ဖွင့်ဟဝန်ခံခြင်း [ ဘာသာပြန် ]

Chapter 87

ရွှီ​ဆွေမှာ ဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်မ​နေနိုင်​တော့သည်အထိ ခြုံ​စောင်ကိုလှန် ၊ အိပ်ရာ​ပေါ်မှခုန်ဆင်းပြီး အဝတ်အစားများကို အ​လောတလျင်ရှာရင်း

"ဒါဆို ငါတို့မြန်မြန်သွားရ​အောင်"

​မွှေ​နှောက်ရှာပြီး ဆွယ်တာအင်္ကျီကိုပင် က​ပြောင်းကပြန်ဝတ်​နေသည့်အမျိုးသမီး​လေးအား ကျိုးကျင်းဇယ်က ဆွဲ​ခေါ်ကာ နှစ်​ယောက်သား အကြည့်ချင်းဆုံ​စေလိုက်သည်။

"ကိုယ် မင်းကို အရင်အသိ​ပေးစရာတစ်ခုရှိတယ် ၊ တကယ်​တော့ ရှီးရှီးမှာ ​မွေးရာပါနှလုံး​ရောဂါရှိတယ် အသက်ငါးနှစ်ကတည်းကသိထားပြီးတဲ့​ရော​ဂါ ၊ အခုတ​လောမှာမှ....အ​ခြေအ​နေက အဆိုးဘက်ကိုသွား​နေတာ"

​ရွှီ​ဆွေ ​နေရာ၌သာ ​တောင့်​တောင့်ကြီးရပ်​နေမိပြီး စကားတစ်ခွန်းမ​ပြောနိုင်ပါ​တော့​ချေ။ အင်္ကျီကြယ်သီးတပ်သည်မှစ အ​နွေးထည်ဝတ်၍ မာဖလာပတ်သည်အဆုံး ကျိုးကျင်းဇယ်ကသာ လုပ်​ပေးခဲ့ပြီး အိမ်ပြင်ထွက်၍ကား​ပေါ်သို့​ရောက်သည်အထိ သစ်သားရုပ်တစ်ရုပ်လို ​​အသက်မဲ့​နေခဲ့​တော့သည်။

'ပူရမ်' ​ဆေးရုံကြီးသို့ ​ရောက်သည့်အခါ ကျိုးကျင်းဇယ်​ရော ရွှီ​ဆွေပါ အ​ရေး​ပေါ်ကုသ​ဆောင်ဆီသို့​ပြေးလာခဲ့ကြသည်။ ​ရောက်လျှင်​ရောက်ချင်းတွင် နံရံကိုမှီရပ်ကာ ​ခေါင်း​အသာအယာပင့်ရင်း မျက်လုံးများမှိတ်ထားသည့်ရှန့်နန်းကျိုးကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။ ​ဆေးရုံကြီး၏ဖြူစွတ်စွတ်မီး​ရောင်တို့ဟာ ထိုလူ၏တိတ်ဆိတ်​အေးစက်​နေမှုများကို ပံ့ပိုး​ပေးထားသလား။

ဖြူစွတ်စွတ်​အေးစိမ့်စိမ့်မီး​ရောင်တို့က သူ့မျက်နှာတစ်ခြမ်း​ပေါ်ကျ​​​ရောက်​နေပြီး တစ်ခြမ်းမှာ အ​မှောင်ရိပ်ဖုံး​နေသည့်မြင်ကွင်း ၊ သည်လူ၏ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးဟာ သူ့အ​နောက်ဘက်မှခဲနုနုနံရံကြီးထဲ လုံးလုံးလျားလျားမြှုပ်ဝင်သွား​တော့မည့်အတိုင်း​ပေ။

ကျိုးကျင်းဇယ် အနားသို့​လျှောက်သွားခဲ့၍

"အခု အ​ခြေအ​နေဘယ်လိုလဲ"

ရှန့်နန်းကျိုး မျက်လုံးပွင့်လာပြီး သူတို့သုံးဦးစလုံး ခွဲစိတ်ခန်းရှိရာဘက်သို့ တပြိုင်နက်တည်းလှမ်းကြည့်လိုက်ကြသည်။ အနီ​ရောင်မီးလုံးတစ်လုံးက အ​ရေး​ပေါ်အသက်ကယ်​နေရ​ကြောင်း သက်​သေညွှန်ပြလျက်သား။ လည်​ချောင်းဝထဲမှ စကားတစ်လုံး​ပြောထွက်ဖို့ရာအတွက်ပင် ရှန့်နန်းကျိုး ခက်ခက်ခဲခဲကြိုးစား​နေရပြီးမှ ;