Heartbreak to Second Chance

Kabanata 19

Kabanata 19

Fiance

"Mag iingat ka."

Mag uumaga na ng mapag pasyahan ko na umuwi na ng bahay, ayoko din maka isturbo kay Tasha dahil meron pa siyang mga aayusin. Hindi naman kami nakatulog ni Tasha dahil sinamahan niya ako buong mag damag. Bumili siya ng kaunting inumin kaya medyo naka inom ako ngunit tama lang para hindi kami ma lasing. Nag aya ako sakanya na tumambay sa Arima sa gabi at pumayag naman siya. Inaya niya din sina Roach, ilang araw na din nakalipas simula ng huling labas namin lahat.

Habang papalabas ako ay binuksan ko ang telepono ko, pinatay ko ito kagabi dahil ayokong makatanggap ng kahit anong mensahe sa kahit sino, gusto ko mapag isa. Sunod sunod ang mensahe at tawag na pumasok saakin galing kay Nolan at Isaac na hinahanap ako.

Nolan:
Aria, where are you?

Nolan:
Please message me. I am worried.

Nolan:
Why did you leave without telling me, what's wrong?

Nolan:
Please answer my call.

Isaac:
Tanga! Nasaan ka.

Madami pa ang mensahe na natanggap ko simula noong umalis ako ng hotel. Ayokong ma stress o kahit ano dahil papalapit na ang graduation ko. Hindi pwedeng ngayon pa ako madadapa dahil lang sa nahulog ako sa maling tao.
Palabas ako ng kanto para pumara ng tricyle ng may nakita akong pamilya na sasakyan. It's Nolan.

"Ate, kilala mo ba yan? kagabi payan dito naka park"

Tinignan ko ang sasakyan at umiling.

"Hindi."

Umalis agad ako na para bang hindi ko na kita ang sasakyan ngunit agad siyang lumabas ng sasakyan bago paman ako makalayo. Patuloy lang ako sa paglakad ng bigla niya hinawakan ang braso ko para iharap sakanya. Suot suot niya parin ang long-sleeves niya na galing sa event, halatang halata na walang tulog ang mukha niya at hindi nakapag bihis.

"Aria, where the hell are you going?"  Pagalit na tanong nito.

Inalis ko ang kamay nito saakin ngunit bigla niya hinawakan iyun at kinaladkad ako papasok ng sasakyan. Nag pumiglas ako ngunit huli na ang lahat.

"You fucking stay and we're going to talk!"

Pumasok siya agad ng sasakyan at pinaandar ito paalis. Tahimik ako buong biyahe at nag babadya nanaman na tumulo ang aking luha. Pinigilan ko ito, there is no time for this right now. Wala kami dapat pag usapan dahil mag kaibigan lamang kami at walang kahit ano saamin kaya walang rason para mag usap kami.

Pinagmasdan ko ang daanan at napansin kong papauwi ito papuntang bahay namin. Tumigil ito sa harap mismo ng bahay namin at pinatay ang makina, bumaba ako agad at napansin ko din na sumunod ito saakin papasok ng bahay.

"Salamat sa pag hatid. Sana hindi kana nag abala."

Tahimik lang ito, tingnan ko siya na nakapamulsa ngayon at tinatantya ang bawat galaw ko.

"Baka hanapin kana ng fiance mo, Nolan." Sambit ko at umakyat na ako paakyat ng aking kwarto.

Sinarado ko ang pinto para mapilitan siyang umalis. Unti unti nanaman pumatak ang aking mga luha. Hindi ko mapigilan ang sakit na dinadamdam ko, sa bawat patak ng aking luha para sa taong hindi naman para saakin.

Napatalon ako ng bigla bumukas ang aking pintuan kaya agad ko pinunasan ang luha sa pisnge. Tumingin ako kay Nolan na naka kunot ang noo.

"Why are you crying, Aria?" Tanong nito.

Nag iwas ako ng tingin.

"Bakit kapa andito?"

"She's not my fiance, Aria."

Tumingin ako sakanya naka kunot ang noo. Nag babadya nanaman tumulo ang luha ko. Hindi ko na lalo maintindihan ang sarili ko, kong bakit ako umaasta na ganito.

