatangayin.

Hinila ako ni Primo papunta sa kanyang likod, napa hawak ako sa kanyang polo dahil sa kaba. Kakaiba, kahindik-hindik at nakakakilabot.

“Anong nangyayare?” tanong ko.

Eclipse Series #1: Primo Avriel De Luna حيث تعيش القصص. اكتشف الآن