Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

9

Sophie

Onderweg naar Loetje zien we een menigte van jongens en meisjes staan. We lopen er ook maar even heen om te kijken wat er aan de hand is. We zien Milo staan die met een aantal fans op de foto gaat. Daarna spotten we de andere jongens ook. Robbie ziet ons als eerst en maakt een gebaar dat we naar ze toe moeten komen. We wachten even tot alle fans weg zijn en zeggen dan de jongens gedag. “Wat hebben jullie allemaal gehaald?” Koen wijst lachend naar alle tassen die ik en Carmen met ons mee aan het sjouwen zijn. “Te veel.” Ik zet zuchtend mijn tassen weer op de grond. “Wat zijn jullie aan het doen dan?” “Waren een video aan het opnemen we zijn net klaar.” Raoul wijst naar de camera in Robbie zijn hand. 

“Wij gaan avond eten bij Loetje, hebben jullie zin om mee te gaan?” “Wat zeggen jullie?” Koen kijkt de rest van de jongens vragend aan, iedereen stemt ermee in en we vervolgen onze weg Loetje. Matthy komt naast mij lopen en pakt een paar tassen van me aan. “Dankjewel Mat.” Ik lach naar hem en zet mijn zonnebril op mijn hoofd, maar vergeet dat er nog een best grote blauwe plek op mijn hoofd zit. “What the fuck Sophie.” Matthy staat stil en kijkt uitgebreid naar de plekken en snee op mijn gezicht. “Het is niks ergs ik ben gevallen gisteravond tegen een kastje niks aan de hand.” Matthy zijn blik verergerd. “Het is wel erg, het lijkt wel alsof je mishandeld bent, weet je zeker dat er niks anders is gebeurd?"Ik hoor de bezorgdheid in zijn stem. “Het is echt niet erg, ik ben gewoon gevallen.” Ik zet mijn zonnebril weer op en we proberen de groep bij te houden.

“Ik betaal wel.” Koen geeft zijn kaart aan de serveerster. We hebben net heerlijk gegeten, we wouden splitten maar Koen is ineens in een lieve bui ofzo iets. Het is nu zo rond een uur of half negen, ik begin aardig moe te worden door deze drukke dag. We verlaten het restaurant en iedereen gaat zijn eigen weg. Ik loop de straat uit tot er een auto naast mij stopt. Het raampje gaat omlaag en ik zie een lachende Matthy. “Stap in, je gaat echt niet alleen naar huis lopen.” hij stapt de auto uit, pakt mijn tassen aan en gooit ze in de kofferbak. Hij doet de deur voor mij open en ik stap in, daarna stapt hij zelf ook in en rijdt hij weg. “Dankje Mat, maar dit is echt niet nodig he.” “Ik wil niet dat je zo ver moet lopen met al die tassen en dan al helemaal niet in je eentje in het donker.” Hij geeft mij een serieuze blik. “Okay.” 

We staan stil voor een stoplicht als hij zijn hand voorzichtig op mijn bovenbeen legt. Ik geef hem een klein lachje en leg mijn hand op de zijne. “Hoe was je dag?” “Mwah prima, de opnames waren wel echt chaos, Robbie en Koen waren zo druk samen, ik ben gesloopt.” Het stoplicht gaat op groen en hij pakt onze handen om te schakelen naar een andere versnelling. Op dit moment voelt het alsof er een hele dierentuin in mijn buik zit in plaats van alleen vlinders. Ik merk dat mijn wangen rood worden. “Hoe was jou dag?” Hij plaatst onze handen weer op mijn been. “Eigenlijk best wel heel leuk, Het is een tijd geleden dat ik en Carmen samen weer wat gedaan hebben.” Ik en Carmen waren altijd al heel goed bevriend, we kenden Milo en Koen door dat we op dezelfde school hebben gezeten. Toen begonnen ze ons mee te nemen naar de andere jongens en voordat we wisten, waren we een vriendengroep. Leyla is er later bij gekomen, ik kende haar via werk. Het enige wat ons opvalt is dat ze de laatste tijd een beetje afstandelijk doet van ons, we doen nooit meer wat met zijn drieën en ze is er alleen maar als we gaan drinken met de jongens. Het is raar maar ik ga er niet te veel achter zoeken. Net als wij heeft zij buiten deze groep ook gewoon nog andere vrienden.

De rest van de weg hebben we het nog een beetje over de opnames van de jongens van vandaag. We rijden de straat in waar mijn flat staat. Hoe graag ik ook in een groot huis wil wonen ben ik heel blij met mijn kleine appartementje op de 5e verdieping. Het is een knus appartement en ruim genoeg voor mij. Matthy parkeert zijn auto in de garage en haalt mijn tassen uit de kofferbak. Ik wacht alvast op de lift naar boven. “Mat lach is.” Hij houdt de tassen omhoog en ik maak een foto van ons in de spiegel van de lift. “Voor wie is die?” "Standaard Drinkers." Om een of andere reden heten al onze groepsapps zo. Ik durf bijna te wedden dat Milo dat heeft verzonnen.