Hope and Holly cz. 1 "Familia fortitudo mea" [16+]

29 Martwiłem się o Haidena Pov: Hope

Prawie całe popołudnie spędziłam z Hattie w bibliotece. Holly była na mnie tak bardzo obrażona, że nawet nie zaszczyciła mnie spojrzeniem podczas obiadu.

 Dobra – jej strata, nie będę cały czas nad nią skakała – znajdę sobie inne towarzystwo, milsze niż ona.

Czas z Hattie mijał mi naprawdę sympatycznie. Po czytaniu i grach wybrałyśmy się na spacer do stadniny – tym razem tylko, żeby poobserwować konie, bo dziś dziewczynka nie miała planowych zajęć. Posiedziałyśmy też chwilę w ogrodzie różanym – moja młodsza siostra wykazała się niemałą wiedzą o gatunkach roślin, które były tu posadzone. Co chwilę pokazywała mi jakiś kwiatek i opowiadała o nim ciekawostki.

- Skąd ty to wszystko wiesz? - nie mogłam wyjść z podziwu, gdy wymieniła mi kilkanaście odmian różaneczników. W życiu bym nie pomyślała, że tyle tego może być.

- Dużo czytam. Wiesz, że po ćwiczeniach i nauce to nie mam za bardzo co robić, szczególnie, gdy chłopcy są w szkole... - no tak, w sumie to fakt, Hattie większość czasu spędzała z Laurą albo rehabilitantami, w roku szkolnym pewnie i z nauczycielami.

 Bracia byli ciągle zajęci, często nieosiągalni. Harry pracował, a ci dwaj młodsi... nieczęsto bywali w domu zwłaszcza, gdy nie było ojca.

 Postanowiłam, że muszę to zmienić. Muszę zrobić tak, żeby Hattie więcej czasu spędzała z rodziną, a nie tylko z obcymi ludźmi, którzy – mimo tego, że są wykwalifikowani i zapewniają jej należytą opiekę – nie są jednak jej najbliższymi. Rodzina podobno jest najważniejsza, nie?

- Miguel też mi bardzo dużo opowiadał. On kocha kwiaty i codziennie z nimi rozmawia – kontynuowała dziewczynka. Rozejrzałam się. Nasz ogrodnik praktycznie cały dzień siedział w pracy – cały czas coś przycinał i skubał. Śmiałam się nawet raz z Holly, że on tę trawę to na pewno pod linijkę strzyże.

A właśnie... Holly....

Do jadalni poszłam z Hattie, w końcu zbliżała się pora kolacji. Trochę dziwnie się czułam, bo od kilku godzin nie widziałam mojej bliźniaczki, a do tej pory w tym miejscu popołudnia starałyśmy się spędzać razem.

- Hope, możesz poprosić swoją drogą siostrę? To że wczoraj miała pozwolone na kolację w pokoju nie oznaczało, że każda tam ma być podawana – Harry jak zwykle brzmiał poważnie i groźnie. Cóż miałam zrobić? Poszłam na górę, do części sypialnianej.

- Nie udawaj, że śpisz – powiedziałam, gdy weszłam do pokoju siostry. Leżała na łóżku przykryta po sam czubek głowy, ale na pewno tylko specjalnie – ona nigdy nie spała w dzień, nigdy. Nawet jak miała grypę, to wolała łazić po domu i jęczeć, niż się położyć. Wyjątkiem była jej choroba lokomocyjna, ale przecież od kilku tygodni nigdzie nie latałyśmy, więc... udawała jak nic.

 Chciała znowu zwrócić na siebie uwagę i wymusić na mnie troskę o jej samopoczucie. Pewnie była zła, że nie spędziłam z nią dziś tyle czasu, ile by chciała i że nie zabiegałam o jej uwagę. Zawsze tak robiła, znałam już te jej numery.

Holly uparcie milczała, więc podeszłam do łóżka i pociągnęłam za kołdrę. Moim oczom ukazała się kupa poduszek owiniętych kocem – to one leżały pod przykryciem... Zaczęłam się niepokoić – wołałam imię siostry i szukałam jej w garderobie, łazience, nawet na balkon wyszłam, ale nigdzie jej nie było.

- Może siedzi na siłowni? - powiedziałam sama do siebie i szybko zeszłam na dół to odpowiedniego pomieszczenia. W dalszym ciągu pudło – nie znalazłam jej ani na sali gimnastycznej, ani na siłowni, basenie, bawialni... 

Sprawdziłam nawet sauny i bibliotekę (tu akurat najmniej bym się jej spodziewała, ale wolałam się upewnić). Próbowałam też do niej zadzwonić, ale chyba miała wyłączony telefon, bo ciągle odzywała się poczta głosowa.