The Cold Secretary of the Billionaire

CHAPTER 4

NAIWAN akong natigilan dahil sa naging pag-uusap namin ni Lea. I don't know what to think.

Honestly, I'm glad to see her for so many years. Ang dami ng nagbago sa kanya especially her appearance. Malayong malayo sa teenager na nakilala ko. Mas lalo pa siyang gumanda.
Pero nakilala ko pa rin siya dahil sa mga mata niya na hindi nagbabago. Innocent and beautiful,dahil sa mga maiitim niyang pilik mata. At sa nunal niyang maliit sa ibaba ng kanyang ilong. And yes,napansin ko iyon because she is the first girl na nakitaan ko nang ganoong nunal. It's suited to her and I find it cute. Tumangkad pa siya lalo kahit siguro walang heels. And lastly ang dati niyang mahabang buhok na laging nakalugay na gustong-gusto kong pagmasdan tuwing naglalakad siya ay banat na nakapusod na ngayon. But it defined how mature she is right now.

I sigh.

Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit simula nang magkita kami ay parang may kakaiba sa kanya. Like she was mad at me and there is tension between us. I tilted my head.

I've been abroad since my mother told me na nasa company si Lea nagtatrabaho, but I don't have a lot of time na makauwi because of my own company.

Gusto kong tumayo sa sarili kong mga paa but they insisted na bumalik ako because of my fathers condition.

I feel like there's a fist on my heart thinking of my father's situation. Kaya hindi ko hahayaan na sumama ang loob niya sa akin gaya ng ginawa ng kuya sa kanya. I took a deep breath at dumiretso na ng opisina.

Wala pa si Lea sa table niya kaya pumasok na ako sa opisina ko.

I looked around, there was a warmth in my heart when looking at my father's office. I have always been here since I was a little boy. I promise myself that I want to be like him when I grow up. And now I'm here replacing him because his sick. There is a pinch of pain in my heart. I dismissed the thoughts.

Sinimulan ko na ang mga dapat kong simulan. I believe Mr. Qu words. Lea is very efficient. I can see it how she organized everything for me.

***

Alas-singko na ng hapon. Bigla akong napaunat ng katawan dahil sa pagkakaupo ng matagal sa tapat ng computer. Nagpasalamat ako at hindi na kami nagkita ni Sir Naieph. He is so busy dahil sa naiwang trabaho ni Mr. Antonio.

Napatda pa ako nang marinig ang ring ng cellphone ko. I check on it and I saw Kane's name.

I smile at sinagot agad iyon.

"Hi Snow Bear!" Masaya niyang bungad sa akin.

"Hello Ka bear!" I laugh a little. Tunog manok kasi iyong tawag ko sa kanya. I forgot since when we called we each other like that but I know that he's my boy best friend ever. Simula pagkabata best friend ko na siya. Sa kanya lang ako nagiging soft but to others I'm stiff.

Bihira ang pagkakataon na tawagan ako ni Kane. He is a busy person, may mataas siyang posisyon sa ibang kompanya. Kaya para siyang lulubog lilitaw. Ano kaya ang nakain niya ngayon? Pipi kong tanong sa isip ko.

"I miss you,tara kain tayo sa labas. My treat," Yaya niya sa akin.

"Aba,parang nangangamoy mayaman na ah," biro ko habang paunti-unting nilalagay ang mga gamit ko sa bag.

"Hindi naman. Na-miss lang talaga kita." Seryoso ang pagkasabi niya no'n kaya parang nanibago ako. Binalewala ko na lang.

"Lokohin mong lola mo,naku kung hindi kita kilala eh. Okay,pa out na ako," natatawa kong sagot dismissing his seriousness.

"Andito na ako sa lobby ng kompanya niyo. May dinaanan kasi ako,kaya pinuntahan na kita," paliwanag niya.

"Okay,just give me five minutes downstairs."

"Okay Snow Bear," aniya at naibaba ko na ang tawag.

Pagkatapos kong maimis ang mga gamit ko. Pumasok na ako ng lift at pinindot ang first floor.

Pagkarating ko doon ay nakita ko siya agad na nakaupo sa coach sa gilid ng reception. Wearing white long sleeve at gray pants. Ang coat niya ay nakasablay sa braso niya. Nagbabasa ng newspaper at naka dekwatro ang binti. Napangiti ako dahil na-miss ko talaga siya.

Tatawagin ko na sana siya nang makalapit ako sa kanya but he saw me. Ibinaba niya Ang hawak na news paper at nakangiting tumayo para lapitan ako.

"My Snow Bear!" At agad akong niyakap ng mahigpit na ikinabigla ko. Napalo ko siya sa dibdib dahil nga sa pagkabigla ko. He just laughed at kinurot ng bahagya ang pisngi ko.

"Don't do that again," I told him.

"I'm sorry, I just missed you snow," aniya. I pout at lumapit siya ulit sa akin sabay yakap ulit.

"Let me go," saway ko sa kanya dahil nakakakuha na kami ng atensiyon sa mga tao. Baka akalain nila ay lovers kami. Binitawan niya naman ako at tinitigan siya. Hindi maitatangging he is a good-looking man and a lot of girls where drooling at him but the word 'lovers' has no effect on me. Parang hindi ko maramdaman ang salitang iyon between us. He is my very best friend. That's why.

"Here comes your new boss," he whispered on my ears kaya napatingin ako sa hinahayon ng mata niya. Then I saw Sir Naieph walking with his men. His looking at Kane coldly at dumako rin iyon sa akin. We're both silent hanggang sa makalabas na siya ng building.

Napapitlag lang ako nang magsalita ulit si Kane.
"So it is true nga,na siya na bago mong boss, interesting," aniya na nakangiti.

"Hindi pa rin nagbabago. Seloso pa rin," iling niyang sabi na sinabayan ng tawa.

Kumunot ng noo ko sa sinabi niya."Pinagsasabi mo?"

"Nothing,gotta go?" Tumango na lang ako at nagpatianod na sa kanya palabas at sumakay sa kotse niyang bagong loan. It's a white car na nakita ko na dati sa mga Korean movie na napanood ko na. Hindi ko lang alam ang tawag, palibhasa I'm not a fan of cars.

"Get in the car,snow," Yaya na niya sa akin nang mabuksan na niya pinto ng katabi ng driver seat.

"Thanks,"at pumasok na ako,ganoon din siya.

"Iba na talaga kapag mayaman," puna ko nang matignan ang loob niyon.

Tawang-tawa naman siya.

"Oo nga eh,mayaman sa utang!"

Para kaming baliw na tawa ng tawa hanggang sa marating namin ang Isang kilalalng restaurant. Ito talaga ang nami-miss ko sa kanya. He never failed to make me happy everytime na magkakausap kaming dalawa. I'm so grateful to have him.