To kolejny raz, kiedy przeczesuję palcami długie włosy I rozmyślam o Tobie. Nadal mam Ci za złe, że wyszedłeś z mojego mieszkania z krzykiem i zatrzasnąłeś mi drzwi przed nosem.
Twój gest udowodnił jedynie, że nie masz ochoty ze mną rozmawiać. A mimo to postanowiłam, że nie stracę Cię tak łatwo. Zbyt długo walczyłam, by z Tobą być.
Nie pozwolę, żeby nasza relacja rozpadła się w drobny mak.
Pomimo zranienia, staram się otrząsnąć po tym niefortunnym incydencie. Wierzę, że jakoś przez to przebrniemy.
A już na pewno we dwoje.
Ilekroć patrzę na ekran smartfona, mam przed oczami wyraz Twojej twarzy i obraz naszego ostatniego wieczora.
Nie potrafię z Ciebie zrezygnować. Nawet, jeśli na samym początku powiedziałeś, że nie będzie łatwo.
Spodziewałam się, że nasz związek nie został usłany różami, bowiem miał też owe kolce, które na nasze nieszczęście przekuły uczucie, które ostatecznie wygrało walkę z watpliwościami.
Pewnie i tak nie odbierzesz, lecz sięgam po urządzenie i wybieram Twój numer. Po trzech sygnałach odpuszczam.
Przyzwyczajona do słuchania głosu automatycznej sekretarki, naciskam czerwoną ikonkę, po czym rzucam telefon na kanapę, a po chwili sama na nią opadam.
Bezsilność to zbyt duże słowo, by określić, w jakim pozostawiłeś mnie stanie. Nie umiałam się zdać na chociażby jedno słowo, które mogłoby wpłynąć na Twoje odejście.
Tak bardzo chciałam Cię zatrzymać, lecz moje usta się nie otworzyły.
Czułam, jak w gardle rośnie mi gula niezdolna do wyrzucenia z siebie Twojego imienia. W tamtym momencie nie miałam prawa głosu.
Wszystko zaczęło się rozmazywać przez łzy. Długo stałam w progu, patrząc pustym wzrokiem w ścianę. Dopiero po opóźnionym komunikacie, który dochodził z dna mojego umysłu, zamknęłam drzwi.
Nie rozumiałam zupełnie nic. Sądziłam, że w końcu uda nam się stworzyć lepsze wspomnienia. Musiałam dokonać wielu starań, byś w końcu mnie dostrzegł, a co dopiero przestał ignorować...
Wiem jednak, że nasza kłótnia potoczyła się o nieistotną rzecz. Obwiniłeś mnie za czytanie Twoich wiadomości, na co zwyczajnie parsknęłam. Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam.
Po tylu latach, kiedy próbowałam ci udowodnić, że możesz mi zaufać, teraz postawiłeś mi ultimatum?
Nie ukrywam, zaskoczyłeś mnie. Nie śmiem zaprzeczyć, że w pewnym stopniu przeraziłeś mnie swoim lodowatym tonem. Nie poznawałam Cię, a miałeś naprawdę wiele twarzy...
Byłam święcie przekonana, że gorzej już być nie mogło. Po tym, jak opuściły mnie wszystkie bliskie mi osoby, wiedziałam, że świat rozpada się na moich oczach.
Poprawka, nie świat, a MÓJ świat.
Ciemne barwy zalały moje oczy tak, jakby próbowały mi pokazać najgorsze możliwości. Nie wiedziałam, w którą stronę się udać. I przede wszystkim, czy uda mi się zaufać ponownie.
I wtedy pojawiłeś się Ty - Lee Jaeyoon.
Pomimo mroku, który zaćmił mi dawne kolory, udało Ci się je przywrócić, nawet o tym nie wiedząc.
Jakkolwiek to nie zabrzmi, udało Ci się mnie ocalić w każdym tego słowa znaczeniu.
Dziś nie żałuję, że stanąłeś na mojej drodze. Jestem wdzięczna losowi, że postawił Cię w tamtym miejscu o tamtej porze.
Bowiem odmieniłeś moje życie, powołałeś je na nowo.
Kiedy dociera do mnie, że uśmiecham się do siebie, ogarnia mnie nicość. Gdybym tylko odważyła się Cię zatrzymać, czy byłbyś tu ze mną i wspominał nasze pierwsze spotkanie?
Prawdopodobnie, a więc co poszło nie tak?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
