Τώρα συνειδητοποιώ πως ένας άνθρωπος βρίσκεται τυλιγμένος με ένα σεντόνι, θαμμένος μερικά μέτρα κάτω από τη γη στο ίδιο του το κτήμα.
Τώρα συνειδητοποιώ πως ο Πάνος είδε τον ίδιο του τον πατέρα να ξεψυχάει μπροστά στα μάτια του εξαιτίας του, και δεν τον βοήθησε να σωθεί.
Τώρα συνειδητοποιώ πως, σκοτώσαμε και θάψαμε τον ίδιο μας τον πατέρα...
«Λίνα σου μιλάω, τι έγινε;» με ρωτάει αυτή την φορά πιο έντονα και έρχεται κοντά μου. Στέκεται δίπλα μου.
«Στέφανε» μιλάω αργά για να καταλαβαίνω ποιες λέξεις βγάζω από το στόμα μου, «Έχω κάνει κάτι κακό»
Με κοιτάζει παραξενευμένος.
«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο κακό όμως. Είναι πολύ κακό»
Η έκφραση στο πρόσωπό του αλλάζει.
Με φέρνει κοντά του κάνοντάς με να σηκωθώ από την καρέκλα.
«Το ξέρω» λέει ενώ τυλίγει τα χέρια του γύρω από την πλάτη μου.
«Είναι κάτι πολύ κακό, πάρα πολύ κακό..» συνεχίζω να λέω ενώ διαστακτικά τυλίγω τα χέρια μου γύρω του.
«Όχι δεν είναι» απαντάει εκείνος κοφτά και με απομακρύνει ελαφρώς από κοντά του κάνοντας με να τον κοιτάζω. Φέρνει τα χέρια του στο πρόσωπό μου και χαϊδεύει με τα δάχτυλά του τα μάγουλά μου, «Δεν είναι κακό» μου ψιθυρίζει, «Είναι κάτι σωστό» συνεχίζει να λέει και συνοφρυώνομαι, «Κάτι πάρα πολύ σωστό», αφήνει ένα φιλί στο μέτωπό μου ενώ χαϊδεύει καθησυχαστικά τα μαλλιά μου.
Κλείνω τα μάτια μου σε αυτή του την κίνηση. Ό,τι και να εννοεί με αυτά που λέει, μπορεί και με ηρεμεί. Φέρνω το σώμα μου κοντά του και τον αγκαλιάζω όσο πιο σφιχτά μπορώ. Δεν θέλω να φύγει. Δεν θέλω να φύγει και εκείνος. Τον θέλω εδώ, κοντά μου.
Χαϊδεύει απαλά την πλάτη μου.
Προσπαθώ να συγκρατήσω μερικά δάκρυα που θέλουν να εμφανιστούν στο πρόσωπό μου από την πίεση που αισθάνομαι.
«Λίνα»
«Δεν θέλω να φύγεις» τον διακόπτω πριν τελειώσει την φράση του.
«Δεν θα φύγω»
«Δεν θέλω να σε χάσω»
Δεν απαντάει αμέσως..
Δεν απαντάει καθόλου.
Σηκώνω το κεφάλι μου σε εκείνον έχοντας ήδη δακρύσει.
«Θα σε χάσω;» τον ρωτάω σχεδόν απελπισμένη από την απάντηση που περιμένω να μου δώσει, «Αν μάθεις αυτό που έχω κάνει, θα σε χάσω;»
Μου χαμογελάει.
«Λίνα μου» λέει και χαϊδεύει απαλά το πρόσωπό μου, «Είμαι εδώ... Δεν θα φύγω από κοντά σου» συνεχίζει να λέει και με ηρεμεί. Τότε είναι που απελευθερώνω και τα δάκρυά μου από τα μάτια μου ήρεμα.
Ο Στέφανος δεν ξέρει τίποτα από ότι έχουμε κάνει, τα λόγια του όμως είναι τόσο στοχευμένα που σχεδόν με κάνουν να πιστέψω πως ξέρει τα πάντα..
Αποκλείεται να ξέρει..
Χόλααα
Έχω να ανεβάσω κεφάλαιο, δε ξέρω κι εγώ από πότε
Είμαι άρρωστη, οπότε ξεκίνησα να γράφω τώρα που έχω χρόνο
Το συγκεκριμένο κεφάλαιο ΦΟΥΛ μικρό, το ξερω..
Τα επόμενα όμως καμία σχέση
Φιλιά<3
YOU ARE READING
You can keep a secret, can't you? #SPBC2023 #WCBC2324
Teen FictionΞεσπάω σε τρανταχτά γελια, έτσι, να κάνω εντύπωση και βγαίνω έξω χτυπώντας την πόρτα στη μούρη του Στεφάνου. Έτσι, για σπάσιμο.. -Μάλακα, είσαι τόσο ηλίθια.. Αυτό ήταν, θα το κάνω και ότι γίνει.. Απλά εύχομαι να με ακολουθήσει όπως κάθε φορά. -Ναι...