He approached me and gently held my cheek, his eyes gleaming as he looked straight into mine. Who wouldn't fall for this guy.

"Me and Dinah is over now, Aria." Sambit nito.

Hindi ako makahanap ng salita. Hindi ko alam ang sasabihin ko dahil tumulo nanaman ang luha ko. Kailan pa ako naging maiyakin. Halo halo ang nararamdaman ko sa bawat minuto ngayon.

"Sinabing engaged kayong dalawa."

"Sinabi ba ang pangalan ko? I'm not stupid to bring you at that party if I'll be getting engaged to someone else."

Niyakap niya ako at mahinahong hinihimas ang likod at ulo ko. Pumikit ako at tuloy tuloy ng tumulo ang aking luha.

"I'm all yours now, Aria."

Sabay kaming umalis ng bahay ni Nolan ng mag gagabi na pagkatapos ko kumalma. Nag usap kaming dalawa at pinaliwanag niya saakin lahat. Ayokong umasa o ano man. Sasama siya saamin sa Arima. Nadatnan din kami ng aking ina sa loob ng bahay at pinakilala ko siyang kaibigan. Nakanguso lang ito buong magdamag.

Nakarating kami ng Arima at andun na silang lahat maliban kay Leo. Balita ko ay may pinuntahan daw na babae si Leo, siguro ay one time big time nanaman.

Namilog ang mata ni Tasha ng makita si Nolan sa likod ko na nag lalakad, at pagalit itong tumingin saakin.

"What do you want?" Tanong ni Nolan.

"Kahit ano. Beer." Sambit ko.

Tumabi ako kay Tasha ng umalis si Nolan para mag order. Agad naman ako sinabunutan ni Tasha na parang ang laki ng kasalanan ko sakanya.

"Aray! Tanginamo, Tayisha!"

"Aray? Yun na yung iyak mo kagabi tapos kasama mo ulit ngayon? Hindi kapala nag bago, tanga ka parin!" Pagalit na bulong nito saakin.

"Hindi niya daw fiance. Nag kamali ako!" Sambit ko.

"At naniwala ka naman? Tanga karin!"

Hindi na ako sumagot at hinayaan nalang si Tasha na tumalak sa gilid ko. Buti nalang at may pinag kakaabalahan yung iba at hindi napansin ang pag tatalak ni Tasha. Wala pa akong plano na sabihin sa kanila ang kahit ano tungkol sa nangyayari saamin ni Nolan.

Malabo ang saamin dalawa. Walang kasiguraduhan, bawat segundo, minuto ay maaring bumalik ang kanyang nakaraan. Hindi ko mawala sa aking isip kahit na sabihin na mag papakasal na ito ngunit hindi ko mawari na baka meron pang tinatago na pagmamahalan ang dalawa.

Hindi ito nakakatulong sa mental health ko. Bawat araw meron akong iniisip, takot sa posibling mangyari. Takot na baka pag gising ko naiwan nanaman ako sa ere tulad ng ginawa ni Julian. Sa bawat pag patak ng oras, nag hahanap ako ng kasiguraduhan sa mundong walang klaro.

As the weight of my burdens grew heavier with each day, I found peace in the numbing embrace of alcohol. Pouring myself another drink, I surrendered to the intoxicating oblivion it promised, a temporary relief from the relentless pain within. With each sip, I mastered my mind to abandon its continious worries and regrets, hoping for the blissful release of forgetfulness.

Lost in the time, I drank until the edges of my consciousness blurred and the troubles that had plagued me seemed to fade into distant echoes. In that moment of pain, I hold to the hope that come morning, I would awaken to a world stripped bare of its burdens, and maybe, just maybe, find the glimmer of happiness once more.

Ignoring the concerned glances of those around me, I retreated further into the sanctuary of my own thoughts, shutting out the world with each swallow of bitter liquid. Their voices were mere whispers, drowned out by the desperate longing to escape.

In that dimly lit corner of the bar, surrounded by the empty husks of countless bottles, I surrendered myself to the consuming embrace of alcohol, seeking refuge in the promise of forgetfulness, if only for a temporary moment.