“ငါေကာေလွ်ာက္လို႔ရလား"
“ရတာေပါ့ဟ"
မံႈႀကီးနဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးအၾကံရသြားသည္။ေက်ာက္
တစ္လံုးကိုအလုပ္ေလွ်ာက္ၿပီးအလုပ္ရရင္သြား
မယ္။မႏၲေလးကအေဖ့ဆီလည္းသြားေတြ႕လို႔ရတယ္။အဖိုးအဖြားေတြေနတဲ့ရြာကိုလည္းသြားလို႔ရမယ္။
ဒါေပမဲ့ဒီကိစၥကိုဒီလူႀကီးသိလို႔မျဖစ္ဘူး။ဒီေလာက္ေဝးတဲ့ေနရာကိုအလုပ္ေလွ်ာက္တာသိရင္ေသခ်ာေပါက္အဖ်က္ခံရမွာပဲ။ေရာင္နီကအခန္းထဲကထြက္ၿပီးအိမ္ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းလာသည္။ရိႈင္းကိုေတြ႕ေတာ့-
“ကၽြန္ေတာ္သူနာျပဳေကာင္စီရံုးကိုသြားစရာရွိ
တယ္"
“ဟာကြာ…ေဘဘီကလည္းလမ္းတုန္းကမေျပာဘူး"
ေရာင္နီကဖုန္းကိုေထာင္ျပၿပီး-
“သူငယ္ခ်င္းကအခုမွသတင္းပို႔တာေလ။ကၽြန္ေတာ္ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ"
“အေရးႀကီးလို႔လား"
“ႀကီးတာေပါ့။ကၽြန္ေတာ္လိုင္စင္လုပ္ရမယ္"
ရိႈင္းမ်က္ခံုးႀကီးႏွစ္ခုကတြန္႔ခ်ိဳးသြားတဲ့အထိမ်က္ေမွာင္ၾကဳ႕ံသြားသည္။အလိုမက်သည့္ေလသံႏွင့္-
“လိုင္စင္ကဘာလို႔လုပ္ရမွာလဲ"
“ခင္ဗ်ားေမာင္းေနတဲ့ကားေတာင္လိုင္စင္လုပ္ရတယ္မဟုတ္ဘူးလား"
“အဲဒါကကားေလ"
“ကၽြန္ေတာ္ကလည္းလူေလ။ကၽြန္ေတာ့္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတြက္ကၽြန္ေတာ္လိုင္စင္ရွိမွျဖစ္မယ္"
“မင္းအတြက္လိုင္စင္မလိုဘူးေဘဘီ"
“ဘာလို႔မလိုရမွာလဲ"
“မင္းဘာအလုပ္မွလုပ္စရာမလိုဘူးေလ"
“ဘာလို႔လုပ္စရာမလိုရမွာလဲ။ကၽြန္ေတာ္ကအ
ရြယ္ေရာက္ၿပီးသားလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ဘြဲ႕လည္းရေနၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ဘဝကိုယ္
ေက်ာင္းရမွာေပါ့”
“ဘာလို႔ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ေက်ာင္းရမွာလဲ။ငါမင္းကိုတစ္သက္လံုးေကၽြးထားႏိုင္တယ္။မင္းဘာ
အလုပ္မွလုပ္စရာမလိုဘူး"
“ဘာအလုပ္မွမလုပ္ရေတာ့ကၽြန္ေတာ္လူ
ၫြန္႔တံုးသြားမွာေပါ့"
အခန်း(၂၁)
Start from the beginning
