Housemates

Ağlama

Hayatta bazen ne kadar mutlu olursak olalım kötü olaylar başımıza hep gelirdi.

Hayatın akışı buydu. Ne kadar mutlu olursak o kadar mutsuz da oluyorduk.

Seokjinin attığı mesaj ile gece bile demeden evden apar topar çıkmıştım. Annem her ne kadar sabahı bekle desede dinlemeyip babamın arabasını alıp eve gitmiştim. Yolda kaç kere taehyungu aramama rağmen cevap bile vermemesi zaten kötü bir şey olduğunu çok rahat dile getiriyordu.

Ve dediğim gibi korktuğum başıma gelmişti...

Taehyung ile benim odanın kapısının önüne oturmuş bekliyordum. Taehyungun kapıyı açmasını bekliyordum.

Ölmüştü. Taehyungun büyükannesi vefat etmişti. Çocuklar taehyungu kendine getiremeyince beni aramak ile çareyi bulmuşlardı. Korkuyordum şuan. Hem ağlıyor hemde korkuyordum. Korkum taehyunga birşey olacak korkusuydu. Ağlıyordu.

Odada içli içli sabahtan beri hıçkırarak ağlıyordu. Çocuklarda bir müddet benimle bekleyip daha sonra benim itiraz etmelerim ile aşağı inmişlerdi.

Kapının önünde dizlerimi kendime çekip kafamı kapıya yaslayıp taehyungun kapıyı açmasını bekliyordum. Lakin açacak gibi değildi.

Son kez şansımı denemekten vazgeçemedim.
"Taehyungum, güzelim aç kapıyı hadi
biliyorum zor çok zor hemde ama yapma böyle nolur, canım yanıyor benim, kalbim sızlıyor bebeğim aç hadi kapıyı hmm konuşalım olurmu lütfen taehyung üzme beni" ağlayarak söylediklerim ile kapıya bakarken taehyungun ağlamaları benim sesim ile hafiflemişti.

Açar umudu ile beklerken çıt çıkmıyordu. En sonunda ayağa kalkıp tam arkamı dönüp gidecekken kapının açılması ile önüme dönmem bir olmuştu. Açmıştı sonunda. Taehyung kapıyı açmıştı.

Açılan kapıya bakarken derin bir nefes vermiştim. Taehyung kapıyı açıp içeri geri geçmişti.

Yavaş adımlar ile odaya girip kapıyı kapatmıştım. Taehyung yatağına uzanmış bana arkasını dönmüştü. Haylen ağladığı belliydi çünkü omuzları sarsılıyordu. Gerçekten dediği gibiydi. Gözümden kaçmamıştı. Evi pislik götürürken odamız tertemizdi. Taehyung dediğini yapmıştı.

Odağımı tekrar taehyunga verip önüme dönünce sırtı bana dönüş taehyunga ilerlemeye başladım. Yastık çarşafı su içinde kalmıştı. Belliki çok fazla ağlamıştı.

Taehyung yatağının önüne gelip karnım sırtına değecek şekilde uzanıp kolumu beline sarmıştım. Bir kolum onu belinde diğer kolum kafamıza yastık işlevi görüyordu.
Taehyung da ihtiyacı varmış gibi sırtını iyice benim gövdeme yaslamıştı.

Birkaç dakika öylece sessiz kaldık. Ne o konuştu ne ben konuştum.
Sadece ruhlarımız konuştu.

Taehyung haylen sessizce ağlarken
Ben sadece ona sarılıyordum. Nerden başlayacağımı bile bilmiyordum.
Bu hayatta en değer verdiği insanlardan biri vefat etmişti. Taehyungun acısı çok büyüktü biz bunu anlayamazdık.

Derin bir nefes alıp "Taehyung" demiştim. Taehyungdan karşılık olarak sadece hıçkırık sesi gelmişti.
"Ağlama artık nolur, üzülüyorum"

Bende ağlamaya yakın bir ses tonu ile konuşurken taehyung anlamış gibi ağlamasını zar zor durdurup yüzünü yavaş bir biçimde bana doğru dönmüştü.

Elim haylen onun belinde iken o bana doğru dönünce kıpkırmızı olan gözleri ile karşı karşıya geldim.

İçim yanıyordu onu böyle görünce. Kalbim sızlıyordu. Sanki içimde ağır bir yük oluşuyordu.
Berbat bir histi bu.

Kolum haylen sıkı sıkı onun belini sararken birden oda elini benim belime sarmıştı. Kalbim hızla atarken
En sonunda ağzımı açmıştım.

"Taehyungum iyi misin?"

Taehyung soruma karşılık ağlamaktan kısılan sesi ile "Bilmiyorum iyi hissetmiyorum jungkook"

"Iyi olacaksın eminim ben taehyung bak biliyorum bu hayatta en değer verdiğin kişilerden biri büyükannen evet acın çok büyük seni tam olarak anlayamam ama dünyanın sonu değil taehyung hayat devam ediyor. Biz yanındayız, ben yanındayım, çocuklar yanında hayat devam ediyor. Kendini bu kadar yıpratma olur mu hem ben çok üzülüyorum yapma böyle. Ben hep yanındayım senin bunuda atlatcaz eminim ben."

Taehyung bana bakıp hafif gülerek "Sen yanımda olduğun sürece benim atlatamayacağım birşey yokki"

Bende ona hafif gülerek karşılık verirken taehyung "Kendimi bu duruma çok hazırladım çünkü biliyordum onun gideceğini ama bu kadar ağır bir yük olacağını bilmiyordum" dediğinde elimi yanağına koyup hafif hafif okşarken "Yükünü birlikte taşırız bebeğim sen korkma olur mu" dediğimde taehyung da bir elini yanağıma koyup okşamaya başlamıştı.

Dudaklarımı onunkilere yaklaştırmaya başladığım da oda bana yaklaşmaya başlamıştı.
Dudaklarım onun dudaklarına değince hiçbir şey düşünmeden taehyungu öpmeye başladım. Gözlerim benden bağımsız bir şekilde kapanırken taehyungla odada dakikalarca gözyaşları içinde öpüşmeye başladık.

Acısı büyüktü onun ama bu bir son değildi birlikte atlatacaktık. Çünkü ben onun ömrünün sonuna kadar yanında olacaktım.

Selammmmm

Nasılsınız bakalım normalde bölüm öğlene gelecekti ama erken bitirince şimdi atmak istedim.

Bölüm nasıl olmuş duygularınız alalım.

Bu arada oy verip yorum yapıp beni takip ederseniz çok sevinirimm

Bu arada yeni yayınladığım curse ficine de bakabilirsiniz yeni fic sizlerle bu ficin bitmesine son 5 bölüm :(

O zamann diğer bölümde görüşmek üzere kendinize çok iyi bakın hepinizi kocaman öpüyorumm
🤍🌼🦢☄️