Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

19

Sophie

"Tortelduifjes, komen jullie mee film kijken?” Koen komt de kamer binnenstormen. “Ja we trekken onze pyjama aan en dan komen we.” ik wurm me los van Matthy en trek de kast open. Ik pak een van Matthy zijn truien en trek die aan. Hij kijkt me even dom aan en schiet daarna in de lach. “Die was op zich wel te verwachten ja.” Ik trek nog even een korte pyjamabroek aan en huppel daarna naar beneden. 

“En wat heb je gezegd?” Robbie komt als een klein kind om me heen hangen. “Ik heb ja gezecht.” Ik duw Robbie een beetje van me af.  “personal space smurf.” ik steek mijn tong naar hem uit. “Smurf?” Hij trekt zijn wenkbrauwen op “Ik ben letterlijk en halve kop groter dan je.” “Overdrijven is ook een vak." Ik knipoog en plof mezelf neer op de bank bij de andere. “Ik ben blij voor jullie Soof.” Raoul draait zich naar me toe en schenkt een lach. “Dankje Roel.” ik lach terug. “Maar we gaan morgen toch nog steeds uit?" "Wij letten wel op je!” Carmen laat zich vallen op mij en Raoul “Uh ja, zover ik weet wel.” ik kietel een beetje onder haar voet aangezien die nog net niet in mijn gezicht zit. Ze maakt een gekke beweging en voordat ik het weet heb ik haar voet nu wel echt in mijn gezicht. “Oh jee, ik ga wel even een doekje halen.” Raoul staat op en rent naar de keuken. Carmen komt voor mij zitten en houd haar handen onder mijn neus. Ik zie het bloed in haar handen vallen. Ik word er duizelig van. Raoul komt terug rennen met doekje en drukt die tegen mijn neus aan in de hoop dat het bloeden stopt. Ik word steeds duizeliger en begin zwarte vlekken te zien. “Roel dit gaat denk ik niet zo goed.” Ik word licht in mijn hoofd en voel me langzaam naar achter vallen. “Car haal Mat.” Raoul komt naast mij zitten en ondersteunt mijn hoofd. 

“Wat is er aan de hand?” Matthy komt de trap af stormen. “Ik denk echt dat ik ga flauwvallen Roel.” Ik probeer rechter op te gaan zitten maar ik heb voor mijn gevoel geen kracht ervoor. Ik voel mijn hart sneller kloppen en begin te zweten. Mijn neus is nog steeds aan het bloeden, wel minder als net, maar het is nog steeds niet gestopt. Raoul verwisselt het doekje. Zonder dat ik het door heb versneld ook mijn ademhaling en word ik een beetje misselijk. Ondertussen heeft de rest allemaal meegekregen wat er gebeurd is en hangt iedereen nu zowat om me heen. Niet dat dat heel erg helpt, maar ze bedoelen het goed. Mijn ademhaling versnelt steeds meer “Mat wat gebeurd er.” “Ik weet het niet Soof ik..” hij gaat voor mij zitten en kijkt me schuldig aan. “Ze heeft een paniekaanval.” Raoul haalt het doekje weg aangezien mijn neus gelukkig gestopt is met bloeden. “Je moet even rustig proberen te worden.” Matthy pakt mijn handen vast en wrijft er rustig overheen. Ik probeer te praten maar het lukt niet, niks lukt meer. Ik kan me nergen meer op focussen en het voelt wel alsof ik vergeet hoe ik adem moet halen. Ik voel tranen over mijn wangen lopen maar waarom die er zijn weet ik ook niet. Ik ben niet verdrietig, ja mijn neus doet pijn maar niet zo erg dat ik er van moet huilen.  “Focus op mijn ademhaling.” Matthy kijkt me diep in mijn ogen aan en haalt rustig maar diep adem. Het duurt even voordat ik me erop kan focussen maar het lijkt te werken. "Kijk, zie je, het gaat al een stukje voor uit.” Hij pakt mijn handen tussen de zijne en geeft er een klein kusje op. "Misschien moet iedereen even weg gaan, we roepen jullie zo wel.” Raoul zijn toon is streng maar hij bedoelt het vast niet zo. 

5 minuten nadat iedereen is weggegaan, zit ik hier nog steeds op de bank. Mijn ademhaling is weer rustig maar de misselijkheid is nog niet helemaal weg. “Sorry jongens, Ik heb dit echt nog nooit gehad.” Ik kijk Matthy en Raoul schuldig aan. “Het is niet erg.” Raoul wrijft zachtjes over mijn rug. “Het kan iedereen gebeuren, Heb je hier vaker last van?” Matthy zijn blik straalt niets meer uit dan bezorgdheid. “Nee nog nooit, daarom schrok ik zo erg.” ik laat Matthy zijn handen los en veeg mijn tranen weg. “Volgende keer als dit gebeurt, kom dan naar een van ons toe ja?” Matthy geeft me een kus op mijn voorhoofd en veegt ook nog een paar van mijn tranen weg. Ik knik als bevestiging op zijn vraag  “Ik denk dat ik even naar boven ga, dan kunnen jullie gewoon je film kijken.” "Is Goed zien we je zo weer.” Raoul lacht en knikt lief.