İLK NOTAM

6.BÖLÜM: İLK YEMEK

Evet yeni bölüm ile karşınızdayım Notalarım. Bölüm sonunda görüşmek üzere.

"Gerçekten gelir misin?"

Erene bakıp gülümsedim.

"Neden olmasın ki. Ne ben sizi tanıyorum ne de siz beni tanıyorsunuz. Sizi tanımadan reddetmek önyargı olur. Ama tek bir şartım var."

"Tamam kabul ediyorum."

"Önce bir şartımı duysaydın. Şartım ben kendimi hazır hissedene kadar annem hakkında tek bir şey söylemeyeceksiniz. Bence sizde buna hazır değilsiniz."

"Haklısın Ezgi. Ve emin ol sen hazır olana kadar bu konu hakkında kimse birşey söylemeyecek." Babama bakıp ikinci kez gülümsedim.

"O zaman Eren biz çıkalım siz rahat rahat hazırlanın. Sizin evde buluşuruz." Sayranın konuşmasıyla ona baktım.

Onlarda mı geliyordu? Ama gelmeleri iyiydi. Onları da tanımak istiyordum.

Sayra gelip bana sarıldı.

"Tekrar geçmiş olsun Ezgi."

"Teşekkür ederim" diğerleri sarılmak yerine kapıdan, geçmiş olsun, dilekleri dileyip odadan çıktılar Erende onlarla birlikte çıktı ama bir kaç dakika sonra geri girdi.

Artık gitme vakti gelmişti. Yatakta doğrulup ayağa kalktım. Telefonumu komedinin üstünden alıp Egeye verdim. Gökhan ise odadaki dolaptan çantamı çıkardı. Bana vermek yerine kendisi tuttu.

"Biz hazırız çıkabiliriz."

"Tamam o zaman. Çıkalım artık. Hastane kokusu beni boğmaya başladı." Eren lafını bitirip kapıya doğru ilerledi bizde arkasından gittik. Koridorda Egenin babasıyla karşılaştık.

"Özgür Bey tekrar geçmiş olsun. Kendinize çok dikkat edin. Eğer bir şeye ihtiyacınız olursa veya bir sorun olursa lütfen bana haber verin."

"Ben teşekkür ederim." Kerem amca bana döndü bu sefer.

"Ezgicim sen de kendine çok dikkat et. Her zaman arkandayız. Biliyorsun bunu. Ege ve Gökhan hep senin yanında zaten. Bu arada hem sizi hemde babanları yemeğe bekleriz."

"Teşekkür ederim Kerem amca. Biliyorum her zaman yanımda oldunuz. Yemek içinde tekrar konuşuruz hepimizin müsait olduğu bir gün ayarlarız."

" Ben sizi daha fazla tutmayayım. Bol bol dinlenin. Ezgi evde tek kalma. Ya sen bize gel ya da çocuklar sizde kalsın."

"Ben babamlarda kalacağım Kerem amca. Ama izin verirsen Ege ve Gökhanda bizimle gelse."

Babam ve Eren bana şok içinde bakıyordu. 'Baba' dememe şaşırmışlardı.
Babama baktım.

"Tabi sizin içinde sorun olmayacaksa."

"Hayır tabiki de gelebilirler."

Hala şok içindeydi.

"Tamam o zaman ben gideyim. Hastalar bekletilmeye gelmez."

Kerem amca gittikten sonra bizde asansöre binip aşağıya indik. Hastaneden çıktığımızda Eren siyah bir Audiye doğru ilerledi. Cebinden anahtarı çıkarıp kilidi açtı. Bizde arkasından arabaya doğru yürüdük. Eren ön kapıyı babam için açtı. Arka kapıyı ise Gökhan açıp binmemi işaret etti. Herkes bindikten sonra Eren de şoför koltuğuna oturup arabayı çalıştırdı.

Tüm yol boyunca kimsenin ağzını bıçak açmadı. herkes de ölüm sessizliği vardı. Annemi istiyordum yanımda. Neden beni de alıp kaçmıştı ki. Hep beraber mutlu bir aile olabilirdik. Keşke annem yaşıyor olsaydı, tüm bu sorulara cevap verirdi. Eğer yaşıyor olsaydı bana babamı verir miydi, yoksa yine onlardan uzakta habersiz yaşar mıydık? bu sorunun cevabı belliydi, onlardan habersiz olurduk.