Eclipse Series #1: Primo Avriel De Luna

PROLOGUE

PROLOGUE

“Im your reporter, Venice Lorenza at your service 24/7. Responsible to her duty, every crime there's a guilty who deserve to have an infinite penalty,” ngumiti ako sa camera bago ito tuluyang patayin ng camera man. Tumingala ako sa paligid kung saan nangyare ang karumaldumal na krimen.

Habang tumatagal ay palala ng palala ang mga insidente na nangyayare sa buong mundo. Marami na ang namamatay dahil sa mga taong sakim at walang awa sa kapwa tao. Kung tutuusin noon paman ganito na ang mundong kinagisnan ko, simula noong bata pa lamang ako ay magulo na.

Masyadong maiksi ang panahon kaya kailangan gawin mona ang mga bagay na nagpapasaya sayo at gusto mo. Sabi nga nila ang buhay ng tao ay hiram lamang, kung may nilalang na hindi namamatay hindi na tao ang tawag dun kundi immortal.

Trabaho ko na ang magkalap at mag hanap ng iba't ibang impormasyon, gumagawa ako ng paraan para malaman ang totoong nangyare sa pinangyarihan ng krimen. Dahil desperada na ako hindi ako tumitigil sa pag hahanap ng clues, code at iba pa na makakatulong sa aking pagiimbestiga.

At tsaka bata pa lamang ako ay gustong gusto kona talagang mag solve ng iba't ibang kaso, noong una gusto ko talaga maging detective pero nauwi ako sa pagiging reporter.

Pareho ko silang gusto kaya pinagsabay ko na (yung trabaho ah hindi shota) mabigat man pero kakayanin(Alaxan gamit ko pero di bumabanat sa apat eme) para makamit ang hustisya para sa mga taong deserve mabigyan ng hustisya, nawalan sila ng minamahal sa buhay sa isang iglap lamang.

Nag tanong tanong ko sa karatig bahay ng biktima ngunit wala sa kanila ang makapag tukoy kung sino ang huling kasama ng biktima.

Ang pinagtataka ko lamang ay ang bawat biktima ay may mga marka sa leeg isa itong tattoo ng kulay red na Luna o buwan, wala itong kahit anong sugat sa katawan pagkatapos inexray ang biktima sa ospital ay wala namang mali sa katawan ng mga biktima.

Wala rin daw silang sakit o ano man. Impossible naman yata yung mamamatay ng walang dahilan, siguradong may dahilan alangan namang kinuha yung mga kaluluwa nila kaya namatay sino naman ang gagawa ng bagay na iyo'n?

Napakagat labi na lamang ako dahil hindi ko maintindihan ang nangyayare, sampung tao na ang biktima ng ganitong insidente at kada isang linggo ay dalawa ang namamatay. Pare-parehong walang makita ang mga doctor na dahilan sa pagkamatay ng mga biktima.

Kahit paulit ulit pa nilang i examine ang katawan wala silang makita at makuhang result mula rito.

Lumapit sa'akin ang isang kaibigan kong reporter isa rin s'yang reporter katulad ko niyaya n'ya a'kong uminom sa labas kaya pumayag naman ako.

“Your tag line is interesting, huh?”

Napatingin ako sa kanya nang sabihin n'ya iyo'n. “Huh? What are you talking about it's just a line sis, don't think about it okay?” Pareho kaming ngumisi at dumiretso na sa loob nt isang bar.

Marami ang aking kasama sina Audrey, Matthew, Elyria, Austine at Ryle. Mga reporter rin silang lahat kagaya ko kaya kung na'saan ang isa ay naroroon rin ang lahat.

“So, what's new?” tanong ni Audrey kaya pinukol namin sya ng tingin.

“Nothing, walang bago ang gwapo ko parin!” singit naman ni Austine. Hambog talaga at mahangin ang isang to, pero kahit gan'yan s'ya ay magaling naman ito pagdating sa reporting.

“Well, malapit na ang bakasyon natin may off duty right? I'm planning to visit my parents,” tumango tango lang ako kay Ryle.

Dumating na ang order naming lahat ako na ang kumuha dahil abala pa silang lahat sa pagkwekwentuhan. Minsan lang kase kaming magkita kita dahil iba't ibang lugar ang punupunta namin para gumawa ng reports.