Bir Tayin Meselesi

-3.BÖLÜM-

Korna sesiyle ayaklandım.

"Ecrin! Yiğit geldi, hadi!"diye bağırdım içeriye.

Bir kaç gündür bizi Yiğit işe bırakıyordu. Ne kadar ısrar etsem de ona emanet olduğumu söyleyip duruyordu.

Ah, anne, ah!

"Tamam, geldim."

Kapıyı kilitledikten sonra binadan çıktık.

Arabaya yaslanmış, güneş gözlüğü gözünde, telefona bakan bir adet Yiğit vardı karşımda.

"Kızım ne saf saf sırıtıyorsun?"

"Sırıtıyor muyum?"

"Eyvah, eyvah!"

"Ne oldu?"

"Sen aşık olmuşsun."

Omzuna vurdum.

"Saçmalama!"

"Ne oldu? Niye kavga ediyorsunuz sabah sabah?" O sırada Yiğit'in yanına varmıştık.

"Hiç."dedi Ecrin sırıtık bir şekilde.

"Hadi bakalım. Geç kalmayın."
O sırada Ecrin'in omzuna vurmayı ihmal etmemiştim.

Yaklaşık on dakika sonra Ecrin'i bıraktık.

Yiğit'in bakışlarını sürekli üzerimde hissetsem de camdan dışarı bakmaya devam ediyordum.

Sanki bir şey demek istiyor gibi bir hâli vardı. Yanımda kıvranıp duruyordu.

"Helin,"dedi sessizliği bozarak. "Sana bir şey diyeceğim."

Yerimde doğrulup ona döndüm.

"Evet, söyle."

"Ben diyorum ki-" Tam cümlesine devam edecekken telefonum çaldı.

Babam...
Evet, beni Yiğit'le yalnız bırakmak istemeyen babam...

Omuzlarım düştü, derin bir nefes verdim.

"Kusura bakma. Biliyorsun, babam..."

"Sorun değil."

Çantamdan bıkkınlıkla telefonumu çıkardım.

"Efendim baba?"dedim o bıkkınlığı sesime de yansıtarak.

"Bu telefon niye geç açılıyor küçük hanım?"

"Duymamışım baba." Yalan...

"Neredesin kızım?"

"Yoldayım, okula gidiyorum."

"Yani şu herifin yanındasın."

"Baba..."dedim göz ucuyla Yiğit'e bakarak.

"Tamam, tamam. Sen onla hiç konuşma tamam mı benim güzel kızım?"

"Tamam baba."

Yine yalan baba...

Telefonu kapattığım an Yiğit'e döneceğim...

"Hasan! Bu çoraplar ne geziyor burada?!"diye bağıran sesi gelmişti annemin.

"Bizim mesai başladı. Hadi görüşürüz kızım." Burnumdan güldüm.

"Görüşürüz baba."

Telefonu kapattım ve hemen Yiğit'e döndüm.

"Hadi söyle."

"Önemli bir şey değil ya. Geldik zaten."

Okulun önünde duruyorduk.

"Emin misin?" Başını salladı.