The Progeny Of Oblivion (Mitolohiya Series #7)

Unang Kabanata

Chinese New Year

ㅤㅤ

× i ×
ㅤㅤ

MIRA GWYNETH

“MIRA!” isang nakakabinging sigawan ng mga bata ang nagpagising sa akin. Ayaw kong imulat ang mga mata ko dahil pagod na pagod ako galing sa trabaho kagabi.

“Mira Gwyneth!” sigaw na naman ng mga bata, at hindi pa sila nakunteto’t niyugyug pa nga ako. Wala na akong magagawa kun’di ang bumangon.

Agad ko namang ibinuma ang aking mga mata, at doon ko nakita ang mga dugyot ng pagmumukha ng mga kasama ko rito sa bahay amponan.

“May pasok ka raw sabi ni Elder! Kaya gumising ka na!” buwelta pa ni Laurence na siyang kasing edad ko lamang. Kaming dalawa lang ang nakatira rito na nasa bente anyos na ang tanda, ang mga kasamahan naman namin ay nasa menor de edad pa, habang ang iba ay mga bata pa talaga.

Zhao’s Orphanage iyan ang tawag sa aming tahanan. Hindi lamang ito isang simpleng gusali, ito ang mismong tahanan ng mga hindi piniling maging ulila, mga bata na walang mapagpatungan, at walang ibang mapupuntahan. Dito, sa ilalim ng pangangalaga ni Elder Zhao, binubuhay ang diwa ng pamilya at pagmamalasakit sa bawat isa.

Ang pagiging lider ni Elder Zhao sa aming komunidad ay hindi maikakaila. Kilala siya hindi lamang bilang isang mabuting tao, kun’di bilang isang haligi ng katarungan at kabutihan. Bagama’t may ilang bahagi ng kaniyang kultura na maaaring hindi namin lubos na nauunawaan, hindi ito humahadlang sa kan’yang paglilingkod sa amin nang buong puso at dedikasyon.

Kahit na may kakaibang pamamaraan sa pagtuturo si Elder Zhao na maaaring mangyari sa ibang kultura, hindi maikakaila ang kaniyang husay at pagmamahal sa aming lahat. Palagi niyang sinisikap na ipaabot sa amin ang kahalagahan ng pagkakaisa at pagmamahal sa kapwa, kahit pa sa pamamagitan ng kanyang mapanudyo at nakakatawang mga kasabihan.

“Ate, ate! Huwag kang maniwala kay kuya, biyernes ngayon, at Chinese New Year!” masiglang sabi ni Kaye, ang pinakamatanda sa mga bata rito pero napakaliit. Ngumiti naman ito sa akin, at tinulungan pa nga akong  makaupo sa aking pagkakahiga.

Tulala pa akong napatingin sa kanila, at pilit na pino-proseso sa utak ko ang mga sinabi sa akin ni Kaye.

“Ha?” wala sa sarili kong tanong, saka kinamot pa ang aking ulo.

“Chinese New Year nga, tanga!” malakas na wika sa akin ni Laurence, sabay taas ng kaniyang kamay, at akmang babatukan na sana ako, ngunit bago pa niya ito magawa, nagkaroon ako ng lakas ng loob na tumalon mula sa kama, napabilis ang aking kilos, nagpa-ikot-ikot sa ere upang iwasan ang mga nagkukumpulang mga bata sa ibaba.

Nang ako’y nakaapak na sa semento, hindi ko na napigilan ang aking sarili. Sa isang bugso ng inis, binunot ko ang aking kamay, at mariin na binatukan si Laurence, na walang hiya at nagmumura sa harap ng mga inosenteng bata.

“Aray ko! Anak ng—” magmumura na naman sana ito, pero agad ko siyang tiningnan ng pagkasama-sama kung kaya’t natahimik nalang ito.

Nakarinig ako ng mga palakpak, at halakhak ng mga bata, na tila mga himig ng kaligayahan sa aking pandinig. Hindi ko mapigilang ngumiti, isang natural na tugon sa kanilang kasayahan.

Tinabihan ko sila, at ngumiti ng pagkatamis-tamis. Sa bawat oras na kasama ko sila, mas lumalim ang aking pag-unawa sa halaga ng simpleng kasiyahan, at pagmamahal sa paligid.