Het Geheim van de Prins

14

Terug in het kamp waar hij was getraind, vond Alexander zichzelf op de ziekenzaal, omringd door degenen die voor hem hadden gezorgd tijdens zijn training. Hij voelde een mengeling van emoties terwijl hij daar lag, zijn rug gebroken en zijn lichaam verlamd.Een arts naderde hem met een ernstige blik op zijn gezicht. "Alex, luister," begon de arts, zijn stem vol medeleven, "je rug is gebroken. Je kunt niet meer lopen. Je kunt niet terug naar de frontlinie."Een golf van wanhoop overspoelde Alexander bij deze woorden. Hij had altijd geloofd dat hij alles kon overwinnen met vastberadenheid en moed, maar nu voelde hij zich machteloos, gevangen in een lichaam dat hem niet langer gehoorzaamde.Maar te midden van zijn verdriet en frustratie wist Alexander dat hij niet kon opgeven. Hij moest blijven vechten, blijven hopen, zelfs te midden van zoveel tegenspoed. Hij was misschien niet langer in staat om te vechten op het slagveld, maar hij kon nog steeds vechten voor zijn volk, voor zijn koninkrijk, op andere manieren.Met vastberadenheid in zijn hart keek Alexander naar degenen die om hem heen stonden. "Ik zal niet opgeven," zei hij vastberaden. "Ik zal blijven vechten, zelfs als mijn lichaam me in de steek laat. Mijn geest is nog steeds sterk, en ik zal alles doen wat nodig is om mijn koninkrijk te dienen, koste wat het kost."En terwijl hij daar lag, omringd door degenen die van hem hielden, voelde Alexander een nieuw gevoel van vastberadenheid in zich opkomen. Hij mocht dan misschien niet langer in staat zijn om te vechten op het slagveld, maar hij zou nog steeds vechten voor zijn volk, voor zijn koninkrijk, met elke vezel van zijn wezen. Want hoewel zijn lichaam gebroken was, was zijn geest nog steeds ongebroken, klaar om alles aan te gaan wat het leven hem zou brengen.