Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Eve geç geldin... yine," diye öfkeyle konuştu Kento, ortak yatak odanıza girerken başını kitabından bile kaldırmadan. Bu, bu haftaki üçüncü seferiydi ve en kötüsünü düşünmeye başlamıştı. Bir dakika sonra kitabını bıraktı ve boğazımda bir yumru oluşmasına neden olan bir bakışla bana baktı.
" İş nasıldı ?" Kollarını sıkıca göğsünde çaprazlayarak sordu.
Derin bir nefes alıp verdim. "Çok yorucu. Artık geç saatlere kadar iş veriyorlar. Seninki nasıldı?"
Ama görünen o ki bu yeterli bir açıklama değildi çünkü Kento'yu daha da sinirlendirdi ve görünen o ki daha da şüphelendi. İçini çekti ve kollarını hâlâ çaprazlamış halde benden uzağa baktı.
"Gerçekten bu cevapla beni işe geç kaldığına inandırabileceğini mi sanıyorsun?" Diye sordu.
Şüphe ile kaşlarımı çattım ve gözlerimi kıstım. "Neden, Ne oldu ki Nanami? Bir sorun mu var?"
"Ah, hadi ama" Kento, kollarını hâlâ sıkı bir şekilde göğsünde kavuşturmuş halde alay etti “Neden bahsettiğimi bilmiyormuş gibi davranma. Jujutsu büyücülük bölümüne transfer olduğundan beri her hafta eve geç geliyorsun. Her zaman 'iş' şöyle zordu, böyle yorucuydu' olur. Bana senin gerçekten doğruyu söylediğine ve benden bir şey saklamadığına inanmam için iyi bir neden söyle.”
Kollarımı Nanami'nin ki gibi bağladım. "Biliyorsun, Bu iş kolay değil Nanami. Tehlikeli bir işte çalışıyorum. Geç kalmam normal değil mi?" Nanami'ye yaklaştım ve yanındaki koltuğa oturdum.
"Ah, lütfen," Ben onun yanına oturmak için odayı geçerken bile Kento umursamaz bir tavırla alay etti, "Tehlikeli bir işin olduğunu falan biliyorum, ama her hafta bu kadar geç saatlere kadar çalışmanı bekleyemezler, değil mi? Belki de ilk başta iyi bir sebepti ama şimdi benden uzak durabilmek için bahaneler uydurduğunu hissediyorum."
Onu aldattığımı mı düşünüyordu o? "Nanami biz evliyiz. Aramızda gizli saklımız yok. Neden şüpheleniyorsun anlayamıyorum. Seni aldattığımı mı düşünüyorsun?"
"Peki sen her hafta eve geç gelirken ben başka ne düşünebilirim ki?" Sesindeki hayal kırıklığı ve öfke belirginleşerek sordu: "Aynı şey tekrar tekrar olduğunda şüphelenmememi bekleyemezsin, değil mi? Ve en azından bana daha iyi bir bilgi verebilirsin. Her şeyi sadece iş olarak görüp bir kenara bırakmak ve sana bu kadar çabuk inanacağımı düşünmekten daha iyi bir cevap."
Onu tabiki aldatmıyordum. Nanami gibi birisini aldatmak için kör olmak gerekirdi çünkü ondan yakışıklısını ve iyi kalplisini zor bulurdum. 3 yıllık evliliğimizde nadiren tartışma yaşamış, benim ihtiyaçlarımı karşılamak için her şeyi yapmış ve uğraşmıştı. "Peki. Şüphen var demek ki. Senin şüphelerini ortadan kaldırmak istiyorum. Telefonumu kontrol edebilirsin Nanami"
Cebimdeki telefonu çıkarttım ve Nanami'nin eline koydum.
Kento, olup bitenlerden dolayı hala hayal kırıklığı içinde olan gözlerini kıstı ve tek kelime etmeden telefonunu aldı. Mesajlarınızı ve telefon görüşmelerinizi incelerken telefonunuzdaki her şeyi incelemeye başlaması bir dakika sürdü. Sanki onu ikna edebilecek herhangi bir şey bulmaya çalışıyormuş gibi görünüyordu, özellikle de sadakatsiz olduğunu düşündürecek bir şey. Ama şüpheli bir şey göremeyince derin bir iç çekti ve bana baktı.
