“ဘာလို႔တုန္း"
“မင္းကသူနာျပဳ ျဖစ္ေနလို႔"
“ဘာဆိုင္လို႔တုန္း"
“ဆိုင္တာေပါ့။ငါသာဆရာဝန္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ငါကအလိုလိုေနရင္းမင္းရဲ႕အထက္လူႀကီးျဖစ္သြားၿပီ။မင္းအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာငါလည္း
လိုက္လုပ္မွာ"
ေရာင္နီစိတ္ထဲကေနက်ိတ္ၿပီးေတာ့က်ိန္ဆဲလိုက္မိေပမဲ့ပါးစပ္ကေတာ့နားခ်သလိုမ်ိဳးေျပာလိုက္မိသည္။
“ခင္ဗ်ားဆရာဝန္လုပ္ဖို႔ဝါသနာမပါရင္ဆရာဝန္
မလုပ္ပါနဲ႔။ဆရာဝန္သူနာျပဳေတြရဲ႕ဘဝကအအိပ္ပ်က္အစားပ်က္နဲ႔အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုအႏိုင္ယူခ်င္တာေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔အဲ
ေလာက္ထိ ဒုကၡခံဖို႔မသင့္ပါဘူး"
“ဒုကၡဆိုတာခံသင့္ရင္ခံရတယ္။ငါတျခားလူေတြကိုႏိုင္ဖို႔အတြက္အရမ္းလြယ္တယ္။ေငြဆိုတာတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္လူတိုင္းကိုငါႏိုင္တယ္။ငါမႏိုင္တာကမင္းပဲ။ငါ့ေငြေတြနဲ႔မင္းကိုအႏိုင္ယူလို႔မ
ရဘူး။
အဲဒီေတာ့ငါမင္းကိုရတဲ့နည္းနဲ႔အႏိုင္ယူရမယ္။ဒီႏွစ္ငါေက်ာင္းျပန္အပ္မယ္။အလုပ္သင္ျပန္ဆင္းမယ္။ေနာက္ႏွစ္ဆိုငါဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီ"
ရိႈင္းကသူ႔တြက္ကိန္းနဲ႔သူဟုတ္ေနသည္။ေရာင္နီကမ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးၾကည့္ေနေတာ့သူ႔ကိုျပံဳး
ျပၿပီး-
“ငါဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္တာကမင္းအတြက္ပါ"
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုအႏိုင္က်င့္ခ်င္တာကိုမ်ားကၽြန္
ေတာ့္အတြက္ဟုတ္လား"
ရိႈင္းကေရာင္နီ႔ကိုမ်က္လံုးေတြေမွးစင္းၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။ေရာင္နီကရိႈင္းမ်က္လံုးေတြကိုၾကည့္ၿပီး-
“ဟြန္႔…မ်က္လံုးအၾကည့္ကိုကလူနဲ႔မတူဘူး"
“လူနဲ႔မတူေတာ့ဘာနဲ႔တူတာလဲ"
“ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔တူတယ္"
“ငါသာေႁမြေဟာက္ဆိုရင္သတ္သတ္လြတ္ေတာ့မစားဘူး။မင္းတစ္ကိုယ္လံုးကိုၿမိဳခ်ပစ္မွာ"
ရိႈင္းစကားေၾကာင့္ေရာင္နီ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးက်ံဳ႕
သြားရသည္။လက္ကေလးေတြကအခ်င္းခ်င္းပြတ္သပ္ေနသည္။ရိႈင္းကေရာင္နီ႔ကိုအၾကင္နာ
ရိပ္သန္းေသာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ၾကည့္ရင္း-
အခန်း(၆)
Start from the beginning
