Devrim (+18)

Devrim B11: |Ateş ve Barut|

Yirmi dört puntoluk, topuğu kalem inceliğinde olan, kırmızı, topukları silver ayakkabım ile kendimi oldukça özgüvenli hissediyordum.

Sadece topuklu ayakkabılarım ile değil sadece, yüzümdeki makyaj benim maskemdi.

Eğer siktiğimin yüzü, olduğunuzdan daha küçük görünüyorsa aptal ataerkillerin, sizi dinlemesi zor olurdu.

Erkekler, sadece taciz edip, sarkmak için, orada olduğunuzu zannederlerdi. Bir çok mafyacılık oynayan, kendini üst kademe diye lanse eden insanların, ilk bu sektöre girdiğimde benimle konuşurken beni ciddiye dahi almadıklarını görmüştüm.

Makyaj benim savunma mekanizmamdı.

Üzerimdeki elbiseyi de süzüp, ne kadar baştan çıkarıcı göründüğümü fark ettim. Devrim'in istediğine tezattı. Tam olarak istediğim gibi.

Göğüs dekoltem biraz fazlaydı ama umrumda mıydı, ah hayır? Yatağa bıraktığım silahı, elimde tuttuğum cüzdanın içine yerleştirdim. Elektroşok aletini de içine yerleştirerek, merdivenleri arşınlayıp, salonu geçerek, dış kapıya çıktım.

Elime ise siyah, kürklü paltomu almıştım.

Dışarıya çıktığımda, serinlik ile üzerime giymiştim paltomu. Arabama tamamen yayılarak yerleşmiş olan adamı görmem ile göz devirdim. Gözlerimi kısarak izledim. Bebeğime ne hakla böyle yayılmıştı ve ne yapıyordu bu adam böyle oturarak?

Benim geldiğimi fark ederek, yerinden hızlıca doğruldu. Beni yavaşça süzdü. Yüzündeki hayranlık bakışı göz devirmeme neden olurken, hızlıca arabaya bindim.

Bekleyince, arabasını sürmesi için hatırlatmak zorunda kalmıştım bu alık adama.

Yola navigasyondan bakıyordu. Telefonum çaldığında ise, telefonu çıkardım. Tahmin ettiğim gibi, Devrim aramıştı.

Göz devirerek, açtım.

"Neredesin?"

"Assolistler en son gelir Atalay. Geliyorum, çıktım evden!" Kısa keserek, başka bir şey demesine fırsat bırakmadan telefonu hemen kapatmıştım.