Öylesine Öylesine Var Olmak
Küçük bir yalan
Bir torba arpa
Ve rüzgarın acımasız dansı
"Daha ne kadar devam eder?"
Diyemediğin bir akşamüstü
Beş kişilik odada son kalan
O en yavaş ama en güçlü
Kendinden veya başkasından değil
Hiç kimsenin hayalinden çoğalan
O kesik ama uzun soluklu
Nefes sesi
Ayaklarımın uçlarında yürürken
Düşündüğüm son kişi
Ve ilk defa içten sevemediğim
Hasta sokak kedisi
Ve bir nevi gerçek gibi
Sarıldığım "bu son" hissi
İnsan olmanın bir tenefüsü gibi
Günü onlara beşlere bölüp
Karnıma saplayıp o dev iğneyi
Seni bana dikme isteği
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ateş bizi yutuyor
Short Story"...Saçlarım uzasa boynuma dolansa Görmesem güneşi on altı hafta Ruhum bedenimin sekiz santim üstünde Ellerin saçlarımda dolansa..."
