Appreciate the flower you wear

အပိုင်း(၃၅)

"မင်းတော့ကလေးထိန်းနေရမှာပဲ"

"ဗျာ"

"ဟုတ်တယ်လေ အရာရာနမော်နမဲ့နိုင်တဲ့အိမ်ကကလေးကြီးကိုလေ"

မမလေးမှ နာရီကိုသူ့အားကမ်းပေးလျက်ဆိုသည်။

"မမလေးသိနေခဲ့တာလား"

"အင်းပေါ့တို့ညီအမတွေမှာကတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လျှို့ဝှက်ချက်မရှိတာမလို့ သူစိမ်းအဝင်မခံတဲ့အိပ်ခန်းကို ဟိုတစ်ခါချော်လဲတုန်းကမင်းကိုအဝင်ခံထဲကသိနေခဲ့တာ ကဲပါသွား တော်ကြာနောက်ကျရင်ရစ်နေအုံးမယ်မင်းကို"

"ဟုတ်ကဲ့ ဒါဆိုခွင့်ပြုပါအုံးနော်"

"အေးအေး"

နေမျိုးကျက်သရေလဲနာရီလေးကို သူ့ရဲ့ အနက်ရောင်လွယ်ကြိုးပိုက်ဆံအိတ်လေးထဲထည့်ကာ ပြန်ထွက်လာသည်။

"ပြီးကြပြီလား"

"ကြာပေါ့"

"နေကြီးကဘယ်ကိုထွက်သွားတာတုန်း"

"ဒီတိုင်းပဲကိစ္စလေးရှိလို့"

"ဒါနဲ့လက်ထဲကအထုပ်လေးကဘာလေးလဲဟင်"

လမင်းမှာသူ့ရဲ့လက်ထဲကမုန့်ထုပ်အားမျက်စောင်း‌ထိုး‌ေနခြင်းဖြစ်သည်။

"ဘာမှမဟုတ်ဘူး သွားမယ်"

"ဟွန့် သူ့မုန့်ကိုများကပ်စီးကလဲနည်းတာ"

"ကဲပါလမင်းချိုရယ် သွားကြရအောင်နောက်မှငတ်"

သိမ့်တုန်မှာလမင်းချိုအားဂုတ်က‌ ဆွဲလျက်ရှေ့ကသွားသည်။နောက်မှာတော့ပုတီးရယ်ခင်ကြီးရယ်နှင့် နေကြီးပါလာသည်။

ကျောင်းဝန်းနဲ့နီးကပ်လာတာနဲ့ကြားရ‌ေသာအသံချဲ့စက်ရဲ့ ကထိန်သီချင်းများနဲ့ ပဒေသာပင်များနဲ့မြင်နေရသော‌ကျောင်းသားကျောင်းသူများမှာကျောင်းသားဘဝရဲ့ပျော်ရွှင်ဖွယ်ပွဲတော်တွေထဲမှ ကထိန်ပွဲတော့ရဲ့အလှအပတွေဖြစ်သည်။

"နေကြီး ဒီနှစ်အတွက်ပဒေသာပင် အများဆုံးကဘယ်အတန်းလဲ"
(ပုတီး)

"ရှစ်တန်းပဲထင်တယ်ဟ သူတို့ပဲသိန်းလေးဆယ်လောက်ရှိတယ်"
(နေကြီး)

"ဘဝက ကထိန်ဆိုအဲ့အတန်းကိုနိုင်ဖို့ကံမပါဘူးနဲ့တူတယ်"
(သိမ့်တုန်"