အမွတ္(၄)ရပ္ကြက္ကေရဆိုးေျမာင္းကိစၥနဲ႔ဓာတ္ပံုျပပြဲအေၾကာင္းကိုၿမိဳ႕နယ္သတင္းေထာက္
ဆန္းလြင္ဦးကသတင္းစာထဲမွာေဆာင္းပါးေရး
ၿပီးထည့္လိုက္တာရိႈင္းနဲ႔ေရာင္နီကိုလူေတြပိုၿပီးသတိထားမိသြားၾကသည္။ေဆးရံုထဲမွာဆိုရင္
ဌာနမတူတဲ့ဝန္ထမ္းတခ်ိဳ႕ကလည္းရိႈင္းနဲ႔ေရာင္နီတို႔အတြဲကိုျမင္ဖူးခ်င္လို႔တမင္တကာလာၾကည့္
ၾကတဲ့အထိကိုလူစိတ္ဝင္စားမႈခံေနရသည္။
ရိႈင္းကေတာ့ဘာပဲေျပာေျပာဖြင့္ပြဲႀကီးၿပီးဆံုးသြားလို႔ဝမ္းသာေနမိသည္။သူ႔ကေလးက night duty ဆင္းရင္းေန႔ခင္းဘက္မွာေရေျမာင္းနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနတာမို႔ေန႔ေရာညပါမနားရေပ။သူ႔ကေလးရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနထိခိုက္သြားမွာကိုလည္းတစ္ဖက္ကစိုးရိမ္ရသည္။အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္းေကၽြးလို႔မရလို႔လည္းတစ္ဖက္ကစိတ္တိုရသည္။
ဘာလိုလိုနဲ႔ေဘဘီေလး night duty ဆင္းေနတာေျခာက္ရက္ေတာင္ရွိသြားၿပီပဲ။သူလည္းညဘက္ေတြမွာမေတြ႕ရလို႔ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုလြမ္းေနၿပီ။ေဆးရံုေရာက္ေတာ့လည္းခြဲရမဲ့လူနာ
ေတြကတန္းစီေနသည္။
ရိႈင္းကအလုပ္သင္ပဲဆိုေပမဲ့ဆရာဝန္ႀကီးခြဲခန္းဝင္ရင္လက္ေထာက္အေနနဲ႔ဝင္ကူေပးရသည္။မနက္ကေနခြဲခန္းထဲဝင္လိုက္တာေန႔လည္တစ္နာရီထိုးေနၿပီျဖစ္သည္။
ရိႈင္းခြဲခန္းထဲကျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေန႔လည္စာစားဖို႔သတိမရဘဲသူ႔ကေလးကိုဖုန္းဆက္ဖို႔ အရင္သတိရသည္။ေဘဘီေလးကိုတိုက္႐ိုက္ဖုန္းဆက္ခ်င္ေပမဲ့ night duty ဆိုေတာ့ေန႔ခင္းဘက္အိပ္ေမာက်ေနႏိုင္သည္။သူ႔ဖုန္းေၾကာင့္ေဘဘီေလးအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားမွာကိုစိုး
ရိမ္မိသည္။ထို႔ေၾကာင့္လင္းထိန္ကိုဖုန္းလွမ္း
ဆက္လိုက္သည္။
"ေဘဘီေလးေန႔လည္စာစားၿပီးသြားၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့သခင္ေလး"
"အခုဘာလုပ္ေနလဲ။အိပ္ေနၿပီလား"
"ဟင့္အင္း...ကၽြန္ေတာ္တို႔အကုန္လံုးေဆးရံု
ေရာက္ေနတယ္"
"ဘာ"
သူ႔အသံကေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားတာေၾကာင့္
လင္းထိန္ကနားနဲ႔ကပ္ထားမိတဲ့ဖုန္းကိုလန္႔ၿပီးခြာလိုက္မိသည္။
အခန်း(၃၆)
Start from the beginning
