Tobias,
Sa bawat paglipas ng araw, ang bigat ng aking dibdib ay tila hindi na mapigil. Hindi ko na kayang itago pa ang katotohanang ang aking tahanan ay hindi na isang kanlungan kundi isang silid ng pagdurusa at pighati. Ang bawat umaga ay nagdudulot lamang ng panibagong sakit at pait, na tila walang katapusan.
Tobias, sa likod ng aking mga ngiti at mga tinig na pinipilit kong maging matatag, ang aking puso ay sumisigaw na sa loob ng pait at takot. Ang mga gabing puno ng pangamba at kalungkutan ay hindi na kayang pigilin. Ang mga sugat sa aking puso ay lalong lumalalim, at ang bawat hakbang ko ay tila isang pagtakas na hindi ko kayang maisakatuparan.
Sa bawat bugso ng hangin at kulog ng iyong pangalan, umaasa akong mayroong liwanag sa dulo ng madilim na daan na aking tinatahak. Subalit sa tuwing naalala ko ang aking tahanan, ang takot ay bumabalot sa aking katauhan at ang pait ay dumadaloy sa aking katawan.
Tobias, hindi ko na kayang panatilihin ang sarili ko sa isang lugar kung saan ang pagmamahal ay walang kabuluhan at ang kaligayahan ay tila bula na walang patutunguhan. Hinahangad ko ang isang daan patungo sa kalayaan, sa kapayapaan, at sa tunay na pagmamahal.
Sa iyong pag-ibig, alam kong mayroon akong kakampi, mayroon akong tagapagtanggol. Kaya't hinihiling ko sa iyong puso na tulungan mo akong makalabas sa dilim ng aking pagdurusa. Ikaw ang liwanag na aking hinihintay sa kaharian ng kadiliman.
