my furry mate {dutch}

hoofdstuk 9; afgewezen

ik lig gewoon ondersteboven over de bankleuning gedrapeert, zeer gewoon allemaal..... not. maar ik verveel me dood! en iedereen is weg, ze hebben vast veel plezier zonder mij. mijn lippen tuiten in een pruil.

'zullen we gaan rennen in het bos?' stelt Kiara voor 'lijkt dat je wel een goed idee?' 'tuurlijk! wat kan er mis gaan? wij zijn de legendarische witte wolf!' ik zucht 'ok ok maar dan schrijf ik wel even snel een briefje voor m'n ouders'

ik pak een blaadje uit de printer en schrijf er heel groot op: 'ben even rennen in het bos ben binnen 1 uurtje terug' 'klaar?'vraag ik Kiara 'helemaal!' ik grinnik en loop snel door de achterdeur naar buiten. ik kijk voorzichtig om me heen en strip me van mijn kleding, dan shift ik razendsnel in mijn wolf.

ik schud mijn vacht los en begin in een rustige pas door het bos te lopen. ik bouw steeds meer snelheid op en niet veel later denderen mijn poten over de drassige grond. ik ruik de lucht, die ruikt nog sterk naar de regen van vanochtend.

met mijn wolfzicht zie ik de kleine druppels, die zijn achtergebleven op de bladeren, schitteren in het licht. ik voel een wolfgrijns om mijn lippen spelen. 'whooooo dit voelt zo goed!' roept Kiara in mijn hoofd.

niet veel later komen we aan bij een waterval, het water is kraakhelder ik zie de zilverkleurige vissen die rustig en vreedzaam rondzwemmen. ik verander terug en uit het niets begint Kiara te grommen in mijn hoofd, 'wat is er?' vraag ik een beetje nerveus.

voordat ze antwoordt kan geven springt er een wolf uit de bosjes, "IEK!" ik slaak een kreet terwijl ik mezelf probeer te bedekken zo goed en zo kwaad als het maar kan. voor mijn ogen verandert de wolf in een man van rond de 35 jaar oud.

"eh sorry hoor maar een beetje privacy graag?" zeg ik terwijl ik wegkijk van de naakte man voor me. "mond dicht! waarom betreed jij ons territorium?" "territorium? waar heb je het over?" "mee komen" beveelt hij me kort af.

"ja dag! wat denk je wel? dat ik meega met een wildvreemde man in zijn geboortekledij? nee bedankt mij niet gezien" zeg ik, "jij hebt wel grote praatjes voor iemand die in de problemen zit" "problemen? wat heb ik gedaan? is dit soms privéterrein? er stond anders geen bord!"

de man stapt dreigend op me af, het liefst zou ik terug stappen maar aan de andere kant zal ik me niet laten intimideren. dus blijf ik staan.... grote fout de man grijpt me stevig bij mijn armen en beint me mee te sleuren.

"SNAPCRACKLE! WAT DOE JE? LAAT ME LOS JIJ...JIJ JIJ NAAKTE GORILLA!!" krijs ik, de man gromt en een klap galmt door het bos. mijn wang word rood en steekt, maar ik kan mijn hand niet er naar toe brengen vanwege de man's ijzeren greep.

nou dat word dus een lekkere blauwe plek...... fantastisch. ik ontbloot mijn tanden en geef hem een grom terug..... geen goed idee.

Nog een klap weergalmt in de stilte van het rustieke woud. "AU!" Roept ik uit, "is 't normaal ofzo om een meisje zo te mishandelen?!"

Ik merk niet dat we voor een gigantisch huis staan totdat de creep me met een harde ruk de stenen trap optrekt.

Mijn schenen schaven over het ruwe, grijze steen. Ik wil weer gaan protesteren maar stop abrupt als ik word aangestaart door een paar kille ogen.

"Je naam" beveelt hij, ik trek een afkeurend gezicht. "Wat een manieren" mompel ik, "IK ZEI JE NAAM" ik geef hem een boze blik. "Als u het zo graag wilt weten kan u het ook netjes vragen of heeft uw moeder u geen manieren geleerd?"

Ja ik blijf nog steeds beleefd... mijn ouders mogen trots op me zijn. De man vernauwd zijn ogen "zeg me je naam" zegt hij nogmaals maar dan laag en dreigend.

Ik rol mijn ogen maar geef toch antwoordt "Emily" "emily? Ben jij de mate van ashton?" Ik knik. "DAT STA IK DUS NIET TOE!!" "EN WIE DENKT U WEL NIET WIE U BENT OM TE DENKEN DAT U DAAR IETS OVER TE ZEGGEN HEEFT?!" Roep ik uit.

"Ik heb wel degelijks zeggenschap over de relaties van mijn zoon jongedame.... neem haar mee" vanuit mijn ooghoeken zie ik twee mannen op me af komen. Haastig kijk ik om me heen, maar ik kan nergens door ontsnappen.

Voordat ik ook maar enige actie kan ondernemen word ik van achter beet gegrepen. Ik voel een scherpe steek aan de achterkant van mijn hoofd, ik vecht voor mijn bewustzijn maar voor de zoveelste keer slokt het duister me op.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.